[ശ്രീ ദുർഗ്ഗാപ്രസാദ് ചോദിച്ചു:- പാദനമസ്കാരം സ്വാമി, എന്തുകൊണ്ടാണ് ശ്രീകൃഷ്ണൻ അയനഘോഷനെ രാധയെ വിവാഹം ചെയ്യാൻ അനുവദിച്ചത്? അയനഘോഷന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നുണ്ടായ പാപമല്ലേ ഇത്? അങ്ങയുടെ താമര പാദങ്ങളിൽ, ദുർഗാപ്രസാദ്]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ഇവിടെ രാധയുടെ വ്യക്തിത്വം ഊന്നൽ നൽകി പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. അയനഘോഷ എന്ന കഥാപാത്രം ഒരു ദ്വിതീയ (അപ്രധാനമായ, secondary) ഇനം (item) മാത്രമാണ്, നാടകത്തിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രമല്ല. രാധയെ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യുകയും രാധയിലൂടെ ഒരു ക്ലൈമാക്‌സ് ഭക്തനെ അവതരിപ്പിക്കുകയും വേണം. യഥാർത്ഥത്തിൽ യശോദയുടെ സഹോദരനായിരുന്ന അയനഘോഷനെ രാധ വിവാഹം കഴിച്ചു, അദ്ദേഹം കംസന്റെ കൊട്ടാരത്തിൽ ജോലി ചെയ്തു. ഇവിടെ, രാധ കൃഷ്ണനെക്കാൾ പ്രായമുള്ളവളായിരുന്നു, അതിനാൽ അവൾ കൃഷ്ണനെ വിവാഹം കഴിച്ചില്ല. അവളുടെ കുട്ടിക്കാലത്ത്, രാധ കൃഷ്ണന്റെ മാതൃസഹോദരനും കംസനെ പിന്തുടരുന്നതുമായ അയനഘോഷയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. പക്ഷേ, വിവാഹത്തിന് മുമ്പ് തന്നെ രാധ കൃഷ്ണനെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. രാധയുടെ പ്രണയം കേവലം ഹോർമോണുകളാൽ പ്രകോപിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന കാമമല്ല.

ഇവിടെ ഒരു ദൈവിക പശ്ചാത്തലമുണ്ട്. കൃഷ്ണനോടുള്ള രാധയുടെ സ്നേഹം ഭഗവാൻ ശിവന് ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിനോടുള്ള സ്നേഹമാണ്. ഭഗവാൻ ശിവന്റെ അവതാരമായിരുന്ന ദുർവാസാവിന്റെ അവതാരമായിരുന്നു രാധ. ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരമായിരുന്നു കൃഷ്ണൻ. ഒരു ദൈവിക പശ്ചാത്തലവുമില്ലാതെ ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനായി രാധയെ കരുതിയാണ് താങ്കൾ ഈ ചോദ്യം ചോദിച്ചത്. ഇവിടെ, ഭഗവാൻ ശിവന് ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിനോട് ഉള്ള സ്നേഹം കാമമല്ല, ദൈവിക സ്നേഹമാണ്. ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ജന്മങ്ങളോളം ദീർഘവും കഠിനവുമായ തപസ്സു ചെയ്ത ഋഷിമാരായിരുന്നു ഗോപികമാർ, കൃഷ്ണൻ തന്നെ ദൈവമായതിനാൽ ദൈവിക സ്നേഹത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി ഗോപികമാർ ഭഗവാൻ കൃഷ്ണനോടൊപ്പം നൃത്തം ചെയ്തു. ഇവിടെ, നിങ്ങൾ ദൈവിക പശ്ചാത്തലം ഓർക്കണം. രാധ എന്ന കഥാപാത്രത്തെ ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനായിട്ടാണ് നിങ്ങൾ എടുക്കുന്നതെങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ സംശയം സത്യമാണ്.

രാധയും കൃഷ്ണനും അയനഘോഷനെപ്പോലെ സാധാരണ മനുഷ്യരായിരുന്നുവെങ്കിൽ, അയനഘോഷനെ ന്യായീകരിച്ച് കൃഷ്ണനെ കുറ്റപ്പെടുത്താം. കൃഷ്ണൻ ദൈവമാണെങ്കിലും രാധ ഒരു മനുഷ്യനാണെന്ന് കരുതുക, അപ്പോൾ പോലും നിങ്ങൾക്ക് കൃഷ്ണനെ കുറ്റപ്പെടുത്താം. ഇവിടെ രാധയ്ക്കും ദൈവിക പശ്ചാത്തലമുണ്ട്. നിങ്ങൾ അത്തരം സംശയം ഉന്നയിക്കുമ്പോൾ രാധയ്ക്കും കൃഷ്ണനും ഉള്ള ദൈവിക പശ്ചാത്തലം എടുക്കേണ്ടതാണ്. അതിനാൽ, ഭഗവാൻ ശിവന്റെയും ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിന്റെയും സ്നേഹത്തിന് ഇടയിൽ, ഒരു മനുഷ്യന്റെ സ്നേഹം ഒട്ടും നിലനിൽക്കില്ല. ഇവിടെ, രാധയിലൂടെ, ഒരു ക്ലൈമാക്‌സ് ഭക്തന്റെ റോൾ പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്യപ്പെടുന്നു, അത് ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിന്റെ പോയിന്റിൽ നിന്നുള്ള ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട പോയിന്റാണ്. ഈ സംഭവം യദ്ദാനപുടി സുലോചനാ റാണിയുടെ (Yaddanapudi Sulochana Rani) നോവലിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്ന സാധാരണ മനുഷ്യരുടെ ചില കഥയായി നിങ്ങൾ എടുക്കരുത്, എന്നിട്ട് നിങ്ങളുടെ നോവൽ അവലോകനം ആരംഭിക്കുക എന്നത്!

ഒരു പണ്ഡിതനുണ്ടെങ്കിൽ, ആദ്ധ്യാത്മിക ജ്ഞാനം എത്രമാത്രം അദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കിയെന്ന് അറിയണമെങ്കിൽ ഭാഗവതത്തിൽ അദ്ദേഹത്തെ പരീക്ഷിക്കണം എന്നാണ് പറയുന്നത്. ആദ്ധ്യാത്മിക ജ്ഞാനമുള്ള വലിയ പണ്ഡിതന്മാർ പോലും ഭാഗവതത്തിൽ (വിദ്യാവതാം ഭാഗവതേ പരീക്ഷാ…..., Vidyāvatāṃ bhāgavate parīkṣā…) പരീക്ഷിക്കപ്പെടേണ്ടവരാണ്. എങ്കിൽ മാത്രമേ നിങ്ങൾക്ക് അവരെ പണ്ഡിതർ എന്ന് വിളിക്കാൻ കഴിയൂ. അതിനാൽ, ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവും ഭഗവാൻ ശിവനും തമ്മിൽ ദൈവിക സ്നേഹം മാത്രമേയുള്ളൂ, ഹോർമോൺ കാമമില്ല.

കൃഷ്ണനിൽ ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവും രാധയിൽ ഭഗവാൻ ശിവനും പ്രബലമാണ്, അവർ രണ്ടുപേർക്കും ഇതിനകം ഒരു പ്രണയബന്ധമുണ്ട്. വിഷ്ണു മോഹിനിയായി, ശിവൻ അവളെ സ്നേഹിച്ചു. വിഷ്ണു മോഹിനിയായി ശിവന്റെ ഭാര്യയാകുകയും മണികണ്ഠന് (അയ്യപ്പൻ) ജന്മം നൽകുകയും ചെയ്തു. ഇരുവരും വീണ്ടും ഈ വേഷങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ആഗ്രഹിച്ചു, പക്ഷേ ഭഗവാൻ വിഷ്ണു ഭഗവാൻ ശിവനോട് ഒരു എതിർപ്പ് ഉന്നയിച്ചു, "അയ്യോ, ശിവ! കഴിഞ്ഞ നാടകത്തിൽ നിങ്ങൾ ഒരു പുരുഷ കഥാപാത്രത്തിലും ഞാൻ ഒരു സ്ത്രീ കഥാപാത്രത്തിലും ആയിരുന്നു. ഇനി, നീതിക്കുവേണ്ടി നമുക്ക് കഥാപാത്രങ്ങളെ മാറ്റാം. നീ ഒരു സ്ത്രീ കഥാപാത്രമായി മാറുക, ഞാൻ ഒരു പുരുഷ കഥാപാത്രമായി മാറും.

അതിനാൽ, നാരദ ഭക്തിസൂത്രത്തിൽ (ന തത്രാപി മാഹാത്മ്യ ജ്ഞാന വിസ്മൃത്യപവാദഃ..., Na tatrāpi māhātmya jñāna vismṛtyapavādaḥ…) പറഞ്ഞതുപോലെ, മുഴുവൻ കഥയുടെയും പശ്ചാത്തലം തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. ഗോപികമാർ കൃഷ്ണനോടൊപ്പം നൃത്തം ചെയ്യുമ്പോൾ, അവർ കാമത്തോടെ നൃത്തം ചെയ്യുകയായിരുന്നു, അത് ദൈവിക സ്നേഹത്തിലോ അല്ലെങ്കിൽ ദൈവത്തോടുള്ള ഭക്തിയിലോ അധിഷ്ഠിതമായിരുന്നു. കൃഷ്ണൻ ദൈവമാണ്, ഈ ഗോപികമാർ (മുനിമാർ) ദൈവത്തിന്റെ ഭക്തരായിരുന്നു. ദൈവത്തോടുള്ള സ്നേഹത്തെ ഭക്തി എന്ന് വിളിക്കുന്നു, അത്തരം ഭക്തിപരമായ സ്നേഹത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള കാമം, ഹോർമോണുകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള കാമമല്ല. കൃഷ്ണന്റെ ശരീരസൗന്ദര്യം കണ്ടിട്ടല്ല ഗോപികമാർ കൃഷ്ണനെ സ്നേഹിച്ചതെന്നും എന്നാൽ കൃഷ്ണൻ ദൈവമായതുകൊണ്ടാണ് അവർ കൃഷ്ണനെ സ്നേഹിച്ചതെന്നും നാരദ മുനി പറയുന്നു. അവരുടെ സ്നേഹം ദൈവിക സ്നേഹത്തിലോ ഭക്തിയിലോ അധിഷ്ഠിതമായിരുന്നു.

ഗോപികമാരുടെ സ്നേഹം കൃഷ്ണന്റെ ശരീരസൗന്ദര്യത്തിൽ അധിഷ്‌ഠിതമായിരുന്നെങ്കിൽ, അത് വേശ്യകളുടെ കാര്യത്തിലെന്നപോലെ ഭയങ്കരമായ പാപവും നരകത്തിന്റെ അന്തിമഫലവും ആകുമായിരുന്നു (തദ്വിഹീനം ജാരാണാമിവ..., Tadvihīnaṃ jārāṇāmiva…). ഞാനൊരു ഉദാഹരണം പറയാം. ഒരു അമ്മ തന്റെ മകനെ ചുംബിക്കുന്നു, ഒരു സഹോദരൻ അവന്റെ സഹോദരിയെ ചുംബിക്കുന്നു, ഒരു ഭാര്യ ഭർത്താവിനെ ചുംബിക്കുന്നു. ഇവിടെ, ചുംബനം എല്ലാ കേസുകളിലും പൊതുവായ ഒരു പ്രവൃത്തിയല്ലേ? എന്നാൽ ഈ പ്രവൃത്തിക്ക് പിന്നിലെ അടിസ്ഥാനം വ്യത്യസ്തമാണ്. ആദ്യത്തെ കേസിൽ അമ്മയും മകനും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹവും രണ്ടാമത്തെ കേസിൽ സഹോദരനും സഹോദരിയും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹവും മൂന്നാമത്തെ കേസിൽ ഭർത്താവും ഭാര്യയും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹവും അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ് ഈ പ്രവൃത്തി. പ്രവൃത്തി ഒന്നുതന്നെയാണ്; കാമവും (അത് സൈദ്ധാന്തികവും പ്രായോഗികവുമാണ്) പ്രവൃത്തിയാണ്. അതുപോലെ, ഒരു അമ്മ മകനെയും സഹോദരൻ സഹോദരിയെയും ആലിംഗനം ചെയ്യുന്നു.

പ്രവൃത്തി ഒന്നുതന്നെയാണ്, പക്ഷേ അതിന്റെ അടിസ്ഥാനം യഥാക്രമം അമ്മയും മകനും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹവും സഹോദരനും സഹോദരിയും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹവുമാണ്. അടിസ്ഥാനം വ്യത്യസ്തമാണ്. പ്രവൃത്തിയിലൂടെ ഒന്നും വിലയിരുത്താൻ പാടില്ല. അതിന്റെ പിന്നിലെ ഉദ്ദേശം വെച്ച് നിങ്ങൾ വിലയിരുത്തണം. ലൗകിക നിയമത്തിലും, ഒരു കുറ്റകൃത്യം ചെയ്യുമ്പോഴെല്ലാം, ശിക്ഷ നൽകുന്നത് ഉദ്ദേശ്യത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി മാത്രമാണ്. ഒരു കൊലപാതക കേസിൽ, കൊലപാതകം നടത്താൻ ഉദ്ദേശിക്കുകയും ആസൂത്രണം ചെയ്യുകയും ചെയ്ത വ്യക്തിക്ക് കഠിനമായ ശിക്ഷയാണ് നൽകുന്നത്. പണം വാങ്ങി കൊലപാതകം നടത്തിയ കൊലയാളിക്ക് കുറഞ്ഞ ശിക്ഷയാണ് നൽകുന്നത്, കാരണം കൊലപാതകിക്ക് ആ പ്രവൃത്തി ചെയ്യാൻ ഉദ്ദേശ്യമില്ല.

അതിനാൽ, ഉദ്ദേശ്യം ഫലം നൽകുന്നു, എന്നാൽ പ്രവൃത്തിയല്ല. പ്രവൃത്തി നിഷ്ക്രിയമാണ്. നിഷ്ക്രിയ പ്രവൃത്തിക്കു ഒരു ഫലവും ഉണ്ടാകില്ല. ഉദ്ദേശ്യം അവബോധമാണ് (awareness), അത് ഫലം നൽകുന്നു. ഒരു സഹോദരി സഹോദരനെ സ്‌നേഹത്തോടെ ആശ്ലേഷിക്കുമ്പോൾ അത് പാപമല്ല, ശിക്ഷയും നൽകുന്നില്ല. പക്ഷേ, നിയമവിരുദ്ധമായ പ്രണയമുള്ള ഒരു സ്ത്രീ തന്റെ കാമുകനെ ആലിംഗനം ചെയ്യുമ്പോൾ, അത് ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള ശിക്ഷ കൊണ്ടുവരുന്നു. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഒരേ പ്രവൃത്തിക്ക് ആദ്യ കേസിൽ ശിക്ഷയും രണ്ടാമത്തെ കേസിൽ ശിക്ഷയും ഉണ്ടാകാത്തത്? കാരണം ഉദ്ദേശ്യങ്ങൾ വ്യത്യസ്തമാണ്. ഉദ്ദേശ്യം പുണ്യവും പാപവും കൊണ്ടുവരുന്നു. കർമ്മം ജഡമായതിനാൽ (നിഷ്ക്രിയമായതിനാൽ) ഉദ്ദേശശുദ്ധി കർമ്മത്തിന് പുണ്യത്തിന്റെയും പാപത്തിന്റെയും നിറം നൽകുന്നു. ഇതാണ് ഭഗവദ്ഗീതയിലെ ആശയം.

അതുപോലെ, രാധയും കൃഷ്ണനും തമ്മിലുള്ള പ്രണയം സാധാരണ ആണിനും പെണ്ണിനും ഇടയിൽ സംഭവിക്കുന്ന ഹോർമോണുകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള കാമമല്ല, മറിച്ച് അത് ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവും ഭഗവാൻ ശിവനും തമ്മിലുള്ള ദൈവിക സ്നേഹത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. മറ്റൊരു നാരദ ഭക്തിസൂത്രം പറയുന്നു, "അന്യത ജാരാണമിവ..." (“Anyathā jārāṇāmiva…”) അതായത് കൃഷ്ണനും ഗോപികമാരും തമ്മിലുള്ള ഹോർമോണുകൾ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള കാമമായിരുന്നുവെങ്കിൽ, അത് നിയമവിരുദ്ധമായ പ്രവൃത്തിയോ പാപമോ ആകുമായിരുന്നു, അങ്ങനെയെങ്കിൽ കൃഷ്ണനും ഗോപികമാർക്കും ശിക്ഷ നൽകപ്പെടും. ഗോപിക കൃഷ്ണനെ ദൈവമായി ആലിംഗനം ചെയ്യുന്നത് സ്നേഹം കൂടിയായ ഭക്തി കൊണ്ടാണ്. ഉദ്ദേശം അവിടെ ശുദ്ധമാണ്. ആരാണ് ഈ ഗോപിക? അവൾ ഒരു സന്യാസിയാണ് (മുനി). മുനി തപസ്സുചെയ്യുമ്പോൾ, നിരവധി സ്വർഗ്ഗീയ മാലാഖമാർ (അപ്സരസുകൾ) വന്നു, അവന്റെ മുന്നിൽ നൃത്തം ചെയ്തു, പക്ഷേ അവനെ ശല്യപ്പെടുത്തുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടു.

സത്യത്തിൽ മുനി ആ നർത്തകരെ ശപിച്ചു. ഹോർമോണുകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള കാമത്തെ അവൻ ഇതിനകം തപസ്സിൽ കത്തിച്ചു. ആ മോഹം അവന് എങ്ങനെ വീണ്ടും ലഭിക്കും? സമർപ്പിതനായ ഭക്തനായ ഒരു മുനി കാമത്തെ ദഹിപ്പിച്ചപ്പോൾ, ഈശ്വരനായ കൃഷ്ണനു അത്തരം കാമം ലഭിക്കുമോ? അപ്പോൾ, കൃഷ്ണനും ഗോപികമാരും തമ്മിലുള്ള ഹോർമോണുകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള കാമം എവിടെയാണ്? അത് ഭക്തിയിലധിഷ്ഠിതമായ കാമം മാത്രമാണ്. കാമവും പ്രവൃത്തി യാണ്. പ്രവൃത്തി നിഷ്ക്രിയമാണ്. അതിന് ഒരു ഫലവും നൽകാനാവില്ല. അതിന് ഫലങ്ങളൊന്നും നൽകാനുള്ള കഴിവില്ല. ഉദ്ദേശ രൂപത്തിലുള്ള കർമ്മത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമായ അവബോധത്തിന് മാത്രമേ ഫലം നൽകാനുള്ള കഴിവുള്ളൂ. ഗോപികമാരുടെ കാര്യത്തിൽ ആ അടിസ്ഥാനം ശുദ്ധമാണ്.

←Back to TOC

2. ഇവിടെയും ഉയർന്ന ലോകങ്ങളിലും (പരലോകത്തും) ലിംഗ പക്ഷപാതം നിലനിൽക്കുമ്പോൾ നാം എന്തിന് നീതി പാലിക്കണം?

[പാദനമസ്കാരം സ്വാമി. ഒരു ടെലിവിഷൻ സംവാദത്തിൽ ഒരു സ്ത്രീ ഹിന്ദുമതത്തിന്റെയും ഇസ്ലാം മതത്തിന്റെയും വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥങ്ങളെ കുറിച്ച് ഗുരുതരമായ ആരോപണം ഉന്നയിക്കുന്നു. അവൾ പറയുന്നു - " വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ എഴുതുന്നത് പുരുഷന്മാർ മാത്രമാണ്. വേദങ്ങൾ നമ്മോട് ധർമ്മം അനുസരിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ രംഭ, മേനക തുടങ്ങിയവരെ ദർശിക്കുന്നതിലൂടെയുള്ള സ്വർഗ്ഗീയ സുഖങ്ങൾ പുരുഷന്മാർക്ക് മാത്രമായി പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു. സമാനമായ പരാമർശങ്ങൾ ഇസ്‌ലാമിൽ പുരുഷന്മാർക്ക് ഉണ്ട്. ലിംഗഭേദം ഇവിടെയും അതുപോലെ മുകളിലെ ലോകങ്ങളിലും, നിലവിലുണ്ട്. നമ്മൾ എന്തിനാണ് നീതി പാലിക്കേണ്ടത്?" സ്വാമി, ഇതിൽ അഭിപ്രായം പറയൂ. അങ്ങയുടെ താമര പാദങ്ങളിൽ, ദുർഗാപ്രസാദ്]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ഒരു പുരുഷൻ സ്വർഗത്തിൽ പോകുമ്പോൾ അവന്‌ രംഭയെ ലഭിക്കുമെന്ന് അവൾ പറയുന്നു. അവന്റെ ഭാര്യ സ്വർഗത്തിൽ പോകുമ്പോൾ അവൾക്ക് ഒരു പ്രയോജനവും ലഭിക്കുന്നില്ല. നിങ്ങൾക്കറിയാമോ, ഇപ്പോഴത്തെ കാലത്ത് കോൾ ബോയ്‌സ് എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ആൺകുട്ടികൾ ഉണ്ട്! ഇതെല്ലാം അജ്ഞതയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ചിന്തകൾ മാത്രമാണ്. ഈ ലിംഗ വ്യത്യാസം പുരാതന കാലത്ത് നിലവിലുണ്ടായിരുന്നില്ല, കാരണം ആണായാലും പെണ്ണായാലും മോക്ഷം ആത്മാവിനാണ്. ആണിനും പെണ്ണിനും ഇടയിലുള്ള ഒരു പൊതു വസ്തുവാണ് ആത്മാവ്. മൈത്രേയി, ഗാർഗി, സുലഭയോഗിനി തുടങ്ങിയ മഹത്തായ സ്ത്രീ വേദ പണ്ഡിതർ ഉണ്ടായിരുന്നു. വാസ്തവത്തിൽ, അവർ വേദ മന്ത്രങ്ങളുടെ രചയിതാക്കളാണ്. വേദമന്ത്രങ്ങളുടെ രചയിതാക്കളായി സ്ത്രീകളുടെ പേരുകളും ഉണ്ട്.

വാസ്തവത്തിൽ, യജ്ഞവൽക്യക്ക് (Yajnyavalkya) ഒരു ആത്മീയ സംവാദത്തിൽ ഗാർഗിക്ക് മറുപടി നൽകാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഒരുവൻ എപ്പോഴും ഗുണങ്ങളാലും പ്രവൃത്തികളാലും ബഹുമാനിക്കപ്പെടുകയും ആരാധിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു (ഗുണകർമ്മ വിഭാഗസഃ... ഗീത, Guṇakarma vibhāgasaḥ… Gita). ലിംഗ വ്യത്യാസവും ജാതി വ്യത്യാസവും ഇക്കാര്യത്തിൽ നോക്കില്ല. ഒരു പക്ഷേ, ചില അഹങ്കാരികളായ പുരുഷന്മാർ രംഭയെയും മേനകയെയും സ്വർഗത്തിൽ കണ്ടുമുട്ടിയതുപോലുള്ള വാചകത്തിന്റെ ഭാഗങ്ങൾ തിരുകി കയറ്റിയതായിരിക്കാം. സ്ത്രീകൾക്ക് പൊതുവെ ആണുങ്ങളേക്കാൾ മാന്യത കൂടുതലുള്ളതിനാൽ സ്ത്രീകൾ ഇത്തരം കാര്യങ്ങൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ടാകില്ല. എന്നാൽ സ്ത്രീകളിലും അത്തരം ആഗ്രഹമുണ്ടെങ്കിൽ രംഭയും മേനകയും ഉർവ്വശിയും സ്വർഗത്തിലിരിക്കുന്നതുപോലെ ചില കോൾ ബോയ്‌സ് സ്വർഗത്തിലും ഉണ്ട്. ആ വ്യവസ്ഥയും ഉണ്ട്.

അതിനാൽ, നിങ്ങൾ അത്തരം കാര്യങ്ങളാൽ ആണും പെണ്ണും തമ്മിൽ വേർതിരിക്കരുത്, കാരണം ഒരു സ്ത്രീ എപ്പോഴും അവളുടെ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് ശ്രദ്ധാലുവാണ്, ഒരു പുരുഷൻ തന്റെ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് ഒരിക്കലും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല, കാരണം ഒരു പുരുഷൻ ഗർഭം ധരിക്കില്ല. ഇക്കാരണത്താൽ, ഭാര്യയുടെ മേൽ ചില പുരുഷ അഹങ്കാരവും ഭർത്താവിന്റെ ഈഗോയും ഉണ്ട്, അത് എല്ലായ്പ്പോഴും അപലപിക്കപ്പെടുകയും ഒരിക്കലും വിലമതിക്കപ്പെടാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വേദത്തിൽ (സ്ത്രിയഃ സതീഃ പുംസഃ..., Striyaḥ satīḥ puṃsaḥ...) പുരുഷന്മാർ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നവർ സ്ത്രീകൾ മാത്രമല്ല, ദൈവത്തിന്റെ ഭാര്യമാരുമാണ് എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു,! എല്ലാ ആത്മാക്കളെയും പരിപാലിക്കുന്നത് ദൈവമാണ്, ദൈവം മാത്രമാണ് പരിപാലിക്കുന്നത്. പരിപാലിക്കുന്നവനെ ഭാര്യ (Bhaaryaa) എന്നും പരിപാലകനെ ഭർത്താവ് (Bhartaa) എന്നും വിളിക്കുന്നു.

ഒരു സായാഹ്നത്തിൽ, മീരാഭായി തുളസിദാസിന്റെ അഭയകേന്ദ്രത്തിൽ പ്രവേശിച്ച്, ആ രാത്രി തനിക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അഭയകേന്ദ്രത്തിൽ കഴിയാമോ എന്ന് ചോദിച്ചു. അവിടെ പുരുഷന്മാർക്ക് മാത്രമേ പ്രവേശനമുള്ളൂ എന്നും സ്ത്രീകളെ പ്രവേശിപ്പിക്കില്ലെന്നും തുളസിദാസ് മറുപടി നൽകി. യഥാർത്ഥത്തിൽ മീരാഭായിയുടെ ഗുരു തുളസീദാസ് ആയിരുന്നു. അപ്പോൾ മീരാഭായി നിഷ്കളങ്കമായ മുഖത്തോടെ ചോദിച്ചു, “ഗുരുജീ, ആത്മാവിലും ആണുങ്ങളുണ്ടോ? കൃഷ്ണൻ മാത്രമാണ് പുരുഷനെന്നും എല്ലാ ആത്മാക്കളും സ്ത്രീകളാണെന്നും ഞാൻ കരുതുന്നു”. ഇത് വേദത്തിൽ തന്നെ പറയുന്നുണ്ട്. വേദത്തിന്റെ അധികാരം അവിടെയുള്ളതിനാൽ തുളസീദാസിന് മീരാഭായിയെ അപലപിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.

ആരായിരുന്നു മീര? അവൾ രാധയുടെ അവതാരമായിരുന്നു. ആരായിരുന്നു രാധ? അവൾ ഭഗവാൻ ശിവന്റെ അവതാരമായിരുന്നു. എന്താണ് ഭഗവാൻ ശിവന്റെ സ്വഭാവം? ആത്മീയ ജ്ഞാനം. നിങ്ങൾക്ക് ആത്മീയ ജ്ഞാനം വേണമെങ്കിൽ, ആത്മീയ ജ്ഞാനം നൽകുന്നത് ഭഗവാൻ ശിവനാണ് (ജ്ഞാനം മഹേശ്വരാദിച്ഛേത്..., Jñānaṃ Maheśvarādicchet). മീരാഭായി ഭഗവാൻ ശിവൻ തന്നെയായിരുന്നു. മീരാഭായിയെ തുളസീദാസ് എങ്ങനെ എതിർക്കും? മീരാഭായി നൽകിയ പ്രസ്താവനയ്ക്ക് വൈദിക അധികാരമുണ്ട് (Vedic authority), അതിനാൽ തുളസിദാസ് മൗനം പാലിച്ചു. പിന്നീട്, അവൾ തന്റെ ശിഷ്യയായിരുന്നിട്ടും തുളസിദാസ് അവളുടെ കാലിൽ വീണു, അഭയകേന്ദ്രത്തിൽ താമസിക്കാൻ അനുവദിച്ചു.

വളരെ താഴ്ന്നതും ലളിതവുമായ ലിംഗവ്യത്യാസം സാധാരണ ലൗകിക മനുഷ്യരെപ്പോലെ താഴ്ന്ന നിലവാരത്തിൽ പെടും, എന്നാൽ ആത്മീയ പണ്ഡിതരുടെ തലത്തിൽ ആ പോയിന്റ് നിലനിൽക്കില്ല.

←Back to TOC

[ശ്രീ ഭരത് കൃഷ്ണ ചോദിച്ചു:- പാദനമസ്കാരം സ്വാമി.]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: വിശ്വാസം എന്നത് ഭക്തിയില്ലാത്ത ഒരു വിഡ്ഢിത്തമാണ്. നിങ്ങൾ പ്രധാനമന്ത്രി ശ്രീ നരേന്ദ്ര മോദിയുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് പറയുക, “എനിക്ക് നിങ്ങളിൽ ഒരുപാട് വിശ്വാസമുണ്ട്. എന്നെ സഹായിക്കൂ". അദ്ദേഹം എന്തെങ്കിലും സഹായം ചെയ്യുമോ? സഹായിച്ചാൽ അദ്ദേഹത്തിന് പ്രധാനമന്ത്രിയായിരിക്കാൻ കഴിയില്ല. എന്നാൽ ആരെങ്കിലും ഇങ്ങനെ പോയി പറഞ്ഞാൽ, “സർ, ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ബിജെപി പാർട്ടിക്കാരനാണ്. ഞാൻ അതിൽ ഒരു പ്രവർത്തകനാണ് (കാര്യകർത്താ) പാർട്ടിക്ക് വേണ്ടി ഒരുപാട് ജോലി ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ നയങ്ങളെ ഞാൻ അഭിനന്ദിക്കുന്നു” എന്ന് പറഞ്ഞു പിന്നെ സഹായം ചോദിച്ചാൽ പ്രധാനമന്ത്രി സഹായിക്കും. വിശ്വാസത്തിന് ഭക്തിയില്ല, വിശ്വാസത്തിന് ഭക്തിയുമായി ബന്ധമില്ല. വിശ്വാസം മനസ്സുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്, അത് സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രായോഗിക പ്രകടനമല്ല. പ്രായോഗിക സേവനവും ത്യാഗവുമാണ് യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തിന്റെ തെളിവ്. "ഞാൻ ബിജെപി പാർട്ടിക്കാരനാണ്" എന്ന് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞാൽ പ്രധാനമന്ത്രി വളയില്ല. യഥാർത്ഥ സ്നേഹം തെളിയിക്കാതെ ആർക്കും അങ്ങനെ പറയാം.

നിങ്ങൾ പാർട്ടിക്ക് വേണ്ടി അവരുടെ പരിപാടികളിൽ പ്രവർത്തിക്കുകയും പാർട്ടിക്ക് ഒരുപാട് സേവനം ചെയ്യുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ പ്രധാനമന്ത്രി നിങ്ങളെ സഹായിക്കും, അത് നിങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹം തെളിയിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ഭക്തിക്ക് സൈദ്ധാന്തികവും പ്രായോഗികവുമായ വശങ്ങളുണ്ട്. വിശ്വാസത്തിന് സൈദ്ധാന്തിക വശമേ ഉള്ളൂ. വിശ്വാസം (faith) എന്നാൽ ഒരു വിശ്വാസമാണ് (belief), അതിന് പ്രായോഗിക വശങ്ങളൊന്നുമില്ല, തങ്ങൾക്ക് വിശ്വാസമുണ്ടെന്ന് ആർക്കും പറയാൻ കഴിയും. അതിന് എങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും മൂല്യമുണ്ടാകും? വിശ്വാസം കേവലം അർത്ഥശൂന്യമായ ഒരു വാക്കാണ്. "എനിക്ക് നിങ്ങളോട് ഇത്രയധികം ഭക്തിയുണ്ട്, അത് നിങ്ങൾ എനിക്ക് വേണ്ടി ഈ ജോലി ചെയ്യുമെന്ന വിശ്വാസം എനിക്ക് നൽകുന്നു" എന്ന് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞാൽ നന്നായിരിക്കും. ഭക്തിയെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, വിശ്വാസം വരാം. വിശ്വാസം നല്ല വാക്കല്ല; അത് വളരെ മോശമായ വാക്കാണ്. നിങ്ങൾക്ക് ഈശ്വരഭക്തി ഉണ്ടെന്നും ഈശ്വരവിശ്വാസം ഉണ്ടെന്നും പറയുമ്പോൾ, ഈ രണ്ട് വാചകങ്ങൾ തമ്മിൽ ബന്ധിപ്പിക്കുന്നത് നിങ്ങൾക്ക് ചില ആഗ്രഹങ്ങളുണ്ടെന്നും നിങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം ദൈവം തീർച്ചയായും നിറവേറ്റുമെന്നും നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്.

വിശ്വാസം വളരെ മോശമായ ഒരു വാക്കാണെന്ന് ഞാൻ പറയുന്നു, കാരണം അത് നിങ്ങളിലുള്ള ഭക്തിയുടെ വിശുദ്ധിയെ നശിപ്പിക്കുന്നു. നിങ്ങൾക്ക് കേവലം വിശ്വാസമുണ്ടെന്ന് പറയുമ്പോൾ, അതിനർത്ഥം നിങ്ങളുടെ ഭക്തി മലിനമായതും വ്യാജവുമാണ്. നിങ്ങൾക്ക് ശുദ്ധമായ ഭക്തിയുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന് ദൈവത്തിന് സംശയമുണ്ടെങ്കിൽ, നിങ്ങളുടെ സ്നേഹം വ്യാജമാണെന്ന് നിങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കുന്നതിനാൽ മുകളിലുള്ള ഈ പ്രസ്താവനയോടെ ആ സംശയം നീങ്ങും. “ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ഒരു ക്ലൈമാക്സ് ഭക്തനായിരുന്നു. ഞാൻ നിനക്കു വേണ്ടി ഒരുപാട് ഭക്തി ചെയ്തു. ഞാൻ നിങ്ങൾക്കായി ഒരുപാട് പ്രായോഗിക സേവനവും ത്യാഗവും ചെയ്തു. അതുകൊണ്ട് എനിക്ക് നിന്നിൽ വിശ്വാസമുണ്ട്." അത്രയേയുള്ളൂ! ഗോവിന്ദ! നിങ്ങളുടെ ആത്മാർത്ഥമായ ആഗ്രഹത്തിന്റെ പൂർത്തീകരണം ഉൾപ്പെടുന്നതിനാൽ നിങ്ങളുടെ മുഴുവൻ ഭക്തിയും നശിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിനാൽ, വിഷം നിറഞ്ഞ പദമായ വിശ്വാസം എന്ന വാക്ക് ഒരിക്കലും ആസ്വദിക്കരുത്. ഭക്തി, സ്നേഹം, ആഗ്രഹമില്ലാത്ത സ്നേഹം (aspiration-less love) - ഇവ നല്ല വാക്കുകളാണ്. നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തോട് ഭക്തിയോ സ്നേഹമോ ഉണ്ടെങ്കിൽ, വിശ്വാസത്തിന് എവിടെയാണ് സ്ഥാനം? വിശ്വാസത്തിന്റെ ആവശ്യകത എന്താണ്? എന്തുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങള്ക്ക് ആ വാക്ക് ഉച്ചരിക്കേണ്ടതായി വരുന്നത്?

←Back to TOC

[മിസ്സ്‌. ത്രൈലോക്യ ചോദിച്ചു:- ദൈവത്തിന്റെ ഭരണത്തിൽ എനിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ടെന്ന് നമുക്ക് പറയാമോ, അപ്പോൾ അത് ന്യായീകരിക്കപ്പെടുമോ? ഈ പ്രയോഗത്തെ കുറിച്ചെന്ത്, "ദൈവം എന്നെ ഏതൊരു ആത്മാവിനെക്കാളും കൂടുതൽ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന് എനിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ട്, എന്നെക്കാൾ കൂടുതൽ ദൈവത്തിന് എന്നെ അറിയാമെന്ന് എനിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ട്"?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: "എനിക്ക് നിങ്ങളിൽ വിശ്വാസമുണ്ട്" എന്ന ഒറ്റപ്പെട്ട പ്രസ്താവന ഞാൻ എടുത്തു, അത് ഞാൻ വിശകലനം ചെയ്തു. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ "വിശ്വാസം" എന്ന് പറഞ്ഞാൽ, അത് ഒരു വിഷ പദമാണ്. “എനിക്ക് അങ്ങയുടെ സർവ്വശക്തിയിൽ വിശ്വാസമുണ്ട്” എന്ന പ്രസ്താവന ആഗ്രഹ പൂർത്തീകരണത്തിനായി പരോക്ഷമായി ആവശ്യപ്പെടുന്നതിനെ സൂചിപ്പിക്കാം. "ഏതൊരു ആത്മാവിനേക്കാളും ദൈവം എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും ദൈവത്തിന് എന്നെക്കാൾ എന്നെ അറിയാമെന്നും എനിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ട്" എന്ന പ്രസ്താവന പോലും ആഴത്തിലുള്ള വിശകലനം നടത്തിയാൽ ആന്തരിക ആഗ്രഹത്തിന്റെ അസ്തിത്വത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു സംശയം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. പക്ഷേ, "എനിക്ക് ദൈവത്തിന്റെ ഭരണത്തിൽ വിശ്വാസമുണ്ട്, അവൻ നിഷ്പക്ഷനാണ്, അവൻ എപ്പോഴും നീതിയെ സംരക്ഷിക്കുന്നു, അവൻ എപ്പോഴും അനീതിയെ അപലപിക്കുന്നു" എന്ന് പറയുന്നത് ശരിയാണ്. ഇത് വളരെ നല്ല പ്രസ്താവനയാണ്.

←Back to TOC

5. എന്താണ് യഥാർത്ഥ ശിവ സാധന?

[മിസ്സ്‌. ജാഹ്നവി ചോദിച്ചു :- പാദനമസ്കാരം സ്വാമി. നാളെ മുതൽ ശ്രാവണമാസം ആരംഭിക്കുകയാണ്, ബ്രഹ്മമുഹൂർത്തത്തിൽ ശിവസാധനം ചെയ്യാമെന്നാണ് നിർദ്ദേശം. എന്താണ് ശിവസാധന, എന്താണ് ബ്രഹ്മമുഹൂർതം?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- നിങ്ങൾ ശിവൻ എന്ന വാക്ക് ദൈവമായി എടുക്കണം. ശിവനെ കൈലാസത്തിൽ വസിക്കുന്നവനായും, തലയിൽ ചന്ദ്രനുള്ളവനായും, ശരീരത്തിൽ സർപ്പങ്ങളുള്ളവനായും എടുക്കരുത്. ശിവൻ എന്നാൽ ഐശ്വര്യം എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ദൈവം എപ്പോഴും ഐശ്വര്യമുള്ളവനാണ്. "ശിവം അദ്വൈതം..." (“Śivam advaitam…”) വേദം പറയുന്നു. ദൈവത്തെ അഭിസംബോധന ചെയ്യുമ്പോൾ അതിനെ ശിവൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നു. ലളിതമായി, ശിവനെ ദൈവമായി സ്വീകരിക്കുക. നിങ്ങൾ ശിവനെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നും നിങ്ങൾക്ക് ശിവനോട് വളരെയധികം ആകർഷണം ഉണ്ടെന്നും കരുതുക, ശിവനെ ശിവദത്തയായി (Shiva Datta) സ്വീകരിക്കുക. ശിവൻ തന്നെ ബ്രഹ്‌മാവും ശിവൻ തന്നെ വിഷ്ണുവുമാണ്. രണ്ടാമത്തെ വ്യക്തിത്വം എടുക്കരുത്. ഒരു വ്യക്തിത്വം മാത്രമേയുള്ളൂ, അതായത് ശിവൻ. ഇവിടെ ശിവൻ ദത്തയാണ്, കാരണം ശിവനിൽ ദത്ത ഉണ്ട്. ദത്ത മൂന്ന് അവതാരങ്ങളായി - ബ്രഹ്മാവ്, വിഷ്ണു, ശിവൻ. ഏതൊരു അവതാരത്തിലും, അവതാര ഇനം (incarnating item) പൂർണമായും ലയിച്ച അവസ്ഥയിലാണ്. അതിനാൽ, നിങ്ങൾക്ക് ദത്ത ഭഗവാനെ ഭഗവാൻ ശിവനിൽ നിന്ന് വേര്പെടുത്താനാകില്ല. നിങ്ങളുടെ കാര്യത്തിൽ, നിങ്ങൾ ശിവനെ ദൈവമായി കാണുന്നുവെങ്കിൽ, മറ്റ് പേരുകൾ കൊണ്ടുവന്ന് അവർ ശിവനേക്കാൾ കുറവാണെന്ന് പറഞ്ഞ് അവരെ അപമാനിക്കരുത്. നിങ്ങൾക്കും ദൈവത്തിനും ഇടയിലുള്ള അദ്വൈതമല്ല, ലക്ഷ്യത്തിൽ അദ്വൈതത്തെ പിന്തുടരുക. അദ്വൈതമാണ് ലക്ഷ്യം. ലക്ഷ്യം ഒരു ദൈവം മാത്രം. സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ദൈവമോ പരബ്രഹ്മനോ ആയി എടുക്കുക. പരബ്രഹ്മൻ സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്തതിനാൽ അസൗകര്യമുണ്ടെങ്കിൽ, ആദ്യത്തെ ഊർജ്ജസ്വലമായ അവതാരമായ ദത്ത ഭഗവാനെ സ്വീകരിക്കുക, കാരണം ദത്ത ഭഗവാനിൽ സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്ത ദൈവം ഇതിനകം ലയിച്ച അവസ്ഥയിലാണ്. തുടർന്ന് ദത്ത ഭഗവാൻ, ഭഗവാൻ ബ്രഹ്മാവ്, ഭഗവാൻ വിഷ്ണു, ഭഗവാൻ ശിവൻ എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് അവതാരങ്ങളായി. നിങ്ങൾ ഭഗവാൻ ശിവനെ എടുത്താൽ, ഭഗവാൻ ശിവനിൽ ഭഗവാൻ ദത്ത ഉണ്ട്, ദത്ത ദൈവത്തിൽ പരബ്രഹ്മനും ലയിച്ച അവസ്ഥയിലാണ്. ഇതിനർത്ഥം ദത്ത ദൈവം അതായത് പരബ്രഹ്മൻ ഇതിനകം ഭഗവാൻ ശിവനുമായി ലയിച്ചു എന്നാണ്.

ഏതെങ്കിലും ദൈവിക വ്യക്തിത്വത്തെ (divine personality) എടുത്ത് അതിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കുക. മറ്റ് ദൈവിക വ്യക്തിത്വങ്ങളെ അപമാനിക്കരുത്. മറ്റ് പേരുകൾ പോലും എടുക്കരുത്. നിങ്ങൾ അവരുടെ പേരുകൾ എടുത്ത് അവർക്ക് കുറച്ച് അസ്തിത്വം നൽകി, എന്നിട്ട് അവർ ശിവനേക്കാൾ താഴ്ന്നവരാണെന്ന് പറഞ്ഞ് അവരെ അപമാനിക്കുന്നു. ശിവൻ പോലും നിങ്ങളെ അഭിനന്ദിക്കാത്തതിനാൽ നിങ്ങളുടെ ആത്മീയ പാത പൂർണ്ണമായും തകർന്നിരിക്കുന്നു. നിങ്ങൾ ശിവനെ ഉന്നതനായും മറ്റെല്ലാവരും അവനു താഴെയാണെന്നു പറയുകയാന്നെകിൽ പോലും, ശിവൻ തന്നെ നിങ്ങളെ ശകാരിക്കും. മറ്റ് ദൈവങ്ങളെ ശിവന് താഴെ നിർത്തുന്നതിലൂടെ, നിങ്ങൾ ശിവനെ ശിവന് താഴെ മാത്രം നിർത്തുന്നു. അതിനാൽ, ശിവൻ തന്നെ നിങ്ങളോട് ദേഷ്യപ്പെടും! അതിനാൽ, ഈ തെറ്റ് ചെയ്താൽ നിങ്ങളുടെ മുഴുവൻ ആത്മീയ സാധനയും ഒറ്റയടിക്ക് നശിപ്പിക്കപ്പെടും. ശരിയായ മനോഭാവം പുലർത്തുക. ഏതു രീതിയിലും ആരാധന നടത്താം. എല്ലാത്തിനുമുപരി, ഒരു രീതിയിൽ എന്താണ് ഉള്ളത്? നിങ്ങളുടെ മനോഭാവം പ്രധാനമാണ്.

←Back to TOC

[മിസ്സ്‌. ത്രൈലോക്യ ചോദിച്ചു: - സ്വാമി, ചില ദൈവങ്ങൾ ദത്തയുടെ രൂപങ്ങളാണെന്ന് അങ്ങ് പറഞ്ഞു. ത്രിമൂർത്തികളും ത്രിശക്തികളും ആണ് നേരിട്ടുള്ള രൂപങ്ങൾ. എന്നാൽ കാലഭൈരവനെപ്പോലെ ദൈവദാസന്മാരെപ്പോലെ വർത്തിക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ വേറെയും രൂപങ്ങളുണ്ട്. ദൈവഭരണത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ശനിദേവനെപ്പോലെയുള്ള ദൈവത്തിൻറെ മറ്റ് രൂപങ്ങളും ഉണ്ട്, കൂടാതെ ഗ്രാമദേവതകൾ, ബേതാള, മുതലായ കറുത്ത മന്ത്രവാദികൾ ആരാധിക്കുന്ന ദൈവത്തിൻറെ മറ്റ് രൂപങ്ങളും ഉണ്ട്. നമുക്ക് എല്ലാ ദൈവരൂപങ്ങളെയും ദത്തദൈവത്തിന്റെ രൂപങ്ങളായി എടുക്കാമോ? അവയിൽ അദ്വൈതം കാണണോ?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- കലാവതാരം, അംശാവതാരം, ആവേശാവതാരം, പൂർണാവതാരം, പരിപൂർണാവതാരം എന്നിങ്ങനെ പലതരം അവതാരങ്ങളുണ്ട്. അവൻ (ദൈവം) ഒരു പ്ലാന്‍ എടുക്കുന്നു, ആ പ്ലാനിലൂടെ ദൈവത്തിന്റെ മുഴുവൻ ബലവും ശക്തിയും പ്രവർത്തിക്കുന്നു. കൈവശമുള്ള ശക്തിയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അവതാരങ്ങളിൽ വ്യത്യാസമില്ല. പ്രോഗ്രാം അനുസരിച്ച് പ്രദർശിപ്പിച്ച ശക്തിയിൽ മാത്രമാണ് വ്യത്യാസം വരുന്നത്. ചില അവതാരങ്ങൾ മൊത്തം ശക്തിയുടെ 1/100-ൽ മാത്രമേ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുള്ളൂ, അതിനെ കലാവതാരം എന്ന് വിളിക്കുന്നു, എന്നാൽ ശക്തിയുടെ ആകെ 100 ഭാഗങ്ങൾ ആ അവതാരത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്നു. കൈവശമുള്ള അധികാരം എടുത്താൽ എല്ലാവരും തുല്യരാണ്. പ്രൊജക്റ്റ് ചെയ്തതോ പ്രകടിപ്പിച്ചതോ പ്രദർശിപ്പിച്ചതോ ആയ ശക്തിയിൽ മാത്രമാണ് വ്യത്യാസം വരുന്നത്. പ്രദർശിപ്പിച്ച ശക്തി വ്യത്യസ്തമാണ്, കാരണം പ്രോഗ്രാമുകൾ വ്യത്യസ്തമാണ്, കൂടാതെ പ്രദർശിപ്പിച്ച ശക്തികൾ പ്രോഗ്രാമുകളിലെ വ്യത്യാസത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. പ്രോഗ്രാമിന്റെ ആവശ്യകത അനുസരിച്ച്, ശക്തി പ്രദർശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. രാമൻ വിശ്വരൂപം കാണിച്ചില്ല, അതിനർത്ഥം അവനത് കാണിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്നല്ല. ആവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; അതിനാൽ അവൻ കാണിച്ചില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് അവിടുത്തെ 12 കാലങ്ങളുടെ (ദ്വാദശ കലാവതാരം) അവതാരം എന്ന് വിളിക്കുന്നത്. 16 കലകളുടെ അവതാരമാണ് കൃഷ്ണൻ. രാമൻ പൂർണാവതാരവും കൃഷ്ണൻ പരിപൂർണതമാവതാരവുമാണ്. രാമനിൽ 12 കലകളും കൃഷ്ണനിൽ 16 കലങ്ങളും പ്രകടിപ്പിക്കപ്പെട്ട കലകൾ മാത്രമാണ്. രാമനിലും കൃഷ്ണനിലും 16 കലകളും ഉണ്ട്. മത്സ്യാവതാരത്തിൽ പോലും 16 കലകളും ഉണ്ട്. ബുദ്ധ അവതാരത്തിൽ പോലും 16 കലകളും ഉണ്ട്. കൈവശമുള്ള ശക്തി ഒന്നുതന്നെയാണ്, അതിനാൽ, അവതാരങ്ങളെ നിങ്ങൾ വേർതിരിക്കരുത്. പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന ശക്തി വ്യത്യാസപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ഇത് പ്രോഗ്രാമിന്റെ ആവശ്യകതയെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്. പ്രോഗ്രാമിന്റെ ആവശ്യകത അനുസരിച്ച്, ആവശ്യമായ ശക്തി പ്രദർശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.

←Back to TOC

[ശ്രീ. ദിവാകര റാവു ചോദിച്ചു:- പാദനമസ്കാരം സ്വാമി. അങ്ങയുടെ ജ്ഞാനത്തിലൂടെ, അവബോധവും ദ്രവ്യവും ഊർജ്ജത്തിന്റെ രൂപങ്ങൾ മാത്രമാണെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി. മനുഷ്യനിൽ ദ്രവ്യവും ഊർജ്ജവും അവബോധവും അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഈ ഊർജ്ജം സൂക്ഷ്മമായ ഊർജ്ജത്തിന്റെ മറ്റൊരു രൂപാന്തരപ്പെട്ട രൂപമാണോ അതോ സൂക്ഷ്മമായ കോസ്മിക് ഊർജ്ജം മാത്രമാണോ?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ദ്രവ്യം ഊർജത്തിന്റെ ഘനീഭവിച്ച രൂപമാണ്, അവബോധം ഊർജ്ജത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക പ്രവർത്തന രൂപമാണ്. സൂക്ഷ്മമായ കോസ്മിക് ഊർജ്ജം പൂർണ്ണമായും അവബോധമല്ല. സൂക്ഷ്മമായ കോസ്മിക് ഊർജ്ജം പൂർണ്ണമായ അവബോധമാണെങ്കിൽ, അതിന്റെ ഘനീഭവിച്ച ദ്രവ്യവും അവബോധമായിരിക്കണം. നിർജ്ജീവവും അവബോധം ഇല്ലാത്തതുമായ നിരവധി ഊർജ്ജ രൂപങ്ങളുണ്ട്. ഊർജത്തിന്റെ കുറച്ചുഭാഗം മാത്രം അവബോധമായും, ഊർജത്തിന്റെ കുറച്ചുഭാഗം ദ്രവ്യമായും, ഊർജത്തിന്റെ കുറച്ചുഭാഗം നിഷ്ക്രിയ ഊർജ്ജമായും നിലനിന്നു. ദ്രവ്യം നിഷ്ക്രിയവും ഊർജ്ജം നിഷ്ക്രിയവുമാണ്. അവബോധം മാത്രം നിഷ്ക്രിയമല്ല. പക്ഷേ, മുഴുവൻ ഊർജ്ജവും അവബോധമല്ല. കോസ്മിക് എനർജി അവബോധമല്ല, അത് നിഷ്ക്രിയമാണ്. അതിനാൽ, നിങ്ങൾക്ക് കോസ്മിക് എനർജിയെ ദൈവം എന്ന് വിളിക്കാൻ കഴിയില്ല, കാരണം ദൈവം നിഷ്ക്രിയനല്ല. ദൈവത്തിന് അവബോധമുണ്ട്. തീർച്ചയായും, അത് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്ത അവബോധമാണ്. അവന്റെ സർവ്വശക്തിയാൽ ദൈവത്തിന് ചിന്തിക്കാൻ കഴിയും. കോസ്മിക് എനർജിക്ക് ചിന്തിക്കാൻ കഴിയില്ല, കാരണം അത് നിഷ്ക്രിയമാണ്. അതിന്റെ ഒരു ഭാഗം മാത്രമാണ് അവബോധമായി മാറിയത്. ഈ അവബോധം സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്ന അവബോധമാണ്, ദൈവം ചിന്തിക്കുന്നത് സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്ന അവബോധം കൊണ്ടല്ല. സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്ന അവബോധത്തിന് നിഷ്ക്രിയ ഊർജ്ജവും ദ്രവ്യവും ആവശ്യമാണ്. നാഡീവ്യൂഹം (Nervous system) ദ്രവ്യമാണ്, സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ദൈവത്തിൽ, നിഷ്ക്രിയ ഊർജ്ജമോ ഭൗതികമായ നാഡീവ്യവസ്ഥയോ ഇല്ല. അപ്പോഴും സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ദൈവം അബോധമില്ലാതെ (awareness) ചിന്തിക്കുന്നു. നിഷ്ക്രിയ ഊർജ്ജത്തിന്റെ അഭാവവും ഭൗതിക നാഡീവ്യവസ്ഥയുടെ അഭാവവും കാരണം അവബോധം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടില്ല. പിന്നെ, സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ദൈവം എങ്ങനെയാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്? അവന്റെ സർവ്വശക്തിയാൽ, അവന് ചിന്തിക്കാൻ കഴിയും, അതിനാൽ അവൻ ചിന്തിക്കുന്നു.

←Back to TOC

8. പ്രോത്സാഹനത്തിനായി ആത്മീയതയിൽ ഒരാളുടെ പുരോഗതി എങ്ങനെ പരിശോധിക്കാം?

[ശ്രീ സൗമ്യദീപ് മൊണ്ടൽ:- അരി തിളപ്പിക്കുമ്പോൾ, അന്തിമ രൂപത്തിലെത്താൻ ഞങ്ങൾ ഇടയ്ക്കിടെ ബൾക്ക് സാമ്പിളുകൾ പരിശോധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അതുപോലെ, നമ്മെപ്പോലുള്ള ഏറ്റവും ചെറിയ മനുഷ്യർക്ക്, ആത്മീയതയിലേക്കുള്ള ദീർഘയാത്രയിൽ പ്രോത്സാഹനത്തിനായി പുരോഗതി എങ്ങനെ പരിശോധിക്കാം? അങ്ങയുടെ ദിവ്യമായ താമര പാദങ്ങളിൽ, സൗമ്യദീപ് മൊണ്ടൽ]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ഒരു ഭക്തൻ തന്റെ ആത്മീയ പുരോഗതി പരിശോധിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത എന്താണ്? "ഞാൻ പത്താം പടിയിലാണ്" എന്ന് അവൻ പരീക്ഷിക്കുകയും തീരുമാനിക്കുകയും ചെയ്താൽ, അയാൾ എന്തെങ്കിലും അഭിലാഷം വളർത്തിയെടുക്കുകയും 'ദൈവമേ! ഞാൻ ഇതിനകം പത്താം പടിയിലെത്തി അതിനാൽ, എനിക്ക് കുറച്ച് ഇൻക്രിമെന്റ് തരൂ. ഞാൻ കുറച്ച് ഇൻക്രിമെന്റ് അർഹിക്കുന്നു’. അത്തരം വികസനത്തിന് സാധ്യതയുള്ളതിനാൽ അത്തരം കാര്യങ്ങളും ഉടലെടുത്തേക്കാം. ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരിക്കുക (കർമ്മംയേവാധികാരസ്തേ മാ ഫലേശു കദാചന – ഗീത, Karmaṇyevādhikāraste mā phaleṣu kadācana - Gita). ദൈവത്തിന്റെ ദാസനാകുക, ദൈവത്തെ സേവിക്കുന്നതിൽ തുടരുക. പരീക്ഷണം സദ്ഗുരുവിന്റെയോ ദൈവത്തിന്റെയോ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്. ഫലം കാംക്ഷിക്കാത്തപ്പോൾ, ആത്മീയ പുരോഗതിയുടെ പരീക്ഷണം കൊണ്ട് എന്ത് പ്രയോജനം? നിങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്ന ഘട്ടം എന്തായാലും, ദൈവത്തിൽ നിങ്ങളുടെ ദൃഷ്ടി കേന്ദ്രീകരിച്ച് "തിരഞ്ഞെടുത്ത എത്തിച്ചേർന്ന ഫലത്തിൽ" തുടരുക. എന്താണ് "തിരഞ്ഞെടുത്ത എത്തിച്ചേർന്ന ഫലം"? ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള പ്രതിഫലത്തിനായി യാതൊരു ആഗ്രഹവുമില്ലാതെ ദൈവത്തെ സേവിക്കുന്നത് തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഫലമാണ്. ആ ഘട്ടത്തിലെത്തി ആ ഘട്ടത്തിൽ തുടരുക. അതിനാൽ, അത് ഭൂമിയിൽ നടക്കുന്നു, മുകളിലേക്ക് പറക്കുന്നില്ല. ലൗകികമായ ഫലമോ, നരകത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കുക തുടങ്ങിയ ഉപരിലോകങ്ങളിലെ ഫലമോ ഒന്നും ആഗ്രഹിക്കാതെ ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരു ഘട്ടത്തിൽ നിങ്ങൾ എത്തിയിരിക്കുന്നു.

ശങ്കരാചാര്യർ പറയുന്നു, "ഇഹാമൂത്ര ഫലവിരാഗഃ" (“Ihāmutra phala virāgaḥ”). ഈ ലോകത്തിന്റെ ഫലങ്ങളിൽ (fruits/results) നിന്നും ഉയർന്ന ലോകത്തിന്റെ ഫലങ്ങളിൽ നിന്നും വേർപെടുക (detach) എന്നാണ് ഇതിനർത്ഥം. ഉയർന്ന ഊർജ്ജസ്വലമായ ലോകത്തിലും ആഗ്രഹങ്ങൾ നിലവിലുണ്ട്, അതായത്, "ത്രാഹി മാം നരകത് ഘോരാത്" (“Trāhi māṃ narakāt ghorāt”) എന്നാൽ "നീ എന്നെ നരകത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കുന്നു", അത് ഉയർന്ന ഊർജ്ജസ്വലമായ ലോകത്തിലെ ആഗ്രഹമാണ്. അതിനാൽ, ഇഹയും അമൂത്രയും (Iha and Amutra), അവിടെയും ഇവിടെയും, ഫലങ്ങളിൽ നിന്ന് വേർപെടുത്തി അവിടുത്തെ ജോലി തുടരുക. ഒന്നിനും വേണ്ടി ആഗ്രഹിക്കരുത്. നടപടികളെക്കുറിച്ച് (steps) എന്തിന് വിഷമിക്കണം? ദൈവം നിങ്ങൾക്ക് രക്ഷ നൽകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിലും നിങ്ങൾ എന്നേക്കും ദൈവത്തിന്റെ ദാസനായി തുടരാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. നിങ്ങൾക്ക് അത് ചെയ്യാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ, നിങ്ങൾക്ക് ഇതിനകം രക്ഷ ലഭിച്ചു, കാരണം നിങ്ങൾക്ക് ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളുടെ സ്വാധീനമുണ്ടെങ്കിൽ, നിങ്ങൾക്ക് ദൈവിക സേവനത്തിൽ എന്നേക്കും തുടരാനാവില്ല. നിങ്ങൾ തുടർന്നാലും, അത് പൂർണ്ണമായ സേവനമായിരിക്കില്ല. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ എന്നേക്കും ദൈവസേവനം തുടരുകയാണെങ്കിൽ, ഈ ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം ഉയരുകയില്ല. ദൈവം തന്റെ കസേര നിങ്ങൾക്ക് വാഗ്ദാനം ചെയ്താലും നിങ്ങൾ പറയും, "ഇല്ല, ഞാൻ അങ്ങയുടെ കാൽക്കൽ മാത്രം ആയിരിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു." അപ്പോൾ, ദൈവം നിങ്ങളെ ബലമായി എടുത്ത് അവിടുത്തെ കസേരയിൽ ഇരിക്കാൻ നിർബന്ധിക്കും. ഫലത്തിനായി നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കാത്തപ്പോൾ, നിങ്ങൾ പാരമ്യത്തിലെത്തി. പിന്നെ, ആ ക്ലൈമാക്സ് ലെവലിൽ തുടരുക, അതിലും മികച്ച ഒരു ലെവൽ ഉണ്ടാകില്ല. അത് ഹനുമാന്റെ നിലയാണ്. ഇതിലും മികച്ചത് എന്താണ് ഉണ്ടാകുക? വിശകലനത്തിനുള്ള അവസരംഎവിടെയാണ്?

←Back to TOC

[മിസ്സ്‌. ജാഹ്നവിയുടെ ഒരു ചോദ്യം]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- നോക്കൂ, ആദ്യം നിങ്ങൾ ജ്ഞാനയോഗ പൂർത്തിയാക്കണം. ജ്ഞാന യോഗ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ദൈവത്തിന്റെ വിശദാംശങ്ങൾ നിങ്ങൾ കേൾക്കണം. തുടർന്ന്, ദൈവത്തിന്റെ വിശദാംശങ്ങൾ കേൾക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തോടുള്ള ആകർഷണം വർദ്ധിക്കും, അതിനെ ഭക്തിയോഗ എന്ന് വിളിക്കുന്നു. പിന്നെ, മൂന്നാം പടി കർമ്മയോഗമാണ്, അത് സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയുടെ രണ്ടാം പടിക്ക് തെളിവാണ്. ആ സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി യഥാർത്ഥ പ്രണയമാണോ അല്ലയോ എന്ന് തെളിയിക്കപ്പെടണം. പ്രായോഗിക സേവനത്തിലൂടെയും പ്രായോഗിക ത്യാഗത്തിലൂടെയും അത് തെളിയിക്കാനാകും. ആ മൂന്നാം ഘട്ടം വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു ഘട്ടമാണ്, അത് മാത്രം ഫലം നൽകുന്നു. ജ്ഞാനയോഗ എന്ന ദൈവത്തിന്റെ വിശദാംശങ്ങൾ നിങ്ങൾ കേട്ടിട്ടുണ്ട് അത് ജലം മാത്രമാണ്. നിങ്ങൾ ദൈവത്തോടുള്ള ആകർഷണം വളർത്തിയെടുത്തു, അതായത്, സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തി, അത് വളം മാത്രമാണ്. മാവാണ് കർമ്മയോഗം. മാമ്പഴം മാവിൽ മാത്രമേ ഉണ്ടാകുന്നുള്ളൂ. 100 ടാങ്ക് വെള്ളമുണ്ടായാലും ഒരു മാമ്പഴം പോലും വരില്ല. 100 ചാക്ക് വളം ഉണ്ടെങ്കിലും ഒരു മാമ്പഴം പോലും ഉണ്ടാകില്ല. പക്ഷേ, അതേ സമയം, നിങ്ങൾ വിപരീത വിശകലനം നടത്തുക: വെള്ളമില്ലാതെ, മാവ് മരിക്കും. വളമില്ലാതെ, മാവിന് മാമ്പഴം കായ്ക്കാൻ മാവായി വളരാൻ കഴിയുകയില്ല. അതിനാൽ, വെള്ളമില്ലാതെ ഫലമില്ല, വളമില്ലാതെ ഫലമില്ല. മാവ് ഇല്ലെങ്കിൽ ഒരു പഴവുമില്ല. അതിനാൽ, ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ, മൂന്നും ഒരുപോലെ പ്രധാനമാണ്. നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പൂർണ്ണമായ ജ്ഞാനം ഉണ്ടായിരിക്കണം. നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും ന്യൂനതയുണ്ടെങ്കിൽ അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾ ഒരു തെറ്റായ ഗുരുവിനെ തിരഞ്ഞെടുത്താൽ, അവന്റെ ജ്ഞാനത്തിനു ചില ന്യൂനതകളുണ്ടെങ്കിൽ, ആ ന്യൂനതകൾ നിങ്ങളുടെ ജ്ഞാനത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയും ജ്ഞാനത്തിൽ നിന്ന് സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി ഉണ്ടാകുകയും ചെയ്യും. ജ്ഞാനം കാരണവും സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി ഉൽപ്പന്നവുമാണ്. കാരണത്തിൽ ഒരു ന്യൂനതയുണ്ടാകുമ്പോൾ, ഉൽപ്പന്നത്തിലും അതേ ന്യൂനത ഉണ്ടാകും.

അതിനാൽ, ജ്ഞാനം സ്വീകരിക്കുന്നതിനുള്ള ആദ്യപടിയിൽ തന്നെ നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധാലുവായിരിക്കണം, നിങ്ങളുടെ ഗുരു സദ്ഗുരുവായിരിക്കണം. അവൻ ദൈവത്തിന്റെ അവതാരമായിരിക്കണം അല്ലെങ്കിൽ കുറഞ്ഞത്, ദൈവത്തിന്റെ അവതാരത്തിന്റെ അനുയായി ആയിരിക്കണം, കാരണം അനുയായികൾ സദ്ഗുരുവിന്റെ ജ്ഞാനം അതേപടി കൊണ്ടുവരും, സ്വയം കവിത കലർത്താതെ. അതിനാൽ, സദ്ഗുരുവിനെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് വളരെ പ്രധാനമാണ്, സദ്ഗുരുവിനെ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിലെ മറ്റൊരു പ്രധാന നേട്ടം, സദ്ഗുരു ദൈവത്തിന്റെ അവതാരമാണ് എന്നതാണ്. നിങ്ങൾ അവനെ വഴികാട്ടിയായി തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു, അവൻ നിങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യവുമാണ്. അവൻ ലക്ഷ്യവും വഴികാട്ടിയുമാണ്. അതിനാൽ, ഗീതയിൽ, വഴികാട്ടിയായി ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ അർജ്ജുനനോട് തത്ത്വചിന്ത ഉപദേശിക്കുന്നു, ഓരോ ചുവടിലും, ലക്ഷ്യമായ അവനെ മാത്രം ആരാധിക്കാൻ പറയുന്നു. കൃഷ്ണൻ പറയുന്നു, "നിങ്ങൾ എന്നെ ആരാധിക്കൂ (മദ്യാജി...മാം നമസ്‌കുരു, Madyājī…māṃ namaskuru), നിങ്ങൾ എന്നെക്കുറിച്ച് മാത്രം ചിന്തിക്കൂ (മന്മനാ ഭവ മദ്ഭക്തോ, manmanā bhava madbhakto)". വഴികാട്ടിയായും ലക്ഷ്യമായും അവിടുന്ന് പ്രവർത്തിക്കുന്നു. അവൻ വഴികാട്ടി മാത്രമാണെങ്കിൽ, ദൈവത്തെ ആരാധിക്കാൻ അവൻ പറയും, കാരണം ദൈവത്തിന് മാത്രമേ നല്ല ഫലങ്ങൾ നൽകാൻ കഴിയൂ. നിങ്ങളുടെ അത്യധികമായ ഭാഗ്യം നിമിത്തം നിങ്ങൾക്ക് ഒരു വഴികാട്ടിയായി ലക്ഷ്യം ലഭിക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം തീർച്ചയായും പൂർത്തീകരിക്കപ്പെടും, കാരണം ലക്ഷ്യം-ദൈവം (Goal-God) നിങ്ങളെ ഒരിക്കലും ഉപേക്ഷിക്കുകയില്ല, കാരണം ലക്ഷ്യം-ദൈവം ചീത്തപ്പേരുണ്ടാക്കുന്നത് സഹിക്കില്ല. ഒരു മനുഷ്യ വഴികാട്ടിക്ക് സഹിക്കാം, പക്ഷേ, ലക്ഷ്യം-ദൈവം സഹിക്കില്ല. കുറച്ച് നാളുകൾക്കു മുമ്പ് വിജയവാഡയിൽ വെച്ച് ഞാൻ ഭക്തരോട് പറയാറുണ്ടായിരുന്നത് അതാണ്, “ശനി നിങ്ങളെ പിടിച്ചാൽ ഏഴര വർഷത്തേക്ക് നിങ്ങളെ വിടില്ല. പക്ഷേ, ഭഗവാൻ ദത്ത നിങ്ങളെ പിടികൂടിയാൽ മോക്ഷം കിട്ടുന്നത് വരെ അവൻ നിങ്ങളെ വിടില്ല”.

അതിനാൽ, എല്ലാവർക്കും ലഭിക്കാത്ത ഏറ്റവും വലിയ ഭാഗ്യമാണിത്. ദർശനം (vision), സ്പർശനം (touch), സംഭാഷണം (talk), സഹവാസം (co-live) എന്നിവയ്ക്കായി മനുഷ്യരൂപത്തിൽ വരണമെന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ച ഭക്തർക്ക് വേണ്ടി മാത്രമാണ് ദൈവം മനുഷ്യരൂപത്തിൽ ഇറങ്ങുന്നത്. ഇവയാണ് നാല് തരത്തിലുള്ള ഭാഗ്യം. അതിനാൽ, അത്തരം ഭക്തർക്ക്, അവതാരം വികൽപ്പമോ മായയോ കാണിക്കില്ല. മറ്റുള്ളവരോട്, അവൻ മായ കാണിക്കുന്നു, അവരുടെ സ്വയം ആത്മീയ പരിശ്രമത്തിൽ മാത്രമേ അവർക്ക് അവനെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയൂ. അവർക്ക് കുറച്ച് പരീക്ഷയുണ്ട്, നേരിട്ട് പ്രവേശനമില്ല. അതിനാൽ, ഈ കാര്യങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി, നിങ്ങൾ ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. രണ്ട് പോയിന്റുകൾ ഇവിടെ പ്രധാനമാണ് - ജ്ഞാനം സത്യമാണോ, ജ്ഞാനം പൂർണ്ണമാണോ. ഇത് യഥാർത്ഥ ജ്ഞാനമല്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ തെറ്റായ വഴിയിലേക്ക് നയിക്കപ്പെടുന്നതിനാൽ നിങ്ങൾ അപകടത്തിലാകും. ഇത് പൂർണ്ണമായ ജ്ഞാനമല്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ ഒരു ഘട്ടത്തിൽ മാത്രം നിർത്തുന്നതിനാൽ നിങ്ങൾ വീണ്ടും അപകടത്തിലാകും. ജ്ഞാനം സത്യവും സമ്പൂർണവുമാണെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ അപകടനില തരണം ചെയ്തു. അതിനാൽ, ആത്മീയ ജ്ഞാനം അല്ലെങ്കിൽ ദൈവത്തിന്റെ വിശദാംശങ്ങളെ യഥാർത്ഥമായും പൂർണ്ണമായും അറിയുന്നത് ജ്ഞാനയോഗമാണ്. അതിനായി ഒരുപാട് സമയം നീക്കിവെക്കണം. സദ്ഗുരുവിൽ നിന്ന്, ജ്ഞാനം നേടുന്നത് ആദ്യപടിയാണ്. ജ്ഞാനം സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി നൽകുന്നു, അത് രണ്ടാം ഘട്ടമാണ്. സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തി പ്രായോഗിക ഭക്തിയിലേക്ക് നയിക്കുന്നു, അത് മൂന്നാം ഘട്ടമാണ്. പ്രായോഗിക ഭക്തി ഫലം നൽകുന്നു, അത് നാലാമത്തെ പടിയാണ്. ഇവിടെ രണ്ടാം പടി, മൂന്നാം പടി, നാലാം പടി എന്നിവ സ്വതസിദ്ധമാണ് (spontaneous). ഈ മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളും ഒരു സെക്കൻഡ് വീതമെടുക്കും, എന്നാൽ ആദ്യ ഘട്ടത്തിന് വളരെയധികം സമയമെടുക്കും.

ആദ്യ ഘട്ടത്തിന് (സ്റ്റെപ്പിന്) 10 മണിക്കൂർ എടുത്തുവെന്ന് കരുതുക, റിയാക്ഷൻന്റെ ആദ്യ ഘട്ടം (സ്റ്റെപ്പ്) എടുത്ത സമയമാണ് മൊത്തത്തിലുള്ള റിയാക്ഷൻന്റെ ആകെ സമയം. അതാണ് റിയാക്ഷൻ കിനറ്റിക്സിന്റെ (reaction kinetics) നിയമം. അതിനാൽ, സത്യവും പൂർണ്ണവുമായ ജ്ഞാനം ലഭിക്കുന്നതിന് നിങ്ങൾക്ക് ധാരാളം സമയമെടുക്കും. ആ ആദ്യപടി അവസാനിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ, ഉടൻതന്നെ, സൈദ്ധാന്തിക പ്രചോദനം വരും. ഉടനെ, അത് പ്രായോഗിക ഭക്തിയിലേക്ക് നയിക്കും, അത് ഉടൻ ഫലം നൽകും. ഈ മൂന്ന് സ്റ്റെപ്പുകൾക്കായി 3 സെക്കൻഡ് മാത്രമേ എടുക്കൂ. 10 മണിക്കൂർ 3 സെക്കൻഡ് ആണ് ആകെ സമയം. മൂന്ന് സെക്കൻഡ് അവഗണിച്ചാൽ, മൊത്തത്തിലുള്ള സമയം 10 മണിക്കൂർ മാത്രമാണ്, ഇത് ആദ്യ ചുവടുവെപ്പിന് എടുത്ത സമയമാണ്. അതിനാൽ, ആദ്യ ഘട്ടത്തിൽ (സ്റ്റെപ്പിൽ), നിങ്ങൾ വളരെ വളരെ വളരെ ശ്രദ്ധാലുക്കളായിരിക്കണം കൂടാതെ നിങ്ങൾ ഭക്തിക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകണം, അത് സൈദ്ധാന്തികവും പ്രായോഗികവുമാണ്. പ്രായോഗിക ഭക്തിയാണ് സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയുടെ തെളിവ്. നിങ്ങളുടെ ഭക്തി സത്യമാണെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് സ്വയം ഒരു സർട്ടിഫിക്കറ്റ് നൽകാൻ കഴിയില്ല. അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ, എല്ലാവരും സ്വയം സർട്ടിഫിക്കേഷൻ ആരംഭിക്കും. ക്ലാസിലെ ഓരോ വിദ്യാർത്ഥിക്കും താൻ ഏറ്റവും മികച്ച വിദ്യാർത്ഥിയാണെന്ന് തോന്നുന്നു, തനിക്കു ഡിസ്റ്റിംഗ്ഷൻ ലഭിക്കണം. അതിനാൽ, ഓരോ വിദ്യാർത്ഥിക്കും ഡിസ്റ്റിംഗ്ഷൻ നൽകുന്നു! ദത്ത ഭഗവാൻ നിങ്ങളെ എപ്പോഴും പരീക്ഷിക്കുന്നത് പ്രായോഗികമായ ഭക്തിയിലാണ്, അല്ലാതെ സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തിയിലോ ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിലോ അല്ല. ഭഗവദ്ഗീതയിലെ പതിനാറാം അധ്യായത്തിലെ 15-ാം ശ്ലോകം എന്താണെന്ന് അവിടുന്ന് ഒരിക്കലും നിങ്ങളോട് ചോദിക്കില്ല. 10 ദിവസത്തെ പട്ടിണിക്ക് ശേഷം ശക്തുപ്രസ്ഥൻ ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും നാല് കുടുംബാംഗങ്ങൾക്ക് ഭക്ഷണം വിതരണം ചെയ്യുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, ദൈവം വന്ന് തനിക്ക് വിശക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ് ആ ഭക്ഷണം ചോദിച്ചു. നാലു ഭാഗവും വേഷംമാറി വന്ന ദൈവം ഭക്ഷിച്ചു. നാല് ഭാഗങ്ങളും ത്യാഗം ചെയ്തു, ഇതാണ് പ്രായോഗിക ഭക്തി. പരീക്ഷ എപ്പോഴും പ്രായോഗിക ഭക്തിയിലാണ്, ഒരിക്കലും സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തിയിലോ ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിലോ അല്ല. പക്ഷേ, സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തിയും പ്രധാനമാണ്, കാരണം നിങ്ങൾ ദൈവത്തോടുള്ള പ്രായോഗിക ഭക്തി ചെയ്യുമ്പോൾ, ശരിയായ മനോഭാവം പ്രധാനമാണ്. പ്രായോഗിക ഭക്തി മാത്രമേ ഫലം നൽകൂ എന്ന് നിങ്ങൾ കരുതി, നിങ്ങൾ ഭക്ഷണമെടുത്ത് അവന്റെ മുഖത്ത് എറിഞ്ഞാൽ, പ്രായോഗിക ഭക്തി തെളിയിക്കപ്പെട്ടതിനാൽ അത് ഫലം നൽകുമെന്ന് കരുതിയാൽ, ദൈവം കോപിക്കുകയും എല്ലാം പാഴായിപ്പോകുകയും ചെയ്യും.

വേദം പറയുന്നു "ഹ്രിയ ദേയം, ഭയ ദേയം, സംവിദാ ദേയം" (“Hriyā deyam, bhiyā deyam, saṃvidā deyam”). സംവിത് എന്നാൽ ജ്ഞാനം. നിങ്ങൾ ദൈവമായ അവനു നൽകുമ്പോൾ, ആ ജ്ഞാനം (അവൻ ദൈവമാണെന്നത്) അപ്രത്യക്ഷമാകരുത്. ഭയത്തോടും ലജ്ജയോടും കൂടി ദൈവത്തിനു കൊടുക്കണം. എല്ലാത്തിനുമുപരി, നിങ്ങൾ ഒരു ആത്മാവാണ്, അവൻ ദൈവമാണ്. ബലി രാജാവ് അങ്ങനെ ദാനം ചെയ്തു. വിഷ്ണു വാമനനായി വന്നപ്പോൾ, ആ ദാനം ചെയ്യരുതെന്ന് ഗുരു പറഞ്ഞിട്ടും, "സ്വീകരിക്കുന്നവൻ വിഷ്ണുവാണ്, അതിൽ കൂടുതൽ എന്തുണ്ട്? ഞാൻ കാര്യമാക്കുന്നില്ല. എന്ത് നഷ്ടവും എനിക്ക് വരട്ടെ. സ്വീകർത്താവ് വിഷ്ണുവും ഞാൻ ദാതാവുമാണ്. ഇതിൽ കൂടുതൽ എന്തുണ്ട്? എന്റെ കൈ ദൈവത്തിന്റെ കൈയേക്കാൾ മുകളിലാണ്." അതിനാൽ, ഈ എല്ലാ തീരുമാനത്തിനും, സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി വളരെ പ്രധാനമാണ്, കൂടാതെ ജ്ഞാനവും പ്രധാനമാണ്. നോക്കൂ, ദൈവത്തിന് ഒരിക്കലും യാതൊന്നും ആവശ്യമില്ല. നിങ്ങൾ ഇത് എല്ലായ്പ്പോഴും ഓർക്കണം. ഒരു യാചകൻ ആവശ്യക്കാരൻ മാത്രമാണ്, നിങ്ങൾ ഭക്ഷണം അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് എറിഞ്ഞാലും അവൻ അത് എടുക്കും. "ദൈവം നിന്നെ സംരക്ഷിക്കട്ടെ" എന്ന് പോലും യാചകൻ പറയും. ആവശ്യക്കാരനായതിനാൽ അയാൾക്ക് ഭക്ഷണം വേണം. ദൈവത്തിന് ആവശ്യമില്ല, അവിടുന്ന് നിങ്ങളുടെ സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയെ പ്രായോഗിക ഭക്തിയിലൂടെ പരീക്ഷിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്യുന്നത്. അവനാണ് (ദൈവം) എക്സാമിനർ, നിങ്ങൾ വിദ്യാർത്ഥി. ഒരു എക്സാമിനർ ഒരു ചോദ്യം ഉന്നയിച്ചുവെന്നിരിക്കട്ടെ, നിങ്ങൾ ഇങ്ങനെ പറയുമോ "ഇതും നിങ്ങൾക്കറിയില്ലേ? സഖാവേ! നിങ്ങൾ എങ്ങനെയാണ് എനിക്ക് ഒരു എക്സാമിനർ ആയത്? അതെ, ഞാൻ ഉത്തരം പറയും, ശ്രദ്ധിക്കുക. അല്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ മറക്കും!” നിങ്ങൾ വിഷയം പ്രസംഗിക്കുന്ന നിങ്ങളുടെ വിദ്യാർത്ഥിയല്ല അവൻ. അവൻ നിങ്ങളുടെ പരിശോധകനാണ്. ഉത്തരം അവനറിയാം. നിങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം അറിയാമോ ഇല്ലയോ എന്ന് അവൻ നിങ്ങളെ പരീക്ഷിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ഈ മുൻകരുതലുകളെല്ലാം ജ്ഞാനവും സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയും നൽകും. അതിനാൽ, സിദ്ധാന്തം പ്രധാനമാണ്, സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി പ്രധാനമാണ്.

സിദ്ധാന്തമാണ് പരിശീലനത്തിന്റെ ഉറവിടം, മാവ്, വളം, വെള്ളം എന്നിവയുടെ ഉദാഹരണം ഞാൻ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞു. ഇവ മൂന്നും ഒരുപോലെ പ്രധാനമാണ്. ഈ മൂന്നിനും നിങ്ങൾ തുല്യ പ്രാധാന്യം നൽകണം, കാരണം ഒന്ന് മാത്രം മതിയെന്ന് വിഡ്ഢിത്തമായി ചിന്തിക്കുന്ന നിരവധി ആളുകൾ ഉണ്ട്. ഭക്തിയോഗം മതിയെന്ന് ചിലർ പറയുന്നു. യഥാർത്ഥത്തിൽ, കേവലം പാട്ടുകൾ പാടി കണ്ണുനീർ പൊഴിക്കുന്ന സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി കൊണ്ട് ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല. ദൈവം നിങ്ങൾക്ക് ഒരു അനുഗ്രഹം നൽകുമ്പോൾ, അവന് ഗ്ലിസറിൻ ഇല്ലാതെ കൂടുതൽ കൂടുതൽ കണ്ണുനീർ ലഭിക്കും. "നിന്റെ ശബ്ദം കൂടുതൽ കൂടുതൽ മധുരമുള്ളതായിരിക്കട്ടെ" എന്ന് ദൈവം അനുഗ്രഹം നൽകും. അത്രയും മാത്രം ദൈവം അനുവദിച്ചതാണ്, എന്നാൽ രക്ഷ നൽകില്ല. സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തിക്ക് സൈദ്ധാന്തികമായ അനുഗ്രഹവും പ്രായോഗിക ഭക്തിക്ക് പ്രായോഗികമായ അനുഗ്രഹവും നൽകുമെന്ന് ദൈവം ഗീതയിൽ പറഞ്ഞു (യേ യഥാ മാം പ്രപദ്യന്തേ താം സ്തഥൈവ ഭജാമ്യഹം, ye yathā māṃ prapadyante tāṃ stathaiva bhajāmyaham).

←Back to TOC

10. ജ്ഞാനം ദഹിക്കപ്പെടാൻ (ആഗിരണം ചെയ്യപ്പെടാൻ) നാം എന്തു ചെയ്യണം?

[മിസ്സ്‌. ഭാനു സാമ്യക്യ ചോദിച്ചു: സ്വാമി, ജ്ഞാനം വായിച്ചാലും ചിലപ്പോൾ നമുക്ക് ജ്ഞാനം ദഹിക്കാനാവില്ല. അതിനാൽ, ജ്ഞാനം വായിക്കുന്നതിനോ അല്ലെങ്കിൽ ജ്ഞാനം ദഹിപ്പിക്കുന്നതിനോ, നമ്മൾ എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത്?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: നോക്കൂ, ലൗകികവിദ്യാഭ്യാസവും പഠിക്കുമ്പോൾ ഈ പ്രശ്നം വരുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ, മിക്കപ്പോഴും, നിരന്തര പ്രയത്‌നത്താൽ നിങ്ങൾ ഈ പ്രശ്‌നത്തെ മറികടക്കുകയും അതിൽ നിങ്ങൾ ഒരു നല്ല പണ്ഡിതനാകുകയും ചെയ്യുന്നു. പിന്നെ, ഈ ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിൽ എന്തുകൊണ്ട് അങ്ങനെ പാടില്ല?

←Back to TOC

[ശ്രീ സതി റെഡ്ഡിയുടെ ഒരു ചോദ്യം]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ഞാൻ മൂന്ന് ചുവടുകൾ വച്ചു എന്ന് പറയരുത്. കേരളത്തിൽ ഓണക്കാലത്ത് അവർ ബലി രാജാവിനെ പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ആഘോഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഞാനാണ് ഇത് ചെയ്തതെന്ന് അറിഞ്ഞാൽ അവർ എന്നെ കൊല്ലും. ഭഗവാൻ വാമനൻ വന്ന് ബാലിയെ അടിച്ചമര്‍ത്തി. ഇങ്ങനെ പറയുന്നത് ഉചിതമായിരിക്കും.

ബലി രാജാവിന് അമിതമായ അഹംഭാവം ഉണ്ടായിരുന്നു, അത് കാരണം അദ്ദേഹം ഇന്ദ്രനെ കീഴടക്കുകയും ഇന്ദ്രന്റെ സ്വർഗ്ഗസിംഹാസനം കൈവശപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. ഇന്ദ്രന് സ്വർഗ്ഗം തിരികെ നൽകാൻ ഭഗവാൻ വിഷ്ണു വാമനനായി വന്നു. ദൈവത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ, ബലി തന്റെ ഗുരുവിന്റെ ഉപദേശം കാര്യമാക്കാതെ മൂന്നടി ഭൂമി ദാനം ചെയ്തു. ഈ ഗുണം കാരണം, താൻ എപ്പോഴും ബലിയുടെ ദ്വാരപാലകനായി നിൽക്കുമെന്ന് ദൈവം വരം നൽകി, വിഷ്ണു ഭഗവാൻ താഴത്തെ ലോകത്തിൽ ബലിയുടെ ദ്വാരപാലകനായി. എന്തൊരു അനുഗ്രഹമാണത്! ഏതൊരു സൽകർമ്മത്തിനും നല്ല ഫലവും ഏത് തിന്മയ്ക്ക് ദോഷഫലവും ദൈവം നൽകും. അവനിലെ മോശം ഗുണം (അഹങ്കാരം) കാരണം ബലി താഴേലോകത്തേക്ക് അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടു. അവനിലെ നല്ല ഗുണത്തിന് (ത്യാഗം) ഭഗവാൻ വിഷ്ണു ദ്വാരപാലകനായി. തീർത്ഥം പ്രസാദത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്!

←Back to TOC

12. മകൻ, അച്ഛൻ മുതലായ ബന്ധങ്ങളിൽ ഒന്നായി ദൈവത്തെ കരുതേണ്ടതുണ്ടോ?

[ശ്രീമതി. ഛന്ദ ചോദിച്ചു:- പാദനമസ്കാരം സ്വാമി! ഗുരുപൂർണിമയുടെ ഈ ശുഭദിനത്തിൽ, എന്റെ ഇനിപ്പറയുന്ന അജ്ഞത ഇല്ലാതാക്കാൻ ദയവായി അങ്ങയുടെ പ്രകാശം ചൊരിയുക. പുത്രൻ, അച്ഛൻ തുടങ്ങിയ പ്രത്യേക ബന്ധങ്ങളിൽ ഒന്നായി ദൈവത്തെ കരുതേണ്ടതുണ്ടോ? ഒരു ആത്മാവ് എല്ലാ അനുഭവങ്ങളിലും ദൈവത്തെ അനുഭവിച്ചറിയുന്നുവെങ്കിലും ആ പ്രത്യേക ബന്ധത്തിലല്ലെങ്കിൽ, അത് തെറ്റാണോ? അതിനർത്ഥം ആത്മാവിന്റെ മനസ്സ് ദൈവത്തിൽ ഉറപ്പിച്ചിട്ടില്ല എന്നാണോ? എന്റെ സദ്ഗുരു ശ്രീ ദത്ത സ്വാമിയുടെ ദിവ്യമായ താമര പാദങ്ങളിൽ, ഛന്ദ.]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ദൈവവുമായുള്ള ഒരു ബന്ധനം തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത് ഭക്തൻ തന്നെയാണ് ചെയ്യുന്നത്, ദൈവമല്ല. ആ ബന്ധനത്തിന്റെ പ്രത്യേക വികാരം നിങ്ങൾക്ക് അനുഭവപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിൽ, എന്തുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങൾ ആ ബോണ്ട് (ബന്ധനം) തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത്? തിരഞ്ഞെടുക്കൽ നിങ്ങൾക്ക് നൽകിയിരിക്കുന്നു, നിങ്ങൾ ബോണ്ട് തിരഞ്ഞെടുത്തു. നിങ്ങൾക്ക് ആ ബന്ധനം തോന്നുന്നില്ലെങ്കിൽ, ആരാണ് ആ ബോണ്ട് തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ നിങ്ങളോട് ആവശ്യപ്പെട്ടത്? നിങ്ങൾക്ക് മറ്റേതെങ്കിലും ബോണ്ട് തിരഞ്ഞെടുക്കാം. രസഗുള ഇഷ്ടമല്ലെങ്കിൽ ദോശ കഴിക്കുക. നിങ്ങളാണ് സെലക്ടർ, നിങ്ങൾ അത് തിരഞ്ഞെടുത്തു. തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നിങ്ങൾക്ക് നൽകിയിരിക്കുന്നു, കാരണം നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തോട് തോന്നുന്ന ഏതു വിധത്തിലും അത്തരം ബോണ്ട് തിരഞ്ഞെടുക്കാനാകും. ഓപ്ഷൻ ഭക്തർക്ക് നൽകിയിരിക്കുന്നു. നിങ്ങൾക്ക് ആ ബന്ധനം കൂടുതൽ അനുഭവപ്പെടുന്നതിനാൽ, നിങ്ങൾ ആ ബോണ്ട് തിരഞ്ഞെടുത്തു. ഇപ്പോൾ, നിങ്ങൾക്ക് ആ ബന്ധനം തോന്നുന്നില്ലെന്ന് നിങ്ങൾ പറയുന്നു, എന്നിട്ട് ആ ബന്ധനം മാറ്റി മറ്റൊരു ബോണ്ട് എടുക്കുക. അത് തുടരാൻ നിങ്ങളോട് ആരാണ് ആവശ്യപ്പെട്ടത്? അതിനാൽ, ഇത് തിരഞ്ഞെടുപ്പിനും തുടർനടപടികൾക്കും പൂർണ്ണമായും വിട്ടുകൊടുത്തിരിക്കുന്നു. ഈ പ്രക്രിയ ഭക്തന്റെ ആഗ്രഹത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്, കാരണം നിങ്ങൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഏത് രൂപത്തിലും നിങ്ങൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ബന്ധനത്തിലും ദൈവം സന്നിഹിതനായിരിക്കും. നിങ്ങൾ ആ ബോണ്ട് തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിനാൽ അവൻ ഒരു ബോണ്ടും തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നില്ല. ഏത് ബന്ധനവും ദൈവത്തിന് സ്വീകാര്യമാണ്, ആ ബന്ധനത്തിലുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ ഭാരം മാത്രമാണ് അവന് പ്രാധാന്യമുള്ളത്. ഉദാഹരണത്തിന്, ചില പഞ്ചസാര മിഠായി ഇനങ്ങൾ ഹംസങ്ങളുടെയും കഴുതകളുടെയും രൂപത്തിൽ വിൽക്കുന്നു. ഒരു കിലോഗ്രാം ഇനത്തിന്റെ (കഴുതകളോ ഹംസമോ ആകട്ടെ) വില ഒന്നുതന്നെയാണ്, അതായത്, 100 രൂപ. ഇപ്പോൾ, നിങ്ങൾ പോയി വിൽപനക്കാരനോട് ചോദിക്കൂ, “ഹംസങ്ങൾ കഴുതകളേക്കാൾ മികച്ചതാണ്. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ ഈ കഴുത-മധുര ഐറ്റം 50 രൂപയ്ക്ക് നൽകുന്നു, നിങ്ങൾ ഈ സ്വാൻ-മധുര ഇനം 150 രൂപയ്ക്ക് വിൽക്കുന്നു. ഹംസം എവിടെ? കഴുത എവിടെ?” സാധനത്തിന്റെ രൂപത്തെക്കുറിച്ച് വിൽപനക്കാരൻ ആശങ്കപ്പെടുന്നില്ല, പഞ്ചസാരയുടെ തൂക്കം മാത്രമാണ് നിരക്ക് നിശ്ചയിക്കുന്നത്. അതിനാൽ, നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തോടുള്ള ത്യാഗമോ യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തിന്റെ ഭാരമോ പ്രധാനമാണ്, അല്ലാതെ ബന്ധനത്തിന്റെ രൂപമല്ല. ദ്രൗപതിയുടെയും ഗോപികമാരുടെയും കൃഷ്ണന്റെ ഭാര്യമാരുടെയും ഏറ്റവും മികച്ച ഉദാഹരണമാണ് ഞാൻ എപ്പോഴും നൽകുന്നത്. കൃഷ്ണന്റെ വിരൽ മുറിഞ്ഞപ്പോൾ, എല്ലാ ഭാര്യമാരും ബാൻഡേജിനുള്ള ഒരു തുണി എടുക്കാൻ എല്ലാ ദിശകളിലേക്കും ഓടി.

പക്ഷേ, ദ്രൗപതി ഉടൻ തന്നെ തന്റെ സാരി വലിച്ചുകീറി കൃഷ്ണന്റെ വിരൽ ബന്ധിച്ചു. കിഷ്ണൻ ദ്രൗപതിയെ തന്റെ സഹോദരിയായി കണക്കാക്കുന്നു, എല്ലാ ദിശകളിലേക്കും ഓടുന്ന ഈ ഗോപികമാർക്കും കൃഷ്ണന്റെ ഭാര്യമാർക്കും കൃഷ്ണനുമായി ശക്തമായ പ്രണയബന്ധനമുണ്ട്. പക്ഷേ, സഹോദരിയോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ പഞ്ചസാരയുടെ ഭാരം ഈ പ്രിയപ്പെട്ടവരേക്കാളും ഭാര്യമാരേക്കാളും വളരെ വലുതായി. പലതവണ, എന്റെ ജ്ഞാനത്തിൽ ഞാൻ ഈ ഉദാഹരണം നൽകി. അതിനാൽ, ഇത് പഞ്ചസാരയുടെ ഭാരത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യമാണ്, അതായത്, ദൈവത്തോടുള്ള നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിലുള്ള യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തിന്റെ ഭാരം. നിങ്ങൾ അവനുവേണ്ടി വളർത്തിയെടുക്കുന്ന ബന്ധനത്തിന്റെ രൂപം ദൈവം ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല. അത് ഹംസമായാലും കഴുതയായാലും ഒരു കിലോ = 100 രൂപ. മാത്രമല്ല, അവൻ ഇതിനകം തന്നെ ഭക്തന് ചോയ്സ് നൽകിയിട്ടുണ്ട്. അവൻ ഒരിക്കലും അത് (ചോയ്സ്) തന്റെ കൈകളിൽ എടുക്കുന്നില്ല. അവൻ ഒരിക്കലും ഒരു ഭക്തനോടും പറഞ്ഞിട്ടില്ല "എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടമാണ് നീ എന്റെ സഹോദരിയായതിനാൽ. നീ എന്റെ ഭാര്യയായതിനാൽ എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടമാണ്". അവൻ ഒരിക്കലും അങ്ങനെ പറഞ്ഞിട്ടില്ല. തിരഞ്ഞെടുത്തത് നിങ്ങളാണ്, നിങ്ങൾക്ക് ആ ബന്ധനം അനുഭവപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ അത് മാറ്റുക. നിങ്ങൾ ഇഡ്ഡലി ഓർഡർ ചെയ്തു എന്ന് കരുതുക, നിങ്ങൾ അത് രുചിച്ചു, അത് നല്ലതല്ല എന്ന് തോന്നി, തുടർന്ന് നിങ്ങൾ ദോശ ഓർഡർ ചെയ്യുക. നിങ്ങളുടെ ഇഡ്ഡലി പ്ലേറ്റ് എടുത്തു മാറ്റും! ബോണ്ട് അനുഭവിച്ച ശേഷം തിരഞ്ഞെടുത്താൽ ഇത്തരം മണ്ടത്തരങ്ങൾ സംഭവിക്കില്ല. നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തെ എങ്ങനെ അനുഭവപ്പെടുന്നു അല്ലെങ്കിൽ ഏത് കോണിൽ നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തെ തോന്നുന്നു എന്നതാണ് അടിസ്ഥാനം. ആ ആംഗിളിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില് ബോണ്ട് സെലക്ട് ചെയ്താല് ഇങ്ങനെയൊരു പ്രശ്നം വരില്ല. ആ ബന്ധനത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് ഒരു അനുഭവം ലഭിക്കുന്നു, അല്ലേ? നിങ്ങൾക്ക് ഈശ്വരഭക്തനാണെന്ന് തോന്നുന്നുവെങ്കിൽ, എല്ലാ ബന്ധനങ്ങളുടേയും സ്നേഹത്തിന്റെ സാരം ഈ ദൈവ-ഭക്ത ബന്ധനത്തിലുണ്ട്.

←Back to TOC

13. ദൈവത്തിന്റെ പരീക്ഷണത്തിൽ നിന്ന് ആജ്ഞയെ എങ്ങനെ വേർതിരിക്കാം?

[മിസ്സ്‌. ഭാനു സാമിക്യ ചോദിച്ചു:- ദൈവം ഒരു ഭക്തനോട് എന്തെങ്കിലും ഉപദേശിക്കുമ്പോൾ, ഭക്തന് അത് ഒരു കൽപ്പനയായോ പരീക്ഷണമോ ആയി എടുക്കാം. ദൈവവചനങ്ങളെ ഞാൻ പരീക്ഷണമായി കണക്കാക്കുമ്പോൾ അത് ഒരു പരീക്ഷണവും കൽപ്പനയായി കണക്കാക്കുമ്പോൾ അത് ഒരു കൽപ്പനയും ആകുമെന്ന് ഒരു പഴയ ഭക്തനിൽ നിന്ന് ഞാൻ കേട്ടു. അത് സത്യമാണോ?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- നോക്കൂ, ആരെങ്കിലും നിങ്ങളോട് കൽപ്പിക്കുകയാണോ അതോ ആരെങ്കിലും നിങ്ങളെ പരീക്ഷിക്കുകയാണോ എന്ന് കണ്ടെത്തുന്നത് വളരെ എളുപ്പമാണ്. നിങ്ങൾക്ക് എളുപ്പത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയും, നിങ്ങൾ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാകേണ്ടതില്ല. നോക്കൂ, ഗോപികമാർ കൃഷ്ണന്റെ അടുക്കൽ വന്ന് തങ്ങൾ അവനെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ, നീതിക്ക് എതിരായതിനാൽ തന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടാൽ നരകത്തിൽ പോകുമെന്ന് കൃഷ്ണൻ മറുപടി പറഞ്ഞു. കൃഷ്ണൻ അങ്ങനെ പറയുമ്പോൾ, സർവ അത്ഭുത ശക്തികളുമുള്ള മുനിമാരായ ഗോപികമാരെ, അവർ ഗോപികമാരായി ജനിക്കുമെന്നും താൻ കൃഷ്ണനായി വന്ന് അവിടെ ജനിക്കുമെന്നും രാമൻ (ഈ മുനിമാർ സ്ത്രീരൂപത്തിൽ രാമനെ ആലിംഗനം ചെയ്യാൻ പോയപ്പോൾ) വാഗ്ദത്തം ചെയ്തിരുന്നു. തങ്ങളുടെ അത്ഭുത ശക്തിയാൽ അവർ അത് നന്നായി ഓർക്കുന്നു. അതിനാൽ, ഇത് ഒരു പരീക്ഷണം മാത്രമാണെന്ന് അവർക്ക് എളുപ്പത്തിൽ മനസ്സിലായി, അവർ മരിക്കുമെന്ന് അവർ പറഞ്ഞു. കൃഷ്ണൻ ഒരിക്കൽ മാത്രം വാദിച്ചു, രണ്ടാമതും വാദിച്ചില്ല, കാരണം അവർക്ക് കഴിഞ്ഞതെല്ലാം അറിയാമെന്ന് അവനും അറിയാം. അങ്ങനെ വാക്ക് കൊടുത്ത് രാമൻ തിരിച്ചുപോയി എന്ന് അവർ കേസ് കൊടുക്കും. അവൻ രണ്ടാമതും തർക്കിച്ചില്ല, അവൻ മരത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങിവന്നു. രാത്രിയിൽ പുല്ലാങ്കുഴലിൽ പാട്ടുപാടി മരക്കൊമ്പിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അതിനാൽ, ഇത് ഒരു പരീക്ഷണമാണോ കമാൻഡാണോ എന്ന് എളുപ്പത്തിൽ കണ്ടെത്താനാകും. 10 ദിവസത്തെ പട്ടിണിക്ക് ശേഷം ശക്തുപ്രസ്ഥൻ ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയായിരുന്നു. ദൈവം വന്ന് ഭക്ഷണം ചോദിച്ചു. അദ്ദേഹത്തെ അതിഥിയായി കണക്കാക്കി (അതിഥി ദേവോ ഭവ – വേദം, atithi devo bhava - Veda) ഒരു ഭാഗം നൽകി. അവൻ ദൈവമാണ്, ആ ഭക്ഷണം അവനു നൽകാൻ അവനു കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയും. പക്ഷേ, അദ്ദേഹം രണ്ടാം ഭാഗവും മൂന്നാം ഭാഗവും അവസാനത്തെ നാലാം ഭാഗവും ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഈ ആൾ ഏതോ അസാധാരണ കേസാണെന്നും അവൻ നമ്മെ പരീക്ഷിക്കുകയാണെന്നും അവർ തീർച്ചയായും മനസ്സിലാക്കും. അതിനാൽ, ഒരു പരീക്ഷണത്തിൽ ദൈവത്തിന്റെ അസാധാരണമായ പ്രവൃത്തികൾ കാരണം ഇത് എളുപ്പത്തിൽ കണ്ടെത്താനാകും. പക്ഷേ, സർവ്വശക്തനായ ദൈവം മറ്റുള്ളവർ കണ്ടുപിടിക്കാത്ത വിധത്തിൽ പരീക്ഷിക്കും. അപ്പോൾ മാത്രമേ ആത്മാവിന്റെ യഥാർത്ഥ സ്വാഭാവിക അവസ്ഥ പുറത്തുവരൂ. ഇത് ദൈവം നൽകിയ പരീക്ഷണമാണെന്ന് വിദ്യാര്തഥികൾക്കു അറിയാമെങ്കിൽ, അവർ അത് ഹൃദയത്തിൽ നിന്നുള്ള സ്നേഹമില്ലാതെ ദാനം ചെയ്തേക്കാം, അല്ലേ? അതിനാൽ, ഈ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ദൈവം സർവ്വജ്ഞനായതിനാൽ അവനറിയുന്നു. ലോകത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, നിങ്ങൾ കാര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം ശ്രദ്ധിക്കണം. അത്തരമൊരു അതിഥി അസാധാരണമായ രീതിയിൽ ഭക്ഷണം ചോദിക്കുന്ന ഒരു ബുദ്ധിമാന്ദ്യമുള്ള വ്യക്തിയായിരിക്കാം!

←Back to TOC

14. എങ്ങനെയാണ് ഒരാൾ മനസ്സിനെ ദൈവത്തിന് സമർപ്പിക്കുന്നത്?

[ആത്മീയ പാതയിൽ നമ്മുടെ മനസ്സിനെ എത്രത്തോളം നിയന്ത്രിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുവോ അത്രയധികം അത് നമ്മോട് മത്സരിക്കുന്നു എന്ന് അങ്ങ് പറഞ്ഞു. പിന്നെ, ഈ മനസ്സിനെ എന്ത് ചെയ്യണം? എങ്ങനെയാണ് ഒരാൾക്ക് മനസ്സിനെ ദൈവത്തിന് സമർപ്പിക്കാൻ കഴിയുക?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: അതെ! കുട്ടി അൽപ്പം കൂടി വളരുമ്പോൾ, കൗമാരത്തിൽ തിരസ്‌കരണ മനോഭാവവും ചില വർഗീയ സ്വഭാവവും വളർത്തിയെടുക്കുന്നു. പിന്നെ, അവനിലെ കൗമാരക്കാരനായ റൗഡി സ്വഭാവം നിങ്ങൾ എങ്ങനെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നു? കുട്ടിയെ ഉപദ്രവിക്കാതെ അവന്റെ ആഗ്രഹം സാവധാനം പിന്തുടരാൻ നിങ്ങൾ പറയുന്നു. അത് അവന് നല്ല ലാഭം നൽകട്ടെ, അത് അവന് നന്മ ചെയ്യട്ടെ, കുട്ടിയെ പിന്തുടരുക. അതിനാൽ, അതുപോലെ, നിങ്ങളുടെ മനസ്സിന് ഒരു പ്രത്യേക സ്വഭാവമുണ്ടെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ അത് പിന്തുടരേണ്ടതുണ്ട്. അല്ലാത്തപക്ഷം, നിങ്ങൾ അതിനെ ബലപ്രയോഗത്തിലൂടെ നിയന്ത്രിച്ചാൽ, അത് നിഷേധിക്കും. നിങ്ങൾക്ക് അതിനെ കൂടുതൽ നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയാത്തവിധം അത് മത്സരിക്കും. ദിവ്യമായ അമൃതിന്റെയും കാപ്പിയുടെയും ഒരു ചെറിയ ഉദാഹരണം എടുക്കാം. ഈ ഉദാഹരണത്തിൽ, മനസ്സിന് എന്തെങ്കിലും കുടിക്കുന്ന ശീലമുണ്ട്, അത് കുടിക്കാതെ നിലനിൽക്കില്ല. അതാണ് അതിന്റെ സ്വഭാവം. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ കാപ്പിയുടെ സ്വഭാവം പിന്തുടർന്ന് കുടിക്കുകയും തുടർന്ന് ദിവ്യമായ അമൃത് നേടാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ദൈവിക അമൃത് ലഭിക്കാൻ ആദ്യം കാപ്പി നിരസിക്കണമെന്ന് നിങ്ങൾ തെറ്റിദ്ധരിച്ച് കാപ്പി കുടിക്കുന്നത് നിർത്തി. തുടർന്ന്, ഒരാഴ്ചയ്ക്ക് ശേഷം മനസ്സ് മത്സരിക്കും, നിങ്ങൾ ഒരേസമയം ഒരു വലിയ ബക്കറ്റ് കാപ്പി കുടിക്കും. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ അതിന്റെ സ്വഭാവം പിന്തുടരേണ്ടതുണ്ട്, അതായത് എന്തെങ്കിലും കുടിക്കുക എന്നത്. ദൈവിക അമൃത് നേടിയതിന് ശേഷം നിങ്ങൾ കാപ്പിക്ക് പകരം ദൈവിക അമൃത് കുടിക്കുന്നു, പക്ഷേ ഒന്നും കുടിക്കുന്നത് നിർത്തരുത്. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ മനസ്സിന്റെ സ്വഭാവം പിന്തുടരുകയും സാധന (പ്രയത്നം) ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. നിങ്ങളുടെ മനസ്സിന്റെ സ്വഭാവമനുസരിച്ച്, നിങ്ങൾ സാധന ചെയ്യണം. നിങ്ങളുടെ സ്വഭാവം വളരെയധികം കോപം ഉള്ളതാണെന്ന് കരുതുക, നിങ്ങൾ ദൈവത്തിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ, “എന്തുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങൾ എനിക്ക് ഇതുവരെ മോക്ഷം നൽകാത്തത്?” എന്ന് ആക്രോശിക്കുക. ഇവിടെ, മനസ്സിന്റെ കോപസ്വഭാവം നിങ്ങൾ പിന്തുടരുന്നു, അതേ സമയം, ഒരു നല്ല കാര്യവും സംഭവിക്കുന്നു. അല്ലേ? ഇതുപോലെ, നിങ്ങൾക്ക് എല്ലാ ഗുണങ്ങളും ദൈവത്തിലേക്ക് വഴിതിരിച്ചുവിടാനും നെഗറ്റീവ് ഇഫക്റ്റില്ലാതെ നല്ല നേട്ടം നേടാനും കഴിയും. എല്ലായിടത്തും, നിങ്ങൾ മനസ്സിനെ പിന്തുടരുകയും നിങ്ങളിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന ഏത് ഗുണങ്ങളും നിങ്ങൾ അംഗീകരിക്കുകയും വേണം. ആ ഗുണങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട്, നിങ്ങൾ ആ ഗുണങ്ങളെ ദൈവത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വിടുക. നിങ്ങൾക്ക് ഗുണങ്ങളെ മാറ്റാൻ കഴിയില്ല, അത് അസാധ്യമാണ് കാരണം ഗുണങ്ങളുടെ കൂട്ടം മനസ്സാണ്.

←Back to TOC

15. മനസ്സും ആത്മാവും ഒന്നുത്തന്നെയാണോ?

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: മനസ്സും ആത്മാവും, ഈ വാക്കുകൾ വളരെ സങ്കീർണ്ണമാണ്. ആത്മാവ് നിഷ്ക്രിയമായ ഊർജ്ജം മാത്രമാണ്, ആത്മാവിൽ അവബോധമില്ല (awareness). മനസ്സ് അവബോധമാണ്, അത് നിഷ്ക്രിയമല്ല. നിഷ്ക്രിയ ഊർജ്ജവും അവബോധവും എങ്ങനെ ഒന്നുത്തന്നെയാകും? എനിക്ക് ഉത്തരം അങ്ങനെ തന്നെ പറയാം, എന്നാൽ ഇവിടെ നിങ്ങളുടെ ചോദ്യത്തിലെ ആത്മാവ് എന്നതിനർത്ഥം അവബോധം കൂടിയാണ്. ആ ആത്മാവിനെ ചോദ്യത്തിൽ ‘വ്യക്തിഗത ആത്മാവ്’ (individual soul) എന്ന് അഭിസംബോധന ചെയ്യണമായിരുന്നു. ആത്മാവ് 'ആത്മ'യും (Aatmaa) വ്യക്തിഗത ആത്മാവ്’ 'ജീവ' യുമാണ് (Jiiva). ആത്മാവ് അല്ലെങ്കിൽ ആത്മാവ് നിഷ്ക്രിയ ഊർജ്ജമാണ്. വ്യക്തിഗത ആത്മാവ് അല്ലെങ്കിൽ ജീവ; ചൈതന്യം (അവബോധം) ആണ്. ഈ ചോദ്യം "മനസ്സും വ്യക്തിയുടെ ആത്മാവും ഒന്നാണോ?" എന്നായിരിക്കും ചോദിക്കേണ്ടത്. ആത്മാവ്, വ്യക്തിഗത ആത്മാവ് തുടങ്ങിയ വാക്കുകൾ പരസ്പരം അയഞ്ഞാണ് (loosely) ഉപയോഗിക്കുന്നത്. അതിനാൽ, മനസ്സിനും വ്യക്തിഗത ആത്മാവിനും അവബോധം ഉണ്ട്. രണ്ടുപേർക്കും അവബോധം ഉള്ളതിനാൽ രണ്ടും ഒന്നാണോ? ‘അല്ല’ എന്നാണ് ഉത്തരം. എന്റെ കൈയ്‌ക്ക് അവബോധമുണ്ടെന്നും എനിക്ക് പൂർണ്ണമായും അവബോധമുണ്ടെന്നും നിങ്ങൾ കാണുന്നു. ഈ സമ്പൂർണ്ണത (totality) വ്യക്തിഗത ആത്മാവാണ്, ഈ കൈ മനസ്സാണ്. മനസ്സ് വ്യക്തിഗത ആത്മാവിന്റെ ഭാഗമാണ്. മുഴുവൻ അവബോധവും (വ്യക്തിഗത ആത്മാവ് അല്ലെങ്കിൽ ജീവ) നാല് അന്തഃകരണങ്ങളായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു:- i) ചിന്തകൾ അല്ലെങ്കിൽ മനസ്സ് (mind), ii) വിശകലനത്തിലൂടെ എടുക്കുന്ന തീരുമാനം അതായത് ബുദ്ധി (intelligence), iii) വിവരങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കുന്നതിനുള്ള ശക്തി (ചിത്ത, Chitta) കൂടാതെ iv) "ഞാൻ" (“I”) അല്ലെങ്കിൽ അടിസ്ഥാന അഹങ്കാരം (basic ego) എന്ന വികാരം. അതിനാൽ, ഈ നാലെണ്ണം അന്തഃകരണങ്ങൾ (മനോ ബുദ്ധ്യാഹാംകാര ചിത്താനി നഹം - ശങ്കരൻ, mano buddhyahaṅkāra cittāni nāham - Shankara) എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നു. മൊത്തം അവബോധത്തിന്റെ അല്ലെങ്കിൽ മൊത്തം അവബോധത്തിന്റെ നാല് ഭാഗങ്ങളെ ജീവ അല്ലെങ്കിൽ ജീവാത്മ (Jiivaatmaa) എന്ന് വിളിക്കുന്നു, നിങ്ങൾക്ക് ജീവയെ ആത്മ (Aatmaa) എന്ന് വിളിക്കാം. ഇത് വളരെ അയഞ്ഞ പദാവലിയാണ്, പക്ഷേ വ്യത്യാസങ്ങളെക്കുറിച്ച് നമുക്ക് വ്യക്തത ഉണ്ടായിരിക്കണം.

←Back to TOC

16. എന്റെ മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിക്കാനും അങ്ങയെ സേവിക്കുന്നതിൽ എന്നെ സഹായിക്കാനും എനിക്ക് അങ്ങയോട് അപേക്ഷിക്കാനാകുമോ?

[സ്വാമി, എനിക്ക് എന്റെ മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല, അങ്ങയുടെ സേവനത്തിൽ സ്ഥിരമായ പ്രായോഗിക പരിശ്രമം നടത്താൻ എനിക്ക് കഴിയുന്നില്ല. എന്റെ മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിക്കാനും അങ്ങയെ സേവിക്കുന്നതിൽ എന്നെ സഹായിക്കാനും എനിക്ക് അങ്ങയോട് അപേക്ഷിക്കാനാകുമോ? ഞാൻ പന്ത് ദൈവത്തിന്റെ കോർട്ടിൽ തിരികെ വയ്ക്കുന്നതിനാൽ ഇത് ദൈവത്തിനുള്ള സമ്പൂർണ്ണ കീഴടങ്ങലിന്റെ ഭാഗമായി കണക്കാക്കാമോ?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു: നിങ്ങൾ പന്ത് ദൈവത്തിന്റെ കോർട്ടിൽ വയ്ക്കേണ്ടതില്ല, കാരണം നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിന്റെ സ്വഭാവം പിന്തുടരാനും മനസ്സിന്റെ സ്വഭാവത്തിന് ഭംഗം വരുത്താതെ ആ വഴിയിലൂടെ സേവനം ചെയ്യാനും കഴിയും. അതായത്, ദൈവം ഏത് സേവനവും സ്വീകരിക്കും, ദൈവം ഏത് മനസ്സിന്റെ സ്വഭാവവും സ്വീകരിക്കും, നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന ഏത് സേവനവും ദൈവം സ്വീകരിക്കും. അതിനാൽ, ഒരു തരത്തിലുള്ള സേവനത്തെക്കുറിച്ച് മാത്രം നിങ്ങൾ എന്തിന് വിഷമിക്കണം? നിങ്ങളുടെ മനസ്സിന്റെ സ്വഭാവം എന്താണോ, അതിനനുസരിച്ചാണ് നിങ്ങൾ സേവനം ചെയ്യേണ്ടത്. “ഇതെന്താ? ഇത് എന്താണ്? റോസാ പുഷ്പമോ? അതോ പുല്ലു പൂവോ?” പുഷ്പം അവനു സമർപ്പിക്കുക എന്നത് മാത്രമാണ് പ്രധാനം. അവൻ ഒരിക്കലും പൂക്കൾ, പഴങ്ങൾ, സേവനത്തിന്റെ തരം മുതലായവ വേർതിരിക്കുന്നില്ല. നിങ്ങളുടെ കീഴടങ്ങുന്ന മനോഭാവവും നിങ്ങളുടെ കീഴടങ്ങൽ മനോഭാവത്തിന്റെ ശക്തിയുമാണ് അവൻ കാണുന്നത്. “എന്താണ് എന്റെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തിന്റെ ശക്തി? ദൈവം ഒരു പരീക്ഷണം നടത്തിയാൽ ഞാൻ നിൽക്കുമോ? സാധനയിൽ നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കേണ്ട പോയിന്റുകൾ ഇവയാണ്.

←Back to TOC

17. ഈഗോയുടെയും അസൂയയുടെയും രോഗം ഭേദമാക്കുന്നതിന് ദൈവത്തിന് വിടുന്നത് ശരിയാണോ?

[സ്വാമി, അഹങ്കാരവും അസൂയയും എന്റെ രോഗങ്ങളായി ഞാൻ കരുതുന്നു, എനിക്ക് സുഖം പ്രാപിക്കുമോ ഇല്ലയോ എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. എനിക്ക് ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നത് അങ്ങയുടെ പക്കൽ നിന്നുള്ള ജ്ഞാന മരുന്ന് കാലാകാലങ്ങളിൽ കഴിക്കുകയും അതിന്റെ ഫലം ദൈവിക ഡോക്ടറായ അങ്ങേക്ക് വിടുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്. ഈ നിലപാട് ശരിയാണോ?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- അതെ. ആത്മീയ ജ്ഞാനം പൂർണ്ണവും സത്യവുമായിരിക്കണം. നിങ്ങൾ ആത്മീയ ജ്ഞാനം പഠിക്കുമ്പോൾ, ഈ രണ്ട് പോയിന്റുകളും പ്രധാനമാണ്. നിങ്ങൾ സദ്ഗുരുവിൽ നിന്ന് (ദൈവത്തിന്റെ സമകാലിക മനുഷ്യാവതാരം) പഠിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ജ്ഞാനം തീർച്ചയായും സത്യമായിരിക്കും, ജ്ഞാനം തീർച്ചയായും പൂർണ്ണമായിരിക്കും. അത് മറ്റൊരു പോയിന്റാണ്. ഇനി, ഈഗോയും അസൂയയും എന്ന ചോദ്യത്തിലേക്ക് വരുമ്പോൾ, ഈഗോയും അസൂയയും പൊതുവെ ദൈവത്തിലേക്ക് വരുന്നത് ദൈവം മനുഷ്യരൂപത്തിൽ ആയിരിക്കുമ്പോൾ മാത്രമാണ്. ഒരു പ്രതിമയോടോ ഫോട്ടോയോടോ രൂപരഹിതനായ ദൈവത്തോടോ നിങ്ങൾ ഒരിക്കലും അഹങ്കാരവും അസൂയയും വളർത്തിയെടുക്കില്ല. അഹങ്കാരവും അസൂയയും അവതാരത്തോട് വരുന്നു, അതായത് ദൈവത്തിന്റെ മനുഷ്യരൂപത്തോട് മാത്രം. നിങ്ങൾ വിചാരിക്കുന്നു "അവതാരവും ഒരു മനുഷ്യനാണ്, ഞാനും ഒരു മനുഷ്യനാണ്. അവതാരത്തിന് രണ്ട് കൈകളുണ്ട്, എനിക്കും രണ്ട് കൈകളുണ്ട്. അവതാരത്തിന് രണ്ട് കാലുകളുണ്ട്, എനിക്കും രണ്ട് കാലുകളുണ്ട്. അവതാരം ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നു, ഞാനും ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നു. ഞാൻ രോഗങ്ങളാൽ കഷ്ടപ്പെടുന്നു, അവതാരവും രോഗങ്ങളാൽ കഷ്ടപ്പെടുന്നു." അവതാരം തന്റെ ഭക്തന്റെ രോഗങ്ങളാൽ കഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ടെന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയില്ല. അവതാരത്തിന് സ്വന്തം രോഗമുണ്ടെന്ന് നിങ്ങൾ കരുതുന്നു. നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കുന്നത് തുടരുന്നു “അവൻ ജനിച്ചു, ഞാനും ജനിച്ചു. അവൻ മരിക്കുന്നു, ഞാനും മരിക്കും. അവൻ ഉറങ്ങുന്നു, ഞാനും ഉറങ്ങുന്നു. അവനും ദേഷ്യം വരുന്നു, എനിക്കും ദേഷ്യം വരുന്നു. ഇതൊക്കെ പൊതുവായിരിക്കെ ഞാനെന്തിന് അവനെ സല്യൂട്ട് ചെയ്യണം? എനിക്ക് 'ഹലോ' എന്ന് മാത്രമേ പറയാൻ കഴിയൂ, അവനും പൊതുവെ 'ഹലോ' എന്നും പറയാം. ഞാൻ എന്തിന് അവന്റെ പാദങ്ങൾ തൊടണം? അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ചില മുതിർന്നവരുടെയും ചില ഗുരുക്കളുടെയും മാത്രം പാദങ്ങൾ ഞങ്ങൾ തൊടുന്നു.

അതിനാൽ, ഈ പ്രശ്നം വരുന്നത് ഞാൻ ജ്ഞാനത്തിൽ വളരെയധികം പറഞ്ഞ ദൈവത്തിന്റെ മനുഷ്യരൂപത്തിലേക്ക് മാത്രമാണ്. ദൈവികമായ അമൃതിനൊപ്പം (Amrutam) ജ്ഞാന സമുദ്രം മലിനമാക്കുമ്പോൾ ഉണ്ടാകുന്ന വിഷമാണ് (ഹാലഹല വിഷം) അഹങ്കാരവും അസൂയയും. ദൈവത്തിന്റെ മനുഷ്യ രൂപത്തെ സമീപിക്കാൻ വളരെ എളുപ്പമാണ്, അതിനാൽ നിങ്ങളുടെ സംശയങ്ങൾ വളരെ വ്യക്തമായി ചോദിക്കാൻ കഴിയും. ഒരു സംശയവും ചോദിക്കാൻ നിങ്ങൾ ഭയപ്പെടേണ്ടതില്ല, കാരണം അവൻ മനുഷ്യരൂപത്തിലാണ്. അതിനാൽ, നിങ്ങൾക്ക് ഈ സൗകര്യങ്ങളെല്ലാം ദിവ്യ അമൃതാണ് (Amrutam). അതിനുമുമ്പ് ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന വിഷം (ഹാലാഹലം) അഹങ്കാരവും അസൂയയുമാണ്. അവനും ഒരു മനുഷ്യനായിരിക്കെ, പിന്നെ ഞാനെന്തിന് അവന്റെ കാൽ തൊടണം? എന്നെപ്പോലെയുള്ള എല്ലാ സ്വഭാവസവിശേഷതകളും അവനുള്ളപ്പോൾ, ഞാൻ എന്തിന് അവന് പ്രാധാന്യം നൽകണം? ഞാനെന്തിന് അവനോട് ഭക്തി വളർത്തണം? അതിലുപരി, അവൻ എന്നെക്കാൾ വലിയവനാണെങ്കിൽ, അവൻ എന്നെക്കാൾ വലിയവനാണെന്ന് തെളിയിക്കപ്പെട്ടാൽ, എനിക്ക് അവനിൽ ഈഗോയും അസൂയയുമാണ് ഉണ്ടാകേണ്ടത്, ബഹുമാനവും ഭക്തിയുമല്ല. ഏതൊരു വലിയ മനുഷ്യനിലും, നിങ്ങൾക്ക് പൊതുവെ അഹങ്കാരവും അസൂയയും മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ. അത് സ്വാഭാവികമാണ്. ഒരു ഗുണമുണ്ട്, ഒരു ദോഷമുണ്ട്. പോരായ്മയെ അതിജീവിച്ചാൽ നേട്ടത്തിന്റെ ഗുണം ലഭിക്കും, അല്ലേ? നിങ്ങൾക്ക് നേട്ടം നഷ്ടപ്പെടുകയും ദോഷം പിടിപെടുകയും ചെയ്താൽ, നിങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെടും. നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തിന്റെ മനുഷ്യാവതാരം നഷ്ടപ്പെട്ടു! നിങ്ങൾക്ക് അവനെ ഇവിടെ നഷ്‌ടമായി എന്ന് മാത്രമല്ല, പൊതുവെയുള്ള മാധ്യമ വികർഷണം കാരണം അവിടെ (ഉയർന്ന ലോകങ്ങളിൽ) നിങ്ങൾക്ക് അവനെ നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യും. ഭൂമിയിൽ നിങ്ങൾ മനുഷ്യരൂപത്തിലാണ്, ദൈവവും മനുഷ്യരൂപത്തിലാണ്. പൊതുവെയുള്ള മനുഷ്യ മാധ്യമങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള വിരോധം നിമിത്തം നിങ്ങൾ ദൈവത്തെ നിരസിച്ചു. മരണാനന്തരം ഉയർന്ന ലോകത്തിൽ, നിങ്ങൾ ഊർജ്ജസ്വലമായ ശരീരത്തിൽ പ്രവേശിക്കും, കൂടാതെ ദൈവം നാരായണ ദൈവമായി ഊർജ്ജസ്വലമായ ശരീരത്തിലായിരിക്കും. അതിനാൽ, പൊതുവെയുള്ള (common) ഊർജ്ജസ്വലമായ മാധ്യമങ്ങൾക്കിടയിലും ഇതേ വികർഷണം നിലനിൽക്കുന്നു, നിങ്ങൾ നാരായണ ദൈവത്തെ അവഗണിക്കും. നിങ്ങൾ ആകസ്മികമായി അവനോട് പറയും "ഹലോ! സുഖമാണോ?" അവിടെയും അവന്റെ വില നിങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുകയില്ല. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ ഈ ലോകത്തിൽ ദൈവത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞാൽ, നിങ്ങൾ മുകളിലുള്ള ലോകത്തിലും ദൈവത്തെ തിരിച്ചറിയും, ഇവിടെ നിങ്ങൾക്ക് ഈശ്വരനെ നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ, നിങ്ങൾക്ക് അവിടെയും (ഉയർലോകം) ഈശ്വരനെ നഷ്ടപ്പെടും.

←Back to TOC

18. സ്വാമി, നമ്മുടെ ആത്മാവിനെ ശുദ്ധീകരിക്കാൻ കാലഭൈരവൻ ഉണ്ട്. അല്ലേ?

[ശ്രീ സതി റെഡ്ഡിയുടെ ഒരു ചോദ്യം]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ഈ സാഹചര്യത്തിൽ കാലഭൈരവൻ വരില്ല. നിങ്ങൾ പാപങ്ങൾ ചെയ്ത് നരകത്തിൽ പോകുമ്പോൾ, നിങ്ങളുടെ നവീകരണത്തിനായി യമദേവൻ നിങ്ങളുടെമേൽ ചില ശിക്ഷകൾ നടത്തുന്നു. പക്ഷേ, നിങ്ങൾ മാറിയില്ലെങ്കിൽ, യമൻ നിങ്ങളെ കാലഭൈരവ ദൈവത്തിലേക്ക് അയയ്ക്കും, അവന്റെ അടുത്ത് കൂടുതൽ കഠിനമായ ശിക്ഷകൾ നൽകാൻ വളരെ ശക്തമായ ഉപകരണമുണ്ട്. തിരുത്താൻ പറ്റാത്ത കേസുകൾ (irrepairable cases) കാലഭൈരവനോട് യമൻ ശുപാർശ ചെയ്യും. ക്ലിനിക്കിൽ മതിയായ ഉപകരണങ്ങൾ ഇല്ലാത്തതിനാൽ ഗുരുതരാവസ്ഥയിലുള്ള രോഗിയെ സൂപ്പർ സ്പെഷ്യാലിറ്റി ആശുപത്രിയിലേക്ക് അയക്കുന്നതുപോലെയാണിത്. അതാണ് കാലഭൈരവന്റെ സന്ദർഭം. ദൈവത്തിന്റെ സമകാലിക മനുഷ്യാവതാരത്തിലേക്ക് എത്താൻ അഹങ്കാരവും അസൂയയും ഒഴിവാക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ നടത്തേണ്ട ഈ സന്ദർഭത്തിൽ കാലഭൈരവ എങ്ങനെ വരും? ആ പരീക്ഷ എങ്ങനെ വിജയിക്കുമെന്ന് നിങ്ങൾ എന്നോട് ചോദിക്കുന്നു. രാവും പകലും ആത്മാർത്ഥമായി പഠിച്ച് പരീക്ഷ നന്നായി എഴുതുന്നതിലൂടെ, നിങ്ങൾ പരീക്ഷയിൽ വിജയിക്കും, നിങ്ങളുടെ വിദ്യാഭ്യാസ കാലയളവിലുടനീളം നിങ്ങൾക്ക് ഈ അനുഭവമുണ്ട്.

←Back to TOC

[മിസ്സ്‌. ഭാനു സാമിക്യയുടെ ഒരു ചോദ്യം]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- അളവിന് (quantity) നിങ്ങൾ മൂല്യം നൽകുമോ? അതോ ഗുണമേൻമയ്ക്കു (quality) മൂല്യം നൽകുമോ? ഗുണനിലവാരത്തിന് വ്യക്തമായും. അല്ലെ? ചോറ് പ്ലേറ്റ് കശുവണ്ടിപ്പരിപ്പുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുക. ഒരു ചെറിയ പ്ലേറ്റ് കശുവണ്ടിപ്പരിപ്പ്, നെയ്യിൽ വറുത്തതും മസാലകൾ ചേർത്തും, കശുവണ്ടി പരിപ്പ് എണ്ണത്തിൽ ചെറുതാണെങ്കിലും ഒരു വലിയ പ്ലേറ്റ് ചോറിനേക്കാൾ വില വരും. അതുപോലെ രുക്മിണി ഭഗവാന്റെ പാദങ്ങൾ തുടർച്ചയായി അമർത്തുന്നത് നിങ്ങൾ കാണുന്നു. വളരെയധികം സേവനവും ജോലിയും അവൾ ചെയ്യുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു കാവൽക്കാരൻ എപ്പോഴും ഗേറ്റിന് മുമ്പായി നടക്കുന്നു, അതിനാൽ ദീർഘനേരം തുടർച്ചയായ സേവനം ചെയ്യുന്നു. ഒരു സംവിധായകൻ ഒരു മണിക്കൂർ മാത്രം വരുന്നു, ഒരു കസേരയിൽ സുഖമായി ഇരുന്നു, പക്ഷേ, ഉയർന്ന ശമ്പളം വാങ്ങുന്നു. അല്ലേ? ആ വാച്ച്മാന് കൊടുക്കുന്ന ശമ്പളം എന്താണ്? അതിനാൽ, നിങ്ങൾ ഗുണനിലവാരം താരതമ്യം ചെയ്യണം. രുക്മിണിയുടെ കാലത്ത് ശിശുപാലനുമായുള്ള അവളുടെ വിവാഹം നിശ്ചയിച്ചു, കൃഷ്ണനെയും അവന്റെ എല്ലാ സുഹൃത്തുക്കളോടും ബന്ധുക്കളോടും ഒപ്പം അവളുടെ വിവാഹത്തിന് ക്ഷണിക്കുകയും ചെയ്തു. ചില ബന്ധുക്കൾ വിവാഹത്തിനായി അവളുടെ വീട്ടിൽ ഇതിനകം എത്തിയിരുന്നു, അന്നും അവൾ കൃഷ്ണന് ഒരു പ്രണയലേഖനം എഴുതി. കൃഷ്ണൻ വന്നു, അവൾ കൃഷ്ണനോടൊപ്പം ഓടിപ്പോയി. രക്ഷിതാക്കൾ നിശ്ചയിച്ച വരൻ നഗരത്തിലായിരിക്കെ വിവാഹത്തിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചോടുന്നത് അനീതിയാണ്. പക്ഷേ, ആ അനീതി വളരെ കുറവാണ്, അതിന് ഉത്തരം നൽകാൻ കഴിയും. വാസ്തവത്തിൽ, രുക്മിണിക്ക് ശിശുപാലനെ ഇഷ്ടമല്ല, രുക്മിണിക്ക് കൃഷ്ണനെ ഇഷ്ടമാണ്, എന്നാൽ അവളുടെ ജ്യേഷ്ഠൻ ശിശുപാലനെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ അവളെ നിർബന്ധിക്കുന്നു, അത് ന്യായീകരിക്കാനാവില്ല. കൃഷ്ണനെ ഇഷ്ടമായതിനാൽ അവൾ കൃഷ്ണനു കത്തെഴുതി അവനോടൊപ്പം ഓടിപ്പോയി. ഇത് ന്യായീകരിക്കപ്പെടുന്നു, ഇത് സ്ഥാപിക്കാവുന്നതാണ്.

വാദത്തിൽ, അഭിഭാഷകന് രുക്മിണിയെ രക്ഷിക്കാനും രുക്മിണിയുടെ കേസ് വിജയിപ്പിക്കാനും കഴിയും. വരൻ വന്നതിന് ശേഷവും അവൾ ഒരു കത്ത് എഴുതി ഓടിപ്പോയി എന്ന് നിങ്ങൾ വാദിക്കുന്നു, പക്ഷേ, ഇവ പ്രധാന പോയിന്റുകളല്ല. അവളുടെ ദാമ്പത്യ ജീവിതത്തിൽ അവളുടെ സഹോദരന് എന്ത് അവകാശമുണ്ട്? അവൾ കൃഷ്ണനെ സ്നേഹിക്കുമ്പോൾ, അവളുടെ സഹോദരൻ അവളെ മറ്റൊരാളെ വിവാഹം ചെയ്യാൻ എങ്ങനെ നിർബന്ധിക്കും? അവളുടെ സഹോദരൻ ഏതോ പെൺകുട്ടിയെ സ്നേഹിച്ചുവെന്ന് കരുതുക. അവളെ വിവാഹം കഴിക്കരുതെന്നും മറ്റൊരു പെൺകുട്ടിയെ വിവാഹം കഴിക്കണമെന്നും അവൾക്ക് അവനെ നിർബന്ധിക്കാൻ കഴിയുമോ? അവന് എങ്ങനെ അനുഭവപ്പെടും? അതുകൊണ്ട് രുക്മിണിയുടെ കാര്യത്തിൽ നീതിയുണ്ട്. കൃഷ്ണന്റെ കാര്യത്തിൽ നീതി തകർന്നിട്ടില്ല, കൃഷ്ണനോടൊപ്പം ഒളിച്ചോടുന്നത് അന്യായമായ നടപടിയായി തോന്നുന്നു, പക്ഷേ, അത് ന്യായമായ കേസായി അഭിഭാഷകന് വാദിക്കാം. അത് ദൈവത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള വലിയ ത്യാഗമല്ല.

നിങ്ങൾ രാധയുടെ കാര്യം എടുക്കുക. രാധ കൃഷ്ണനേക്കാൾ മൂത്തതാണ്, അവൾക്ക് കൃഷ്ണനെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ കഴിയില്ല. കുട്ടിക്കാലത്ത്, യശോദയുടെ സഹോദരനായിരുന്ന അയന ഘോഷയെ വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്നു. ഈ രീതിയിൽ രാധ കൃഷ്ണനുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു. യശോദ കൃഷ്ണന്റെ അമ്മയും അയന ഘോഷ യശോദയുടെ ഇളയ സഹോദരനുമാണ്. തീർച്ചയായും, അവൻ കംസ രാജാവിന് സേവനം ചെയ്യുകയായിരുന്നു, അവൻ കംസന്റെ അനുയായിയായിരുന്നു. വിവാഹത്തിന് മുമ്പ് തന്നെ രാധ കൃഷ്ണനെ സ്‌നേഹിച്ചിരുന്നു, പക്ഷേ, പ്രായവ്യത്യാസത്തിന്റെ പേരിൽ ആളുകൾ ഒരിക്കലും വിവാഹത്തിന് സമ്മതിക്കില്ല. ഒരു മൂത്ത വധുവും ഇളയ വരനും തമ്മിൽ ഒരു വിവാഹവും നടക്കുന്നില്ല, അല്ലേ? വിപരീതം സാധ്യമായതും പരമ്പരാഗതവുമാണ്. ചില സാമൂഹിക കാരണങ്ങളാൽ രാധയുടെ വിവാഹം കുട്ടിക്കാലത്ത് അയന ഘോഷയുമായി നടത്തിയിരുന്നു. വിവാഹശേഷം ഒരു സ്ത്രീക്ക് തന്റെ ഭർത്താവിനെ നിരസിക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന വളരെ കഠിനമായ ഒരു നിയമം അക്കാലത്ത് സമൂഹത്തിൽ നിലനിന്നിരുന്നു. അക്കാലത്ത് വിവാഹമോചനത്തിനുള്ള സൗകര്യമില്ല. അവൾ അയന ഘോഷയെ പിന്തുടരേണ്ടതുണ്ട്. പക്ഷേ, അവൾ അയന ഘോഷയെ നിരസിച്ചു, അയന ഘോഷയെ തന്നെ തൊടാൻ പോലും അവൾ അനുവദിച്ചില്ല. സമൂഹം വളരെ ശക്തവും കർക്കശവും പ്രബലവുമായിരുന്ന ആ കാലത്ത് നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങൾക്കും ധാർമ്മിക നിയമങ്ങൾക്കും എതിരെ അവൾ മത്സരിച്ചു. ഇത് ധാർമ്മിക നിയമങ്ങൾ അനുസരിച്ചുള്ള അനീതിയാണ്.

അവൾ നീതിക്കെതിരെ പോയി, നീതിക്കെതിരെ പരസ്യമായി പോരാടി. ദൈവത്തിന് വേണ്ടി അവൾ നീതി ത്യജിച്ചു അത് നിവൃത്തിയാണ്. നിവൃത്തി എപ്പോഴും പ്രവൃത്തിയേക്കാൾ ഉയർന്നതാണ് (പ്രവൃത്തി രേഷ ഭൂതാനം, നിവൃത്തിസ്തു മഹാഫലാ, pravṛtti reṣā bhūtānām, nivṛttistu mahāphalā). പ്രവൃത്തി എപ്പോഴും പൊതുവായി മനുഷ്യർക്ക് വേണ്ടി നിർമ്മിച്ചതാണ്, നിവൃത്തി ദൈവവുമായി വ്യക്തിപരമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. നിവൃത്തിയിൽ, നിങ്ങൾക്ക് ഈശ്വരന് വേണ്ടി നീതി ത്യജിക്കാം. അതിനാൽ, രുക്മിണിയുടെ വിശ്വാസത്തേക്കാൾ വലുതാണ് കൃഷ്ണനിലുള്ള രാധയുടെ വിശ്വാസം. കൃഷ്ണനുവേണ്ടി രുക്മിണി നീതിക്ക് ഭംഗം വരുത്തിയില്ല. കൃഷ്ണൻ ദൈവമല്ലെങ്കിലും, രുക്മിണിയുടെ കേസ് പ്രവൃത്തി പ്രകാരം ന്യായീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ഒരു വിവാഹം നടക്കുമ്പോൾ, ധാർമ്മിക ഗ്രന്ഥമനുസരിച്ച് (വാച ദത്ത മനോ ദത്ത മന്ത്രം ദത്ത ച കന്യകാ, Vācā dattā Mano dattā mantra dattā ca kanyakā) വാക്കുകളും മന്ത്രങ്ങളും ഉപയോഗിച്ചുള്ള ഉടമ്പടിയെക്കാൾ പ്രധാനമാണ് മനസ്സിന്റെ ഉടമ്പടി. വാചാ ദത്ത എന്നാൽ വാക്കാലുള്ള വാഗ്ദാനത്തിലൂടെ വിവാഹം നിശ്ചയിക്കുക എന്നാണ്. മന്ത്ര ദത്ത എന്നാൽ മന്ത്രങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ വേദ ശ്ലോകങ്ങൾ അനുസരിച്ച് ഉടമ്പടി ചെയ്യുകയെന്നതാണ് എന്നാണ്. പക്ഷേ, ഇവ രണ്ടും സാധുവാകുന്നത് മനസ്സ് ഉടമ്പടി ചെയ്യുമ്പോൾ മാത്രമാണ്, അതായത് മനോ ദത്ത. പ്രവൃത്തിയിൽ അവൾക്ക് തന്റെ കേസ് വാദിക്കാം. പ്രവൃത്തിയുടെ മാനദണ്ഡത്തിൽ, കൃഷ്ണൻ ദൈവമല്ലെങ്കിലും, രുക്മിണിക്ക് ഒരു അപകടവുമില്ല, അവൾ ഒരു സുരക്ഷാ വലയത്തിൽ മാത്രം. പക്ഷേ, രാധയുടെ കാര്യമോ? കൃഷ്ണൻ ദൈവമല്ലെങ്കിൽ അവളുടെ കാര്യം തീർന്നു. അവൾ സ്ഥിരമായ നരകത്തിലേക്ക് പോകും. അപ്പോഴും, രാധ ധൈര്യപ്പെടുകയും പോരാടുകയും ചെയ്തത് കൃഷ്ണൻ ദൈവമാണെന്ന അവളുടെ ശക്തമായ വിശ്വാസം കൊണ്ടാണ്. എന്തുകൊണ്ട്? കാരണം അവൾ ഭഗവാൻ ശിവന്റെ അവതാരമാണ്, ഭഗവാൻ വിഷ്ണു ആരാണെന്ന് ഭഗവാൻ ശിവന് അറിയാം. അതിനാൽ ഇവിടെ സേവനം ചെയ്യുന്നത് ഒരു ദൈവത്തിൻറെ മറ്റൊരു രൂപത്തിലേക്കാണ്. അവിടെ രുക്മിണിയുടെ കാര്യത്തിൽ ഒരു ആത്മാവ് ഈശ്വരനെ സേവിക്കുന്നു. അതിനാൽ, രാധ ഗുണപരമായി ഏറ്റവും ഉയർന്ന സ്ഥാനത്ത് നിൽക്കുന്നു, അതിനാൽ നമ്മൾ എല്ലായ്പ്പോഴും "രാധാ കൃഷ്ണ" എന്ന പേര് മാത്രമാണ് സ്വീകരിക്കുന്നത്, "രുക്മിണി കൃഷ്ണ" എന്നല്ല. "രുക്മിണി കൃഷ്ണ" എന്നോ "സത്യഭാമ കൃഷ്ണാ" എന്നോ "ജാംബവതി കൃഷ്ണാ" എന്നോ ആരും ഒരിക്കലും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. നമ്മൾ എപ്പോഴും "രാധാകൃഷ്ണ" എന്ന് പറയാറുണ്ട്, കാരണം അവളുടെ ത്യാഗത്തിന്റെ അളവ് അതിശയകരമാണ്. രാധ നിവൃത്തിയുടെ പാരമ്യവും രുക്മിണി പ്രവൃത്തിയുടെ പാരമ്യവുമാണ്. അതുകൊണ്ട് രാധ എപ്പോഴും രുക്മിണിയെക്കാൾ വലിയവളാണ്.

★ ★ ★ ★ ★