എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇന്ത്യ ദാരിദ്ര്യത്താൽ കഷ്ടപ്പെടുന്നത്?

[Translated by devotees]

സ്വാമി വിവേകാനന്ദൻ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി ഉറക്കെ കരഞ്ഞു, "ഇത്രയും സമ്പന്നമായ ആത്മീയ ജ്ഞാനമുള്ള ഇന്ത്യ എന്തുകൊണ്ടാണ് ദാരിദ്ര്യത്താൽ കഷ്ടപ്പെടുന്നത്?" ഈ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം നൽകാൻ ഭഗവാൻ ദത്തയ്ക്ക് (God Datta) മാത്രമേ കഴിയൂ. ഇന്ന് അതിനുള്ള ഉത്തരം കിട്ടി. ഏതൊരു രാജ്യവും അർത്ഥമാക്കുന്നത് അവിടുത്തെ ജനങ്ങളും അവരുടെ മാനസികാവസ്ഥയുമാണ്. മനസ്സാണ് എല്ലാം തീരുമാനിക്കുന്നത്, അതിനനുസരിച്ച് പ്രവൃത്തി പിന്തുടരുന്നു. മാനസികാവസ്ഥ വിശകലനം ചെയ്താൽ, പ്രവർത്തനവും അതിന്റെ ഫലവും വ്യക്തമാകും. ഇന്ത്യയൊഴികെ മിക്കവാറും എല്ലാ വിദേശ രാജ്യങ്ങളും സമ്പത്ത് കൊണ്ട് അനുഗ്രഹീതമാണ്. അതിനാൽ ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെ എല്ലാ മനുഷ്യരുടെയും മാനസികാവസ്ഥ ഇന്ത്യക്കാരുടെ മാനസികാവസ്ഥയിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്. ഇന്ത്യയൊഴികെ ലോകത്തിലെ എല്ലാ രാജ്യങ്ങളെയും അനുഗ്രഹിക്കുന്നതിൽ, വിവിധ രാജ്യങ്ങളോടുള്ള ദൈവത്തിന്റെ മനോഭാവത്തിലെ വ്യത്യാസത്തിന് ആളുകളുടെ മാനസികാവസ്ഥയിലെ ഈ വ്യത്യാസമാണ് കാരണം.

 

ദൈവാരാധനയായി കണക്കാക്കുന്ന ആചാരങ്ങളെ (rituals) (അല്ലെങ്കിൽ ചടങ്ങുകൾ or ceremonies) നമുക്ക് താരതമ്യം ചെയ്യാം. എല്ലാ ആചാരങ്ങളിലും ഭഗവാനെ സ്തുതിക്കുകയും ഭക്തി വളർത്തുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ് സാരം. ഇത് ആചാരങ്ങളിൽ സാർവത്രിക സമത്വം (universal equality) കൊണ്ടുവരുന്നു. അല്ലാത്തപക്ഷം, അത്തരം ഒരു സ്തുതിയിലൂടെ (hymn) മാത്രമേ ദൈവത്തെ ആരാധിക്കാൻ കഴിയൂ എന്ന് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞാൽ, ആ സ്തുതി ഒരു പ്രത്യേക പ്രദേശത്ത് മാത്രമായി പരിമിതപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നതിനാൽ ദൈവം  മുന്‍വിധിയുള്ളവനായിത്തീരുന്നു (God becomes prejudiced). ഭഗവാൻ പ്രസാദിക്കുമ്പോൾ, അവൻ ആചാരം നടത്തുന്ന വ്യക്തിയെ അനുഗ്രഹിക്കും [1]. ആചാരമെന്നാൽ ദൈവാരാധനയാണെന്ന് ഇന്ത്യയിൽ ആർക്കെങ്കിലും അറിയാമോ? നമുക്ക് വിവാഹ ചടങ്ങ് ഉദാഹരണമായി എടുക്കാം. ഒരിക്കൽ ചടങ്ങ് നടത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ ദമ്പതികൾ തമ്മിൽ ബന്ധമുണ്ടെന്ന്  (bond) ഇന്ത്യക്കാർ കരുതുന്നു. അത്തരമൊരു ബോണ്ട് (bond), വിവാഹ രജിസ്ട്രാർ ഓഫീസ് പോലും ചെയ്യും.  പിന്നെ ഇത്ര നാഴിക നേരം (so  many hours) നടത്തിയ ആചാരം കൊണ്ട് എന്ത് പ്രയോജനം? ശ്ലോകങ്ങൾ (hymns) സംസ്‌കൃതത്തിലാണ് ഉച്ചരിക്കുന്നത്, പുരോഹിതനോ ദമ്പതികൾക്കോ ശ്ലോകത്തിന്റെ അർത്ഥം അറിയില്ല. ശ്ലോകങ്ങളുടെ അർത്ഥം പുരോഹിതൻ വിശദീകരിക്കുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, [അക്ഷരാർത്ഥ, literal] അർത്ഥങ്ങൾക്ക് (meanings) ആന്തരിക അർത്ഥങ്ങളുണ്ട്, അത് ഭഗവാനെ സ്തുതിക്കുന്നതിൽ മാത്രം അവസാനിക്കുന്നു. ശ്ലോകങ്ങളുടെ ആന്തരിക അർത്ഥം ജനങ്ങൾക്ക് വിശദീകരിച്ച് അവരെ ഭഗവാന്റെ ഭക്തരാക്കുകയെന്നത് പുരോഹിതന്റെ പരമപ്രധാനമായ കടമയാണ്. ആചാരത്തിന്റെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം ഇതാണ്.

 

വിവാഹം കഴിയുമ്പോഴേക്കും ദമ്പതികൾ ഭഗവാന്റെ ഭക്തരായി മാറണം. അങ്ങനെ ഉണ്ടായ ഭക്തി വികസിച്ചു, ദമ്പതികളെ ബന്ധിപ്പിക്കുക മാത്രമല്ല, അവർക്ക് ഭഗവാന്റെ അനുഗ്രഹം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു. വെറും വിവാഹത്തിൻ (mere marriage), പരമ്പരാഗത ആചാരത്തിന് പകരം ഒരു വിവാഹ രജിസ്ട്രാറുടെ ഓഫീസ് ചെയ്യും. യഥാർത്ഥത്തിൽ, ഇക്കാലത്ത് പലരും ഈ രീതിയിൽ ചിന്തിക്കുന്നു, യുവാക്കൾ അവരെ പിന്തുടരുകയും ചെയ്യുന്നു.

 

മറ്റ് രാജ്യങ്ങളിൽ, ആളുകൾ അവരുടെ മാതൃഭാഷയിൽ പ്രാർത്ഥനകൾ പാടുന്നു (നടത്തുന്നു). തൽഫലമായി, ആ ആളുകൾക്ക് പ്രാർത്ഥനയുടെ [അക്ഷരാർത്ഥ, literal] അർത്ഥമെങ്കിലും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയും. എന്നാൽ അവിടെയും, ദൈവികമായ ജ്ഞാനവും ഭക്തിയും ജനങ്ങളിൽ എത്തിക്കാൻ കഴിയുന്ന ആന്തരിക അർത്ഥം പുരോഹിതൻ വിശദീകരിക്കണം. സംസ്‌കൃത പ്രാർത്ഥനയുടെ അർത്ഥം മനസ്സിലാകാത്തതിനാൽ ഇന്ത്യയിലെ സ്ഥിതി കൂടുതൽ മോശമാണ്. [ഇന്ത്യയിൽ] ഒരു പുരോഹിതൻ സംസ്കൃതത്തിൽ പണ്ഡിതനായിരിക്കണം. കേവലം സംസ്‌കൃത ശ്ലോകങ്ങൾ ചൊല്ലിയാൽ പ്രയോജനമില്ല. കേവലം വേദ ശ്ലോകങ്ങൾ  (അനർത്തജ്ഞാ..., Anarthajnah…) ചൊല്ലിയാൽ പ്രയോജനമില്ലെന്ന് ശാസ്ത്രങ്ങൾ പറയുന്നു. സ്തുതിഗീതങ്ങളുടെ റെക്കോർഡിംഗുകൾ പ്ലേ ചെയ്യാൻ ആളുകൾ ഒരു ടേപ്പ് റെക്കോർഡർ പോലും ഉപയോഗിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. കാരണം, ആചാരം (rituals) കേവലം കീർത്തനങ്ങൾ മാത്രമാണെന്ന് ആളുകൾ കരുതുന്നു.

 

ആചാരത്തിന്റെ ചടങ്ങിനെക്കാൾ ജ്ഞാനമാണ് പ്രധാനമെന്ന് ഗീത പറയുന്നു (ശ്രേയൻ..., Shreyan…). ആളുകളെ ഭഗവാന്റെ ഭക്തരാക്കുക എന്നതായിരിക്കണം പുരോഹിതന്റെ ലക്ഷ്യം. ഈ പ്രധാന ലക്ഷ്യം പൂർണ്ണമായും നഷ്ടപ്പെട്ടു. മനുഷ്യാവതാരമായി (Human Incarnation) വരുമ്പോൾ ആളുകളെ ഭക്തരാക്കുക എന്നതും ഭഗവാന്റെ ദൗത്യമാണ്. അതിനാൽ, പുരോഹിതന്മാർ ഭഗവാന്റെ പ്രവർത്തനത്തിൽ അവിടുത്തെ യഥാർത്ഥ സഹായികളാണ്. എന്നാൽ ആചാരത്തിന്റെ പിന്നിലെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം നഷ്ടപ്പെടുമ്പോൾ, ആചാരത്തിന്റെ ജീവൻ നഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഇന്ന്, ആചാരങ്ങൾ അനുഷ്ഠിക്കുന്നതിൽ ഒരു പുരോഹിതന്റെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം ചില കീർത്തനങ്ങൾ പാരായണത്തിന്റെ അധ്വാനത്തിന് കുറച്ച് പണം നേടുന്നതിലേക്ക് ചുരുങ്ങി. ആളുകളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അവരുടെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം ഔപചാരികത(formality) പൂർത്തിയാക്കുക എന്നതാണ്!

 

ആചാരങ്ങളിൽ ഒത്തുകൂടുന്നതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം

 

ഒരു ആചാരത്തിനായി, നിരവധി ആളുകളെ ക്ഷണിക്കുന്നു, അതിനാൽ അവരും ആ ആചാരത്തിലൂടെ ഭക്തരാകുന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ, ദമ്പതികളെ അനുഗ്രഹിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ് ആളുകൾ ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കുന്നത്. ഒരു മനുഷ്യന് മറ്റൊരു മനുഷ്യനെ അനുഗ്രഹിക്കാൻ കഴിയുമോ? ആചാരത്തിൽ പങ്കെടുത്ത്, അവിടെയുള്ള എല്ലാ ആളുകളും ഭക്തരായി മാറുകയും, ആചാരം ശരിയായ അർത്ഥത്തിൽ ചെയ്താൽ ഭഗവാന്റെ അനുഗ്രഹം നേടുകയും വേണം. പുരോഹിതൻ ശരിയായ അർത്ഥത്തിൽ ആചാരം അനുഷ്ഠിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ഭഗവാൻ അവനെയും പങ്കെടുക്കുന്ന ആളുകളെയും രാജ്യത്തെയും വളരെയധികം സമ്പത്ത് നൽകി അനുഗ്രഹിക്കും. ആചാരങ്ങൾ ദൈവികമായ ജ്ഞാനവും ഭക്തിയും വികസിപ്പിക്കാനുള്ള വഴികളാണ്. അവ കേവലം ഔപചാരികതകളോ കുറച്ച് പണം സമ്പാദിക്കാനുള്ള വഴികളോ അല്ല. ഈ തെറ്റ് തിരുത്തി ഭഗവാനെ പ്രസാദിപ്പിച്ച് ഇന്ത്യയെ സമ്പത്ത് നൽകി അനുഗ്രഹിക്കണമെന്ന് ദത്ത ഭഗവാൻ ഇന്ന് എല്ലാ ഭാരതീയരോടും ഉപദേശിക്കുന്നു.

 

ശാസ്ത്രത്തിൽ മാത്രമല്ല, ആത്മീയതയിലും നമുക്ക് പാശ്ചാത്യരിൽ (West) നിന്ന് നല്ല കാര്യങ്ങൾ എടുക്കാം. ആദ്ധ്യാത്മികതയിൽ യജമാനന്മാരാണ് നാം എന്ന അഹംഭാവം നമുക്ക് ഉണ്ടാകരുത്. ഭഗവാൻ ഒരിക്കലും അഹംഭാവം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. ഏത് രാജ്യത്തും നല്ലത് നല്ലതാണ്, വജ്രം ഒരു വജ്രമാണ്. എല്ലാ മനുഷ്യരും ഒന്നാണ്; അവയെല്ലാം സൃഷ്ടി (creation) എന്ന ഒരു വിഭാഗത്തിന് കീഴിലാണ് വരുന്നത്. രണ്ടാമത്തെ വിഭാഗം സ്രഷ്ടാവാണ് (Creator), അവനും ഏകനാണ് (Only One). യാഗത്തിന്റെ (Yajna) പേരിൽ ആളുകൾ ഭക്ഷണം, നെയ്യ് മുതലായവ അഗ്നിയിൽ കത്തിക്കുന്നു [2], ഇത് മലിനീകരണത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരമായ കപില (Kapila), ഭാഗവതത്തിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ ആചാരത്തെ വിമർശിച്ചു [3]. യഥാർത്ഥ യജ്ഞം (actual yajna) വിശക്കുന്ന ഒരാൾക്ക് ഭക്ഷണം നൽകുക എന്നതാണ്. ഈ യോഗ്യൻ (deserving person) ഭഗവാന്റെ ഒരു ഭക്തൻ അല്ലെങ്കിൽ മനുഷ്യാവതാരമാണെന്നാണ് (a devotee or the Human Incarnation of the Lord) വേദം പറയുന്നത്. അവൻ അഗ്നിയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു (വൈശവനരോ ബ്രാഹ്മണഃ..., Vaisavnaro Brahmanah…) [അതിലേക്കാണ് ഭക്ഷണം യാഗം ചെയ്യേണ്ടത്]. ഭക്ഷണം ആവശ്യമുള്ള വയറിലെ വിശപ്പിന്റെ രൂപത്തിലാണ് ഭഗവാൻ എന്ന് ഗീത പറയുന്നു (the Lord is in the form of the hunger-fire in the stomach that needs food).

 

വിശന്നുവലഞ്ഞ ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണൻ ഋഷിമാരുടെ പത്നിമാരുടെ അടുത്ത് വന്ന് അഗ്നിയാരാധനയിൽ (fire-ritual) അർപ്പിക്കേണ്ട ഭക്ഷണം നൽകണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഋഷിമാരുടെ പത്നിമാർ മനഃപൂർവം അദ്ദേഹത്തിന് ഭക്ഷണം നൽകി. അങ്ങനെ, ഭഗവാൻശ്രീ കൃഷ്ണൻ അഗ്നിയാഗത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥം പഠിപ്പിച്ചു. മുമ്പ്, ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണൻ ഇതേ കാരണത്താൽ ഇന്ദ്രന് [4] അഗ്നിയാഗം നടത്താൻ നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. വേദത്തിൽ (യവതീർവൈ ദേവതാഃ, Yavateervai devatah..) [5] പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ എല്ലാ ദൈവങ്ങളും സദ്ഗുരുവിൽ (Sadguru) വസിക്കുന്നു. അതിനാൽ സദ്ഗുരുവിന് ഭക്ഷണം അർപ്പിക്കുന്നത് എല്ലാ ദൈവങ്ങൾക്കും ഭക്ഷണം അർപ്പിക്കുന്നതുപോലെയാണ്. ‘അഗ്നി’ (fire) എന്ന സംസ്കൃത പദത്തിന്റെ ഉത്ഭവം ‘അഗ്രി’ (ആദ്യം, first) എന്ന വാക്കിൽ നിന്നാണ്, അതായത് സദ്ഗുരുവിന് ആദ്യം ഭക്ഷണം നൽകണം എന്നാണ്. ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യാനുള്ള ഒരു സഹായം മാത്രമാണ് തീ. ദൈവത്തിന്റെ  മനുഷ്യാവതാരമായ (Human Incarnation of God) ഈ സദ്ഗുരുവിനെയാണ് അഗ്നി എന്ന് വിളിക്കുന്നത്. വിവാഹത്തിന്റെ സാക്ഷിയായി (Witness) നിൽക്കുന്നത് അവിടുന്നാണ്; നിഷ്ക്രിയ അഗ്നിയല്ല (inert fire) [6].

 

ഗായത്രി മന്ത്രത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ വ്യാഖ്യാനം

 

മറ്റൊരു ദുർവ്യാഖ്യാനം ഗായത്രി മന്ത്രത്തെ (Gayatri mantra) കുറിച്ചാണ് [7]. സ്ത്രീകൾക്കും മറ്റു ചില ജാതിക്കാർക്കും ഈ മന്ത്രം ചൊല്ലുന്നതിൽ നിന്ന് വിലക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു ശ്ലോകവും (മന്ത്രവും, mantra) ഗായത്രിക്ക് തുല്യമല്ല എന്നും പറയപ്പെടുന്നു. ഇതു് അനീതി സംബന്ധിച്ചു് ദൈവത്തെ കുറ്റപ്പെടുത്താൻ ഇടയാക്കുന്നില്ലേ?  വാസ്തവത്തിൽ, ഗായത്രി എന്നാൽ ഒരു പ്രത്യേക ശ്ലോകമല്ല അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഗായത്രി എന്നാൽ ‘ഒരു പാട്ടിന്റെ മധുരമായ ഈണം’(‘the sweet tune of a song’)  എന്നാണ്. മന്ത്രത്തിന്റെ അർത്ഥം, സ്വയമേവ മനസ്സിനെ ആകർഷിക്കുകയും അത് വീണ്ടും വീണ്ടും ജപിക്കാൻ നിങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്. ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഏതൊരു മധുരഗാനവും മനസ്സിനെ ആകർഷിക്കുകയും അത് ആവർത്തിച്ച് പാടാൻ നിങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ദൈവത്തിന്റെ സംരക്ഷണം കൊണ്ടുവരികയും ചെയ്യുന്നു, അതിനെ ഗായത്രി ("ഗായന്തം...മനന്തം") (“Gayantam…manantam”)  എന്ന് വിളിക്കുന്നു. ദൈവനാമത്തിൽ അൽപം പരിഷ്കരിച്ച സിനിമാഗാനം പോലും ‘ഗായത്രി മന്ത്രം’ ആകും. ഉദാ: "ചുരലിയ ഹൈ തുംനേ...സനം" “Churaliya hai  tumne…sanam”  എന്ന പ്രശസ്ത സിനിമാഗാനത്തിലെ 'സനം' (പ്രിയപ്പെട്ടവൾ, darling) എന്ന വാക്കിന് പകരം 'ഹരേ' (ഭഗവാൻ വിഷ്ണു) എന്ന പകരംപകരം ഉപയോഗിച്ച് വിഷ്ണുവിന് വേണ്ടി പാടുക. ആരാലും നിര്ബന്ധിക്കപ്പെടാതെ നിങ്ങൾ സ്വമേധയാ പാട്ട് പാടുന്നതിനാൽ അതൊരു മന്ത്രമാണ്. ഗായത്രി യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു കവിതാ മീറ്ററിന്റെ (poetic meter) പേരാണ്; "ഗായത്രി ഛന്ദഃ" “Gayatri chandah”  എന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതിനാൽ ഒരു ദേവതയല്ല. "സാമ വേദോസ്മി" “Sama Vedosmi” എന്ന ഗീതയിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന സാമ വേദം (ഗാനങ്ങൾ, songs) ഭഗവാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതിനാൽ, ഗായത്രി പാടുന്നത് നിങ്ങളെ ഭഗവാന്റെ അടുത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നു. ഉപനയനം (Upanayanam), ഗായത്രി ആദ്യമായി വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ചടങ്ങ് [ഒരു യുവ വിദ്യാർത്ഥിക്ക്, to a young student] "നിങ്ങളെ ഭഗവാന്റെ അടുത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകുക" എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത് (ഉപ = സമീപത്ത്, നയനം = എടുക്കൽ...പാട്ടിലൂടെ). അതിനാൽ, യഥാർത്ഥ ഗായത്രി സ്ത്രീകളോടൊപ്പവും ദൈവത്തെക്കുറിച്ചു പാടുന്ന മറ്റ് ജാതികളോടും മാത്രമാണ് [8].

 

ഭാരതീയർ ധാരാളം ആത്മീയ ജ്ഞാനവും ഭക്തിയും കൊണ്ട് അനുഗ്രഹീതരാണ്. ഇവ രണ്ടും ഭക്ഷണത്തിലെ സൈഡ് ഡിഷുകൾ (side dishes) പോലെയാണ്. പ്രധാന ഇനം, അതായത് റൊട്ടി (bread) അല്ലെങ്കിൽ ചോറ് (rice), ഇന്ത്യയിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടു. പ്രധാന ഇനം കർമ്മ ഫല ത്യാഗമാണ് (Karma Phala Tyaga) (ഗീതയിൽ പറയുന്നത്). അതിന്റെ അർത്ഥം പണത്തിന്റെ ത്യാഗമാണ് (Sacrifice of Money), അത് കർമ്മ ഫലമാണ് (ജോലിയുടെ ഫലം, fruit of the work). ഇന്ത്യൻ പണ്ഡിതന്മാർ കർമ്മ ഫലത്തിന്റെ അർത്ഥത്തെ ധ്യാനിക്കുക, ജപിക്കുക അല്ലെങ്കിൽ ഗാനങ്ങൾ ആലപിക്കുക എന്നായി വ്യാഖ്യാനിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ ധ്യാനിക്കുകയോ ചില സ്തുതികൾ ആലപിക്കുകയോ ചെയ്യുക, അവസാനം പറയുക, "ഞാൻ ഈ പ്രവൃത്തിയുടെ ഫലം ഭഗവാന് ബലിയർപ്പിച്ചു!" നിങ്ങളുടെ ധ്യാനത്തിനും പാരായണത്തിലെ നല്ല ഉച്ചാരണത്തിനും മറുപടിയായി, ഭഗവാൻ നിങ്ങൾക്ക് നല്ല ബുദ്ധിശക്തി നൽകി, അതായത്, പ്രവൃത്തി എങ്ങനെയോ അതുപോലെതന്നെ ഫലവും (as the work, so the fruit). നിങ്ങളുടെ അത്യാഗ്രഹം കൊണ്ട് മാത്രമാണ് ഇത്തരത്തിലുള്ള ബൗദ്ധിക വ്യാഖ്യാനം (intellectual interpretation) നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത്. ഇന്ത്യക്കാർ അവരുടെ ഹൃദയത്തെ ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു, അതിൽ നിന്ന് സ്നേഹം ഒഴുകുന്നു, അവരുടെ കുട്ടികളിലേക്ക്. ഈ കണക്ഷൻ ട്യൂബുകൾ വലുതും വളരെ നീളമുള്ളതുമാണ്. അവരുടെ കുട്ടികളുമായുള്ള അവരുടെ ബന്ധനം (bond) വളരെ ശക്തവും അവരുടെ കൊച്ചുമക്കളിലേക്ക് (great grand children) പോലും വ്യാപിക്കുന്നതുമാണ്. അതിനാൽ, അവരുടെ ഹൃദയം ശൂന്യമാണ് [9]. അവർ തങ്ങളുടെ ബുദ്ധിയെ മാത്രം ഭഗവാനുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു, അതിനാലാണ് അവർ അത്തരം തന്ത്രങ്ങൾ കളിക്കുന്നത് (play such tricks).

 

ഇന്ത്യയിലെ ആരാധനയുടെ ഇന്നത്തെ രംഗം

 

നിങ്ങളുടെ ജോലിയുടെ ഫലത്തിന്റെ (പണത്തിന്റെ)  ത്യാഗമാണ് സ്നേഹത്തിന്റെ നേരായ പരീക്ഷണം (straight test). പടിഞ്ഞാറൻ രാജ്യങ്ങളിൽ (West), കുടുംബബന്ധങ്ങൾ (family bonds) വളരെ ദുർബലമാണ്, ആളുകളുടെ ഹൃദയത്തിൽ സംഭരിച്ചിരിക്കുന്ന സ്നേഹം ഭഗവാനിലേക്കു വഴിതിരിച്ചുവിടുന്നു. കർത്താവിന്റെ വേലയ്ക്കായി അവർ എത്ര പണം ത്യജിക്കുന്നുവെന്ന് നോക്കൂ! അവർ ഇന്ത്യൻ ആത്മീയ കേന്ദ്രങ്ങൾക്ക് (Indian spiritual centers) പോലും പണം നൽകുന്നു. ഇത് ഇന്ത്യക്കാർക്ക് നാണക്കേടല്ലേ? എല്ലാ മതങ്ങളിലും കർത്താവ് ഒന്നുതന്നെയാണ് എന്ന് വിദേശികൾ കരുതുന്നു, അതിനാൽ അവർ ഇന്ത്യൻ കേന്ദ്രങ്ങൾക്കും ധനസഹായം നൽകുന്നു. ഒരു നിശ്ചിത പ്രായത്തിന് ശേഷം സ്വന്തമായി സമ്പാദിച്ച് ജീവിക്കാൻ അവർ കുട്ടികളോട് ആവശ്യപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ ഇന്ത്യയിൽ, ആളുകൾക്ക് വരുന്ന പത്ത് തലമുറകളിൽ (heirs) അവരുടെ അവകാശികളെക്കുറിച്ച് പോലും ആശങ്കയുണ്ട്, അവർ അവർക്കായി പണം സംഭരിക്കുന്നു. നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ കുട്ടികളെ സ്നേഹിക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങൾക്ക് സന്തോഷം ലഭിക്കുന്നു, അത് സ്വാർത്ഥത മാത്രമാണ്. അതിന് നിങ്ങളുടെ കുട്ടികളെ സംരക്ഷിക്കാൻ കഴിയില്ല. നിങ്ങൾ ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, ദൈവത്തിന് നിങ്ങളുടെ കുട്ടികളെ സംരക്ഷിക്കാൻ കഴിയും, അതാണ് നിങ്ങളുടെ കുട്ടികളോടുള്ള നിങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹം. നിങ്ങളുടെ സ്നേഹത്തിന് നിങ്ങളുടെ കുട്ടികൾക്ക് ദീർഘായുസ്സ് നൽകാൻ കഴിയുമോ? ദീർഘായുസ്സ് നൽകാൻ ദൈവത്തിന് മാത്രമേ കഴിയൂ. ഭഗവാന് വേണ്ടി ഒരു രൂപ പോലും ബലിയർപ്പിക്കാൻ ഇന്ത്യക്കാർ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. എന്നാൽ അവർക്ക് ഭഗവാന്റെ അനുഗ്രഹം ലഭിക്കാൻ ആഗ്രഹമുണ്ട്. വെറും മനസ്സും വാക്കുകളും കൊണ്ട് കർത്താവിനെ പ്രസാദിപ്പിക്കാനും കർത്താവിൽ നിന്ന് യഥാർത്ഥ പണം നേടാനും അവർ ആഗ്രഹിക്കുന്നു! അതിനായി, ഭഗവാനെ പ്രീതിപ്പെടുത്താൻ അവർ അവരുടെ എല്ലാ ബുദ്ധിപരമായ തന്ത്രങ്ങളും പിന്തുടരുന്നു. അവർ സ്വയം ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും ഭക്ഷണം ഭഗവാന് സമർപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു എന്ന് പറയുന്നു. അതിനായി മനുഷ്യൻ ദൈവമാണെന്ന അദ്വൈത ദർശനത്തെ (Advaita philosophy) അവർ മുതലെടുത്തു. ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണനെപ്പോലെ ഒരു പ്രത്യേക മനുഷ്യൻ മാത്രമാണ് ദൈവമാണെന്ന് പറയുക എന്നതാണ് ആ തത്വശാസ്ത്രത്തിന്റെ ശരിയായ ലക്ഷ്യം. എന്നാൽ ഓരോ മനുഷ്യനെയും ഉൾക്കൊള്ളാൻ ഈ തത്ത്വശാസ്ത്രം എക്സ്ട്രാപോൾട്ട് ചെയ്തു.

 

പ്രതിമകൾക്ക് (statues) ഭക്ഷണം കാണിക്കുന്നത് മറ്റൊരു തന്ത്രമാണ്. അർഹതപ്പെട്ട ഒരാൾക്ക് (deserving person) ഭക്ഷണവും പണവും നൽകുന്നത് ഈ സന്ദർഭത്തിൽ യഥാർത്ഥ കർമ്മ ഫല ത്യാഗമാണ്. വിഗ്രഹങ്ങൾ എന്നത് കർത്താവിൻറെ അഭാവത്തിൽ അവിടുത്തെ അവതാരത്തിൻറെ രൂപം കാണാൻ വേണ്ടി മാത്രമുള്ളതാണ്, മറ്റെവിടെയോ ഉള്ള നിങ്ങളുടെ മകൻറെ ഫോട്ടോ എന്ന പോലെ.  ഒരു ഗുരു വിദ്യാർത്ഥിയെ വിമർശിക്കുന്നു, പക്ഷേ നിഷേധാത്മക വീക്ഷണത്തോടെയല്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം തെറ്റ് തിരുത്തലാണ്, ഗുരുവിന്റെ വിമർശനം വിദ്യാർത്ഥിക്ക് തുടർന്നുള്ള പ്രയോജനം നൽകുന്നു. ഇന്ത്യക്കാരോടുള്ള ഈ വിമർശനം ദത്ത ഭഗവാൻ ചെയ്യുന്നത് അവരുടെ തെറ്റ് തിരുത്താനും ഇന്ത്യയെ സമ്പന്നമാക്കാനും ഇന്ത്യയെ സമ്പത്തും സമൃദ്ധിയും കൊണ്ട് അനുഗ്രഹിക്കുവാനും മാത്രമാണ്.

 

ഗുരുദത്തയെ സമീപിക്കാനുള്ള ശരിയായ വഴി

 

ദൈവം സത്യവും അനന്തവുമായ ജ്ഞാനമാണെന്നും (സത്യം ജ്ഞാനം അനന്തം...) (Satyam jnanam anantam…)  ഗുരു ദത്ത (Guru Datta) ആ ദൈവമാണെന്നും വേദം പറയുന്നു. അതുകൊണ്ട് ദത്ത എപ്പോഴും സത്യം പറയുന്നു; നിങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടാലും ഇല്ലെങ്കിലും. ഇതാണ് ദത്ത പ്രശസ്തനാകാതെ പോയത്. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ സത്യത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം ആളുകൾ മനസ്സിലാക്കിയതോടെ ദത്ത പ്രശസ്തനായി. സത്യത്തിന്റെ ഫലം ശാശ്വതവും യഥാർത്ഥവുമാണ്.

പൊതുവേ, ആളുകളുടെ ദൈവത്തോടുള്ള സമീപനം ഒരുതരം ബിസിനസ്സാണ്.  നിങ്ങൾക്ക് എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടെങ്കിൽ അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾക്ക് കർത്താവിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും വേണമെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ ദൈവത്തെ സമീപിച്ച് പണം കൈക്കൂലിയായി നൽകുന്നു. എന്നാൽ ആളുകൾ ദൈവത്തോട് വളരെ ജാഗരൂകരാണ് (are very alert with God)! അവർ തിരുപ്പതിയിൽ ബാലാജിയോട് (God Balaji in Tirupati) പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു, “എന്റെ ഈ ജോലി നടക്കട്ടെ. അപ്പോൾ ഞാൻ അത്തരത്തിലുള്ള ആരാധന നടത്തും അല്ലെങ്കിൽ ഇത്രയും പണം ഞാൻ അങ്ങേയ്ക്കു സമർപ്പിക്കും”. ആളുകൾ ദൈവത്തെപ്പോലും സംശയിക്കുന്നു എന്നാണ് ഇത് കാണിക്കുന്നത്. അവരുടെ ജോലി പൂർത്തിയാകുന്നതിന് മുമ്പ് അവിടുത്തേയ്ക്കു എന്തെങ്കിലും അർപ്പിക്കാൻ അവർക്ക് അവിടുന്നിൽ മതിയായ വിശ്വാസമില്ല. ഈ മനോഭാവം ദൈവത്തിന്റെ അസ്തിത്വത്തിലുള്ള വിശ്വാസമായ അടിത്തറയെ തകർക്കുന്നു (cracks the very foundation, which is the faith in the existence of God). ദൈവത്തോടുള്ള മറ്റൊരു സമീപനം ഒരു യാചകനെപ്പോലെയാണ് (beggar), അവൻ വാതിൽക്കൽ വന്ന് ഭക്ഷണം ലഭിക്കാൻ വീട്ടുടമയെ (ദാതാവിനെ, donor)  പ്രശംസിക്കുന്നു. യാചകൻ തന്റെ ദാരിദ്ര്യവും ദയനീയാവസ്ഥയും വിവരിക്കുന്നു. ഒരു ഭിക്ഷാടകന്റെ ഈ സമീപനം ഒരു ഭക്തന്റെ സമീപനത്തിന് സമാനമാണ്, അതിൽ ഭക്തൻ പണമൊന്നും നൽകാതെ പ്രാർത്ഥനയും ധ്യാനവും കൊണ്ട് മാത്രം ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ഇത്തരത്തിലുള്ള സമ്പന്നനായ ഭക്തന്റെ ആന്തരിക ബോധം (inner consciousness) ഇങ്ങനെയായിരിക്കും:- “ദൈവം ഉണ്ടായിരിക്കാം അല്ലെങ്കിൽ ഇല്ലായിരിക്കാം. ദൈവം ഉണ്ടെങ്കിൽ, എന്റെ പ്രാർത്ഥനകൾ കൊണ്ട് മാത്രം ഞാൻ അവിടുത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കട്ടെ [പണം സമര്പിച്ചല്ല]. കാരണം, ദൈവം ഇല്ലെങ്കിൽ, എന്റെ ജോലി എന്റെ സ്വന്തം പ്രയത്നത്താൽ വിജയിക്കുകയാണെങ്കിൽ, എന്റെ വിജയം ഞാൻ വിഡ്ഢിത്തമായി ദൈവത്തിൽ ആരോപിക്കുകയും അനാവശ്യമായി പണം നൽകുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു”.

 

ഒരു ദരിദ്രൻ ഒരു യാചകനെപ്പോലെ ദൈവത്തെ സമീപിക്കുന്നു. അത് നന്നായി  മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിക്കും. എന്നാൽ ഒരു ധനികൻ പോലും തന്റെ ഉപബോധ മനസ്സിൽ ദൈവത്തിന്റെ അസ്തിത്വത്തെ (existence) സംശയിക്കുന്നതിനാൽ തന്റെ പ്രാർത്ഥനയിലൂടെ ഒരു യാചകനെപ്പോലെ ദൈവത്തെ സമീപിക്കുന്നു. ഉപബോധാവസ്ഥയിലുള്ള (sub-conscious) ഒരു ചിന്ത വളരെ സൂക്ഷ്മവും മനസ്സിന് ഗ്രഹിക്കാത്തതുമാണ്. അതുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഈ വിഷയത്തോട് യോജിക്കുന്നില്ല. എന്നാൽ ദത്ത ഭഗവാൻ സൂക്ഷ്മമായ ചിന്ത പോലും അറിയുന്നു, അതിനാൽ അവിടുന്ന് അതിനെ വിശകലനം ചെയ്യുന്നു.

 

ഗുരു ദക്ഷിണയായി ദത്ത ഭഗവാന് പണം അർപ്പിക്കുന്നത് ശരിക്കും അഭിനന്ദനാർഹമാണ്, കാരണം അത് പ്രായോഗിക ത്യാഗമാണ് (practical sacrifice), അത് സ്നേഹത്തിന്റെ യഥാർത്ഥ പരീക്ഷണമാണ്. നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ ഭാര്യയെയും കുട്ടികളെയും ശരിക്കും സ്നേഹിക്കുന്നു, അതിനാൽ നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ പണം അവർക്ക് നൽകുന്നു. നിങ്ങൾ കർത്താവിനെ (God) ശരിക്കും സ്നേഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, നിങ്ങളുടെ പണം അവിടുത്തേയ്ക്കു നൽകും. ഗീതയിൽ പണത്തെ 'കർമ്മഫല' (‘karma phala’) എന്ന് വിളിക്കുന്നു, അതായത് നിങ്ങളുടെ ജോലിയുടെ ഫലം. ആ പണത്തിന്റെ ത്യാഗത്തെ (donation) കർമ്മ ഫല ത്യാഗം (karma phala tyaga) എന്ന് വിളിക്കുന്നു, അത് ഗീതയിലുടനീളം ഊന്നിപ്പറയുന്നു.

 

എന്നാൽ ചില ജോലികൾ ചെയ്തു കിട്ടുന്നതിന് കൈക്കൂലിയായി ഭഗവാന് പണം അർപ്പിക്കുന്നത് ഏറ്റവും മോശമായ വശമാണ്. ഈശാവാസ്യ ഉപനിഷത്ത് (Ishavasya Upanishad) (വേദം) ആദ്യ ശ്ലോകത്തിൽ തന്നെ പറയുന്നു, “ഈ പണമെല്ലാം ഭഗവാൻറേതാണ്. ആവശ്യമായ മിനിമം എടുക്കുക. നിങ്ങൾ അധികമായി എടുത്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് കർത്താവിന് തിരികെ നൽകുക”. വേദം തുടർന്നു പറയുന്നു, “നിങ്ങൾ മോഷ്ടിച്ചതിനാൽ ലജ്ജയോടും ഭയത്തോടും കൂടി അത് കർത്താവിലേക്ക് തിരികെ നൽകുക. നിങ്ങൾ എടുത്ത അധിക പണം കർത്താവ് അനുവദിച്ചതല്ല. അതിനാൽ, നിങ്ങൾ ഗുരു ദക്ഷിണ (ഭഗവാനെ അർപ്പിക്കുന്ന പണം) അർപ്പിക്കണം.  [അല്ലെങ്കിൽ] മോഷ്ടിച്ച അധിക പണം നിങ്ങൾക്ക് എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളും കൊണ്ടുവരും”.

 

വേദം പറയുന്നു, "സ്നേഹത്തോടെ അത് ഭഗവാന്റെ അടുത്തേക്ക് തിരികെ നൽകുക (ശ്രദ്ധയ ദേയം, Shradhaya deyam)". ഇതാണ് ഏറ്റവും നല്ല വശം, ദൈവവുമായി ഒരു യഥാർത്ഥ സ്ഥിരമായ ബന്ധം (real permanent bond) സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു. അങ്ങനെയെങ്കിൽ, [നിങ്ങളും ദൈവവും തമ്മിൽ] ഒരു കണക്കുമില്ല. നിങ്ങളുടെ പണം നിങ്ങളുടെ മകന് അല്ലെങ്കിൽ മകൾക്ക് നൽകുകയും അവൻ അല്ലെങ്കിൽ അവൾ നിങ്ങളുടെ വാർദ്ധക്യത്തിൽ നിങ്ങളെ സേവിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, നിങ്ങൾ അതിന് ഒരു അക്കൗണ്ട് സൂക്ഷിക്കുന്നുണ്ടോ? നിങ്ങൾ നൽകുന്ന പണം നിങ്ങൾക്ക് നൽകിയ സേവനത്തിന് തുല്യമാണോ അല്ലയോ എന്ന് നിങ്ങൾ ഒരിക്കലും വിശകലനം ചെയ്യുന്നില്ല. നിങ്ങളുടെ മകനോ മകളോ അത് വിശകലനം ചെയ്യുന്നില്ല. നിങ്ങൾക്ക് നൽകാൻ കഴിയുന്ന പണം നിങ്ങൾ നൽകി. അവൻ അല്ലെങ്കിൽ അവൾ നിങ്ങളെ സേവിക്കാൻ കഴിയുന്നിടത്തോളം സേവിച്ചു. അതുപോലെ ഗുരുദക്ഷിണ ഭഗവാന് സ്നേഹത്തോടെ അർപ്പിക്കുക. നിങ്ങൾ കർത്താവുമായി യഥാർത്ഥവും ശാശ്വതവുമായ ബന്ധം സ്ഥാപിക്കും. നിങ്ങൾക്ക് ദൈവത്തിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും സഹായം ആവശ്യമുള്ളപ്പോഴെല്ലാം, നിങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെടുന്ന പരിധി വരെ അവിടുന്ന് അത് സ്നേഹത്തോടെ ചെയ്യും.

 

ഭഗവാൻ കൃഷ്ണന്റെ വിരലിന് മുറിവേറ്റപ്പോൾ ദ്രൗപതി തന്റെ പുതിയ സാരിയുടെ അറ്റം വലിച്ചുകീറി അവിടുത്തെ വിരലിൽ ബാൻഡേജു് ചെയ്തു [10]. അതായിരുന്നു അവളുടെ ഗുരുദക്ഷിണ, അത്രമാത്രം ഭഗവാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. തിരിച്ച് ഒന്നും ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ അവൾ ആ സംഭവം മറന്നു. ദുശ്ശാസനൻ വലിച്ചിഴച്ച് തന്റെ സാരി ഊരിയെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴും അവൾ ശ്രീകൃഷ്ണനെ ഓർത്ത് ഉറക്കെ കരഞ്ഞെങ്കിലും ശ്രീകൃഷ്ണനു താൻ ചെയ്ത സേവനത്തെ കുറിച്ച് അവൾ പറഞ്ഞില്ല. അവൾ സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, ആ ചെറിയ സാരി [അവൾ ശ്രീകൃഷ്ണനു വേണ്ടി ബലിയർപ്പിച്ചത്] പലിശ കൂട്ടിയാലും പരമാവധി ഒരു ഫുൾ സാരി മാത്രമേ ആകുമായിരുന്നൊള്ളു. എന്നാൽ അവളുടെ ത്യാഗം തിരിച്ചൊന്നും ആഗ്രഹിക്കാതെ ചെയ്തതുകൊണ്ടും (without aspiring for anything in return) അതിൽ ഒരു കണക്ക് സൂക്ഷിക്കുന്ന വികാരം (no feeling of maintaining an account) ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടും ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ അതിനെ അനന്തമായി പെരുപ്പിച്ചു, അത് ആ സാഹചര്യത്തിൽ ആവശ്യമായിരുന്നു [11]. [സാഹചര്യം, of the situation] ആവശ്യകതയാണ് സ്നേഹത്തിന്റെ മാനദണ്ഡം.

 

അതിനാൽ, കർത്താവ് ഒരു അത്ഭുതകരമായ ബാങ്കാണ്! (Lord is a wonderful bank! ) ഗുരുദക്ഷിണയായി നിങ്ങളുടെ അധിക പണം സ്നേഹത്തോടെ അർപ്പിക്കണം, അത് മറക്കണം; പകരം ഒന്നും ആഗ്രഹിക്കാതെ. ആവശ്യം വരുമ്പോൾ, നിങ്ങളുടെ ആവശ്യത്തിനനുസരിച്ച് കർത്താവ് അതിനെ അനന്തമായി വർദ്ധിപ്പിക്കും. ഒരു ദരിദ്രൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്ന ഒരു രൂപ ഒരു ധനികൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്ന ഒരു ലക്ഷം രൂപയ്ക്ക് തുല്യമാണ്, കാരണം നിങ്ങളുടെ പദവിയുടെ ആവശ്യകതയാണ് നിങ്ങൾ അധികമായി എടുത്ത തുകയെ തീരുമാനിക്കുന്നത് (requirement of your status decides the extra you have taken).

 

[1] എല്ലാ മതത്തിലോ സംസ്‌കാരത്തിലോ നടത്തുന്ന എല്ലാ ആചാരങ്ങളുടെയും അല്ലെങ്കിൽ ചടങ്ങുകളുടെയും അടിസ്ഥാനവും ലക്ഷ്യവും ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കുകയും ഭക്തി വളർത്തുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്. തൽഫലമായി, എല്ലാ ആചാരങ്ങളും, അവയുടെ രീതിശാസ്ത്രം (methodology), ഭാഷ മുതലായവ പരിഗണിക്കാതെ, ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കുന്നതിനും ഭക്തി വികസിപ്പിക്കുന്നതിനുമുള്ള പൊതുവായ ലക്ഷ്യത്തിന്റെ വീക്ഷണകോണിൽ തുല്യമാണ്.

 

[2] യജ്ഞം അല്ലെങ്കിൽ ആചാരമായ അഗ്നിയാഗം (Yajna or ritual fire-sacrifice).

 

[3] ഭാഗവതം അല്ലെങ്കിൽ ഭാഗവത പുരാണം പുരാണങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്. പുരാണങ്ങൾ ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ ദ്വിതീയ ഗ്രന്ഥങ്ങളാണ് (secondary scriptures), വേദങ്ങൾ പ്രാഥമിക ഗ്രന്ഥങ്ങളാണ് (primary scriptures). പുരാണങ്ങളിൽ ദൈവത്തിന്റെ വിവിധ അവതാരങ്ങളുടെയും ജീവിതങ്ങളുടെയും കഥകൾ, മഹാനായ ഭക്തരുടെ ആത്മീയ പരിശ്രമങ്ങൾ (spiritual efforts) എന്നിവയുണ്ട്. തൽഫലമായി, പുരാണങ്ങളെ പ്രായോഗിക ഗ്രന്ഥങ്ങളായി (practical scriptures) കണക്കാക്കാം, കാരണം വേദങ്ങളുടെ ആത്മീയ തത്ത്വചിന്തയിലെ (spiritual philosophy of the Vedas) ആഴത്തിലുള്ള ആശയങ്ങൾ ദൈവിക അവതാരങ്ങളും ഭക്തരും പ്രായോഗിക ജീവിതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്നു.

 

[4] സ്വർഗ്ഗത്തിലെ ദേവന്മാരുടെയും മാലാഖമാരുടെയും രാജാവാണ് ഇന്ദ്രൻ (സ്വർഗ്ഗലോകം, Swarga Loka). ഇന്ദ്രൻ ഉൾപ്പെടെ എല്ലാ ദേവന്മാരും ദൂതന്മാരും  ദൈവിക ഭരണത്തിൽ (divine administration) ദൈവത്തിന്റെ ദാസന്മാരാണ്. സ്വർഗലോകം ദൈവത്തിന്റെ വാസസ്ഥലമല്ല (ബ്രഹ്മലോകം അല്ലെങ്കിൽ സത്യലോകം, Brahma Loka or Satya Loka). പുണ്യകർമ്മങ്ങൾ ചെയ്ത ആത്മാക്കൾ ഭൂമിയിലേക്ക് വീഴുന്നതിന് മുമ്പ് താൽക്കാലിക സുഖങ്ങൾ ആസ്വദിക്കുന്ന ഒരു സ്ഥലം മാത്രമാണ് സ്വർഗലോകം.

 

[5] എല്ലാ ദൈവങ്ങളും മാലാഖമാരും ദൈവത്തിന്റെ മുൻ അവതാരങ്ങളും ഇപ്പോൾ ജീവിക്കുന്ന മനുഷ്യാവതാരമായ ദൈവത്തിന്റെ ശരീരത്തിൽ ഉണ്ട്. അവൻ മാത്രമാണ് യഥാർത്ഥ വേദജ്ഞനും ഒരേയൊരു യഥാർത്ഥ ബ്രാഹ്മണനും. തൈത്തിരിയ ആരണ്യകം 15.9 (Taittiriya Aranyakam 15.9).

 

[6] ഹൈന്ദവ വിവാഹ ചടങ്ങുകൾ ആചാര-അഗ്നിയെ (ritual-fire) ചുറ്റിപ്പറ്റിയാണ്. ദാമ്പത്യത്തിന്റെ സാക്ഷിയും വിശുദ്ധിയുമാണ് അഗ്നിയെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. നിഷ്ക്രിയ അഗ്നി (inert fire) ദൈവത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നു എന്നതാണ് ഇതിലെ പരോക്ഷമായ അനുമാനം. എന്നിരുന്നാലും, യഥാർത്ഥ അർത്ഥം സദ്ഗുരു വിവാഹത്തിന്റെ സാക്ഷിയും വിശുദ്ധീകരണവും ആയ അഗ്നിയാണ് എന്നതാണ്.

 

[7] വേദത്തിൽ നിന്നുള്ള ഏതെങ്കിലും ശ്ലോകമാണ് മന്ത്രം. ഗായത്രി (ദിവ്യഗാനം, divine song) ദിവസവും പാടണം/പാരായണം ചെയ്യണമെന്ന് വേദഗ്രന്ഥങ്ങൾ നിർബന്ധിക്കുന്നു. സാവത്രി മന്ത്രം (Savitri Mantra) (സൂര്യദേവനെക്കുറിച്ചുള്ള സ്തുതി) എന്നറിയപ്പെടുന്ന വേദത്തിലെ ഒരു പ്രത്യേക ശ്ലോകം ഗായത്രിയാണെന്ന് പൊതുവെ കരുതപ്പെടുന്നു. ഉയർന്ന ജാതിയിൽപ്പെട്ട പുരുഷന്മാർക്ക് മാത്രമേ ഈ ശ്ലോകം ചൊല്ലാൻ അനുവാദമുള്ളൂ.

 

[8] പാരമ്പര്യമനുസരിച്ച്, ബ്രാഹ്മണ ജാതി (പുരോഹിതന്മാർ, priests) ഒഴികെയുള്ള ജാതികളിലെ സ്ത്രീകൾക്കും ആളുകൾക്കും ഗായത്രി മന്ത്രം (യഥാർത്ഥത്തിൽ സാവിത്രി മന്ത്രം) ചൊല്ലാൻ അനുവാദമില്ല. അവർക്ക് ഭക്തിഗാനങ്ങൾ പാടാൻ മാത്രമേ അനുവാദമുള്ളൂ. എന്നിരുന്നാലും, ഗായത്രി മന്ത്രം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന മന്ത്രം യഥാർത്ഥ ഗായത്രി മന്ത്രമല്ല, യഥാർത്ഥ ഗായത്രി എന്നാൽ ഭക്തിഗാനങ്ങൾ ആലപിക്കുക എന്നതാണ്, അതിനാൽ യഥാർത്ഥ ഗായത്രി സ്ത്രീകളോടും മറ്റ് ജാതികളിലുള്ളവരോടും കൂടെയാണ്. 

 

[9] ദൈവത്തെ സ്നേഹിക്കുന്ന കാര്യത്തിൽ അവരുടെ ഹൃദയം ശൂന്യമാണ്.

 

[10] മഹാഭാരതത്തിലെ ഇതിഹാസത്തിൽ ധർമ്മരാജ (ചക്രവർത്തിയായി തന്റെ മേൽക്കോയ്മ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിനുള്ള ആചാരം) നടത്തിയ രാജസൂയ യജ്ഞത്തിനിടെ, ഉപദ്രവകാരിയായ ശിശുപാലനെ വധിച്ചതിന് ശേഷം ഭഗവാൻ കൃഷ്ണന്റെ വിരലിന് സുദർശന ചക്രം കൊണ്ട് (ഭഗവാന്റെ ദിവ്യ ഡിസ്കസ്) മുറിവേറ്റു. ധർമ്മരാജന്റെ ഭാര്യ ദ്രൗപദി രാജ്ഞി തന്റെ മുറിവ് കെട്ടാൻ തന്റെ സാരി കീറിയപ്പോഴാണിത്.

 

[11] പാണ്ഡവർ (അഞ്ച് സഹോദരന്മാരും ദ്രൗപതിയുടെ ഭർത്താക്കന്മാരും)  പകിടകളിയിൽ കൗരവരോട് (അവരുടെ ദുഷ്ടരായ ബന്ധുക്കൾ) തോറ്റതിന് ശേഷം, കളിയുടെ വ്യവസ്ഥകൾ അനുസരിച്ച് അവർ കൗരവരുടെ അടിമകളായി. കൗരവരിൽ ഒരാളായ ദുശ്ശാസനൻ ദ്രൗപതിയെ കോടതിയിലേക്ക് വലിച്ചിഴച്ച് വിവസ്ത്രയാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്നാൽ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത, അനന്തമായ നീളമുള്ള സാരി നൽകി ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ അവളെ രക്ഷിച്ചു. ദുശ്ശാസനൻ അവളുടെ സാരി ഊരിയെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ച് തളർന്നു, അവളെ വിവസ്ത്രയാക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടു.