അങ്ങയോടുള്ള സമർപ്പിത സേവനം ലൗകിക ജീവിതത്തിൻ്റെ അവഗണനയിലേക്ക് നയിക്കുന്നെങ്കിൽ അത് ന്യായമാണോ?

[Translated by devotees of Swami]

[ശ്രീ സൗമ്യദീപ് മൊണ്ടൽ ചോദിച്ചു: പ്രവൃത്തിയും നിവൃത്തിയും തമ്മിലുള്ള ബാലൻസ്. സാഷ്ടാംഗ പ്രണാമം സ്വാമിജി, ദയവായി താഴെപ്പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ പ്രകാശിപ്പിക്കുക:

[i) നിവൃത്തിക്ക് ബാധകമായ നിയമങ്ങൾ പ്രവൃത്തിക്ക് എതിരാണ്. ലൗകിക ജീവിതത്തിൽ ത്യാഗത്തിന് അവസാനമില്ലാത്തതുപോലെ. നമ്മൾ എത്രത്തോളം നമ്മളെ താഴ്ത്തുന്നുവോ അത്രയും പ്രതീക്ഷകൾ നമ്മുടെ വഴിയിൽ വരും. നമ്മുടെ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ച് നമ്മൾ എത്രത്തോളം ചിന്തിക്കുന്നുവോ അത്രയധികം നമ്മളിൽ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു.]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ചില നിയമങ്ങളിൽ പ്രവൃത്തിയും നിവൃത്തിയും തമ്മിൽ വ്യത്യാസമുണ്ട്. പ്രവൃത്തിയിൽ, ആളുകൾ ആവശ്യക്കാരായതിനാൽ നിങ്ങളിൽ നിന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു. നിവൃത്തിയിൽ, ദൈവം ആരിൽ നിന്നും ഒന്നും ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല, കാരണം അവന് ഒരിക്കലും ഒരു ആവശ്യവുമില്ല. നിവൃത്തിയിൽ, ദൈവത്തോടുള്ള ഒരാളുടെ ത്യാഗം ദൈവത്തോടുള്ള യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്, അല്ലാതെ ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള അഭിലാഷത്തിലല്ല. പ്രായോഗിക ത്യാഗം മാത്രമാണ് ഒരാളുടെ യഥാർത്ഥ സൈദ്ധാന്തിക സ്നേഹത്തിൻ്റെ തെളിവ് എന്നതാണ് രണ്ടിനും സമാനമായ ഒരു നിയമം. പ്രവൃത്തിയിലും നിവൃത്തിയിലും ഇത് പൊതുവാണ്‌. പ്രവൃത്തിയിൽ നിങ്ങളുടെ ത്യാഗം സ്വീകരിക്കുന്നയാൾ ആവശ്യത്തിലോ അഭിലാഷത്തിലോ ആണ്. നിവൃത്തിയിൽ, ദൈവത്തിന് ആവശ്യമോ അഭിലാഷമോ ഇല്ല. അതിനാൽ, പ്രവൃത്തിയും നിവൃത്തിയും തമ്മിൽ സാമ്യവും വ്യത്യാസവുമുണ്ട്.

[ii. അഭിലാഷരഹിതമായ സേവനം നിവൃത്തിയിൽ ആനന്ദവും പ്രവൃത്തിയിൽ സമാധാനവും നൽകുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയാലും, അടുത്തവരും പ്രിയപ്പെട്ടവരും (സ്വന്തക്കാർ) പോലും അതിനെ ബലഹീനതയായി കണക്കാക്കുന്നു.]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- നിങ്ങൾ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധാലുവാണെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ ഇടയിലുള്ള ഘട്ടത്തിലാണ് (ഇന്റർമീഡിയേറ്റ് സ്റ്റേജ്), പ്രവൃത്തിയും നിവൃത്തിയും തമ്മിൽ സന്തുലിതാവസ്ഥ നിലനിർത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, നിങ്ങളുടെ കഴിവും (യഥാ ശക്തി) ഭക്തിയും (യഥാ ഭക്തി) അനുസരിച്ച് നിങ്ങൾ ദൈവത്തിന് ബലിയർപ്പിക്കണം (ത്യാഗം). ഘട്ടം (സ്റ്റേജ്) നിങ്ങളുടെ ആന്തരിക പക്വതയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു, ബാഹ്യ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളെ ആശ്രയിക്കുന്നില്ല. അടുത്തതും പ്രിയപ്പെട്ടതുമായ ലൗകിക ബന്ധനകളോടുള്ള വികാരം കാണിച്ച് മധ്യാവസ്ഥയിലുള്ള ഒരു ഭക്തൻ, ക്ലൈമാക്‌സ് ഭക്തനെ കുറ്റപ്പെടുത്താൻ ശ്രമിക്കുന്നു, ഒപ്പം അവനെത്തന്നെ/അവളെത്തന്നെ സംരക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ഒരു ഭക്തൻ മധ്യാവസ്ഥയിലായിരിക്കുമ്പോൾ, ദൈവത്തിന് കുറച്ച് ത്യാഗവും ലൗകിക ബന്ധനങ്ങൾക്ക് കുറച്ച് ത്യാഗവും ചെയ്തു, അടുത്തവരോടും പ്രിയപ്പെട്ടവരോടും ഉള്ള വികാരങ്ങൾ കാണിച്ച് അത് സമ്പൂർണ കർമ്മയോഗത്തിൽ നിന്ന് (സേവനം, ത്യാഗം) രക്ഷപ്പെടാനുള്ള കാരണമായി കാണിച്ച് ഭക്തൻ ദൈവത്തിന് പൂർണ്ണ ത്യാഗം ചെയ്യാനുള്ള തൻ്റെ കഴിവില്ലായ്മയെ മറയ്ക്കാൻ ശ്രമിക്കും.

മൂന്ന് തരത്തിലുള്ള ഭക്തർ ഉണ്ട്:- i) ദൈവത്തിന് ബലിയർപ്പിക്കാൻ ഒട്ടും താൽപ്പര്യമില്ലാത്ത ഒരു ഭക്തൻ വേശ്യാവൃത്തിയിലൂടെ അവന്റെ/അവളുടെ വ്യക്തിപരമായ നേട്ടത്തിനോ കുടുംബബന്ധനങ്ങളുടെ പ്രയോജനത്തിനോ വേണ്ടി ദൈവത്തെ ചൂഷണം ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുന്നു. ii) ദൈവത്തോടുള്ള ആകർഷണം മൂലമോ ബിസിനസ്സ് ഭക്തിയിലൂടെ കുടുംബത്തിൻ്റെ ക്ഷേമത്തിനുവേണ്ടിയോ ദൈവത്തിന് എന്തെങ്കിലും ത്യാഗം ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു ഭക്തൻ (ഇവിടെ ബിസിനസ്സ് ഭക്തി കുടുംബത്തിൻ്റെ ക്ഷേമത്തിന് മാത്രം ബാധകമാണ്). iii) ഒന്നിനെയും ആരെയും ആഗ്രഹിക്കാതെ ദൈവത്തിന് സമ്പൂർണ്ണ ത്യാഗം ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു ക്ലൈമാക്സ് ഭക്തൻ. ഈ തരത്തിൽ, ഇഷ്യൂ ഭക്തി (ഇഷ്യൂ ഡിവോഷൻ) പാതയിൽ പിന്തുടരുന്നു, ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിയ ശേഷം ആരാധക ഭക്തി (ഫാൻ ഡിവോഷൻ) പിന്തുടരുന്നു.

ഈ മൂന്ന് തരങ്ങളും ആത്മീയ ലൈനിലെ ക്രമാനുഗതമായ ഘട്ടങ്ങളാണ്. ഒരുവൻ ആദ്ധ്യാത്മിക പാതയിൽ മുന്നേറാൻ ശ്രമിക്കണം. കുറഞ്ഞപക്ഷം, അഹങ്കാരത്തിലധിഷ്ഠിതമായ അസൂയ നിമിത്തം ഉയർന്ന പടിയിലുള്ള മറ്റൊരു ഭക്തനെ ഒരാൾ തടസ്സപ്പെടുത്തരുത്. ഇന്ന് ഒരാൾ ഏതു പടിയിലും ആയിരിക്കാം. നാളെ ഒരാൾ അടുത്ത ഉയർന്ന പടികൾ കയറിയേക്കാം. അതിനാൽ, ഒരാൾ അവൻ്റെ/അവളുടെ ഇപ്പോഴത്തെ ചുവടിനെക്കുറിച്ച് ആകുലപ്പെടേണ്ടതില്ല, ഉയർന്ന പടിയിലിരിക്കുന്ന ഭക്തനോട് അസൂയ തോന്നരുത്. ദൈവത്തിന് ത്യാഗം ചെയ്യുന്ന ഭക്തന് പരീക്ഷണ കാലയളവിൽ നഷ്ടം സംഭവിച്ചേക്കാമെന്ന് ഞാൻ നിങ്ങളോട് ഉറപ്പിച്ചു പറയുന്നു, എന്നാൽ ദൈവകൃപയാൽ, പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞാൽ നഷ്ടം നൂറിരട്ടിയായി നികത്തപ്പെടും.

നിങ്ങളുടെ ചോദ്യത്തിൽ നിങ്ങൾ പരാമർശിച്ച ‘അടുത്തവരും പ്രിയപ്പെട്ടവരും’ (നിയർ ആൻഡ് ഡിയർ) എന്നത് അർത്ഥമാക്കുന്നത് നമ്മളുടെ വിവിധമായ ലെവലിലുള്ള ആകർഷണീയമായ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളെ മാത്രമാണ്. അത്തരം ‘അടുത്തവരും പ്രിയപ്പെട്ടവരും’ ആയ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളുടെ ആകർഷണം നിങ്ങൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, 'രക്ഷ' (മോക്ഷം) എന്ന വാക്കിന് അർത്ഥമില്ല, കാരണം അത്തരം ‘അടുത്തവരും പ്രിയപ്പെട്ടവരും’ ആയ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള മോചനം മാത്രമാണ് മോക്ഷം. ‘അടുത്തവരും പ്രിയപ്പെട്ടവരും’ ആയ ലൗകിക ബനന്ധങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള അത്തരം 100% മോചനം (രക്ഷ) ദൈവത്തോടുള്ള ശക്തമായ അഭിനിവേശം മൂലവും ഉണ്ടാകണം. ആദ്യ തരത്തിൽ, ഭക്തന് ‘അടുത്തവരും പ്രിയപ്പെട്ടവരും’ ആയ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളിൽ 100% ആകർഷണവും ദൈവത്തോടുള്ള 0% ആകർഷണവും ഉണ്ട്. രണ്ടാമത്തെ തരത്തിൽ, ഭക്തന് 0.1% മുതൽ 99.9% വരെ ദൈവത്തോടുള്ള അഭിനിവേശവും ശേഷിക്കുന്ന ബാലൻസ് ശതമാനം ‘അടുത്തവരും പ്രിയപ്പെട്ടവരും’ ആയ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങൾക്കുള്ളതാണ്. മൂന്നാമത്തെ തരത്തിൽ, ഭക്തന് ദൈവത്തോട് 100% അഭിനിവേശവും ‘അടുത്തവരും പ്രിയപ്പെട്ടവരും’ ആയ ലൗകിക ബന്ധനങ്ങളിൽ 0% ആകർഷണം ഉണ്ട്. ഇത് മനുഷ്യരാശിയുടെ മൊത്തത്തിലുള്ള ചിത്രമാണ്. ഈ മൊത്തത്തിലുള്ള ചിത്രത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളുടെ സ്ഥാനം തീരുമാനിച്ച്, രണ്ടാം തരത്തിലൂടെ ക്രമാനുഗതമായ പുരോഗതിയിലൂടെ ഒന്നാം തരത്തിൽ നിന്ന് മൂന്നാം തരത്തിലേക്ക് തുടരാൻ ശ്രമിക്കാം (ഇത് എല്ലാ ഭക്തർക്കും ഉള്ള പൊതുവായ ഉപദേശമാണ്, നിങ്ങൾ രണ്ടാമത്തെ തരത്തിൽ ഉള്ളതിനാൽ നിങ്ങളോടല്ല.).

[iii) അങ്ങയുടെ മിഷനുവേണ്ടിയുള്ള സമർപ്പിത സേവനം മനസ്സിൽ സന്തോഷം നൽകുന്നു, എന്നാൽ ആ ഇടപെടൽ ലൗകിക ജീവിതത്തിന്റെ അവഗണനയിലേക്ക് നയിക്കുന്നെങ്കിൽ അത് ന്യായമാണോ? ഒരു ക്ലൈമാക്‌സ് ഭക്തൻ്റെ എല്ലാ ലൗകിക കർത്തവ്യങ്ങളും അങ്ങ് പരിപാലിക്കുമെന്ന് അങ്ങ് പറഞ്ഞു, എന്നാൽ അതിനർത്ഥം അതേ ഭക്തൻ സ്വയം അങ്ങിൽ മുഴുവനായി ലൗകിക കർത്തവ്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത് നിർത്തുന്നു എന്നാണോ? അങ്ങയുടെ അനുസരണയുള്ള സേവകൻ സൗമ്യദീപ് മൊണ്ടൽ.]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- സൈദ്ധാന്തികമായ ക്ലൈമാക്‌സ് ഭക്തൻ പ്രായോഗികമായ പാരമ്യത്തിലെത്തുന്ന പ്രക്രിയയിലാണെങ്കിൽ (ഭക്തൻ പാതയിലാണെന്നും ലക്ഷ്യത്തിലെത്തിയിട്ടില്ലെന്നും അർത്ഥമാക്കുന്നു), ഭക്തൻ പ്രവൃത്തിയിലും നിവൃത്തിയിലും സേവനവും ത്യാഗവും സന്തുലിതമാക്കേണ്ടതുണ്ട്. കാരണം, ഭക്തൻ മധ്യഘട്ടത്തിലാണ്. പക്ഷേ, ദൈവത്തിൽ യാതൊരു സംശയവുമില്ലാതെ ഭക്തൻ പാരമ്യത്തിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ, ദൈവം തീർച്ചയായും ഭക്തന് പൂർണ്ണ സംരക്ഷണം നൽകും. പാരമ്യത്തിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞാലും ചില ഭക്തർ പ്രവൃത്തിയോട് ആസക്തി കൂടാതെ പ്രവൃത്തി കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ പ്രാപ്തരാണ്, അത്തരം ഭക്തരെ സ്ഥിതപ്രജ്ഞകൾ എന്ന് വിളിക്കുന്നു.

ഈയിടെ ശ്രീമതി ഛന്ദ ചോദിച്ച ഒരു ചോദ്യത്തിന് ദൈവ ദൗത്യത്തിൻ്റെ (മിഷൻ) പ്രാധാന്യത്തെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ഇതിനകം ഉത്തരം നൽകിയിട്ടുണ്ട്. ദൗത്യത്തോടുള്ള (മിഷൻ) സ്നേഹം ദൈവത്തോടുള്ള സ്നേഹമല്ല. ദൗത്യം ദൗത്യത്തോടല്ല, ദൈവത്തോടുള്ള നിങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ ദൈവം നിങ്ങൾക്ക് നൽകിയ ഒരു അവസരം മാത്രമാണ്. ദൈവം തൻ്റെ പ്രവൃത്തിയിൽ നിങ്ങളുടെ സഹായം ആവശ്യപ്പെടുന്നില്ല. അവൻ്റെ ഇച്ഛയാൽ മാത്രം, അവൻ്റെ വർക്കിൽ ഒരു സെക്കൻ്റിൻ്റെ ഒരു അംശം കൊണ്ട് അവന് നല്ല ഫലം ലഭിക്കും. ഭഗവാൻ രാമൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, രാവണൻ ചാരമായി മാറും, സീത ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് അവൻ്റെ അരികിൽ നിൽക്കും. ഇത്തരമൊരു സാഹചര്യത്തിൽ കടലിൽ പാലം നിർമ്മിക്കുന്നത് അർത്ഥശൂന്യമാണ്. എന്നാൽ, എല്ലാ മാലാഖമാർക്കും (കുരങ്ങുകളായി ജനിച്ചത്) ദൈവത്തോട് യഥാർത്ഥ സ്നേഹം കാണിക്കാനുള്ള തൻ്റെ ദൗത്യത്തിൽ (തൻ്റെ വ്യക്തിപരമായ ജോലിക്ക് പാലം പണിയുക) പങ്കെടുക്കാൻ ദൈവം അവസരം നൽകി. ഏകാഗ്രമായ ഭക്തി (ഏകഭക്തിർ വിശിഷ്‌യതേ- ഗീത) അർത്ഥമാക്കുന്നത് നിങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ സ്‌നേഹത്തിൻ്റെ ഏകാഗ്രത ദൈവത്തിൽ മാത്രമായിരിക്കണം അല്ലാതെ മറ്റേതെങ്കിലും കാര്യത്തിലോ മറ്റാരെങ്കിലുമോ അല്ല എന്നാണ്. ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കുക എന്നത് ഒരേയൊരു ലക്ഷ്യമാണ് ദൈവത്തിന്റെ ദൗത്യം എന്തായാലും; അത് വ്യക്തിപരമോ പൊതുജനത്തിനോ വേണ്ടിയോ ആകാം, കാരണം ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കുക എന്നതാണ് ഏക ലക്ഷ്യം. ഇതാണ് ഭക്തിയുടെ പാരമ്യത.