ഒരേസമയം സ്നേഹവും ഭയവും കൊണ്ട് എങ്ങനെയാൺ ത്യാഗം(ദാനം) ചെയ്യാൻ കഴിയുക?

[Translated by devotees]

ദത്ത ജയന്തി ദിനമായ 2021 ഡിസംബർ 07 നു് ഒരു ഓൺലൈൻ ആത്മീയ ചർച്ചയിൽ നിരവധി ഭക്തർ പങ്കെടുത്തു. സ്വാമി ഉത്തരം നൽകിയ ഭക്തരുടെ ചോദ്യങ്ങൾ താഴെ കൊടുക്കുന്നു

[ശ്രീ ദുർഗ്ഗാപ്രസാദ് ചോദിച്ചു: പാദനമസ്കാരം സ്വാമി, ഈശാവാസ്യ ഉപനിഷത്ത്(Ishavasya Upanishad) പറയുന്നത് മുഴുവൻ സമ്പത്തും ഭഗവാൻറെ സ്വത്താണെന്നും അധികമുള്ള പണം ഭയത്തോടെ ഭഗവാന് തിരികെ നൽകണമെന്നും പറയുന്നു സ്നേഹത്തോടെ ത്യാഗം ചെയ്യണമെന്ന് അങ്ങ് പറഞ്ഞു. സ്നേഹവും ഭയവും ഒരുമിച്ച് പോകാനാവില്ല. ദൈവത്തോടുള്ള ത്യാഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഈ രണ്ട് പ്രസ്താവനകളും എങ്ങനെ പൊരുത്തപ്പെടുത്താം? അങ്ങയുടെ താമര പാദങ്ങളിൽ -ദുർഗാപ്രസാദ്]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ദാനധർമ്മം ചെയ്യുന്നതിന് മുമ്പ് ഒരാൾക്ക് ജ്ഞാനം (സംവിത്ത്/ Samvit) ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് വേദം പറയുന്നു, അത് നമ്മുടെ ദാനം സ്വീകരിക്കാൻ യോഗ്യനും അനർഹനും ആരാണെന്ന വിവേചനത്തിൻറെ(discrimination) അറിവാൺ (സാംവിദേയം— വേദം/ Saṃvidā deyam— Veda). ഒരു സ്വീകർത്താവിന്റെ(receiver) യോഗ്യതയെക്കുറിച്ച്(deservingness) വേദം രണ്ട് കാര്യങ്ങൾ പറയുന്നു:

1) അവൻ/അവൾ വേദജ്ഞാനം, അതായത് ബ്രഹ്മജ്ഞാനം(Brahmajnaanam) എന്നിവയിൽ സമഗ്രമായിരിക്കണം(thorough).

2) അവൻ/അവൾ ഈ ലോകത്തിൽ ആരിൽ നിന്നും പണത്തിനായി ആഗ്രഹിക്കരുത് (ശ്രോത്രിയസ്യാകാമഹതസ്യ...-വേദം/ Śrotriyasycā'kāmahatasya…—Veda).

ഭഗവാൻ ശ്രീ കൃഷ്ണൻ തന്റെ മുഴുവൻ ജീവിതകാലത്തും ഒരിക്കൽ മാത്രം ദാനം ചെയ്തു, ഈ സൃഷ്ടിയിലെ ഏതൊരാളും ചെയ്യുന്ന ഏറ്റവും ഉയർന്ന ദാനമായിരുന്നു അത്. ആ പരമോന്നത ദാനം സുദാമയ്ക്ക്(Sudaama) ചെയ്തത് അവൻ അർഹനായതുകൊണ്ടാണ്. സുദാമയ്ക്ക് ബ്രഹ്മജ്ഞാനം അറിയാം, അതായത് ബ്രഹ്മനെ(Brahman) തിരിച്ചറിയുക (കശ്ചിന്മാം വെട്ടി – ഗീത/ Kaścinmāṃ vetti - Gita) എന്നത്. സങ്കൽപ്പിക്കാനാവാത്ത ബ്രഹ്മനെ എങ്ങനെ തിരിച്ചറിയാം? ഈ ലോകത്ത് ബ്രഹ്മൻ മനുഷ്യാവതാരമായി വരുമ്പോൾ മാത്രമേ നമുക്ക് ബ്രഹ്മനെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയൂ (അവജനന്തി മാം മുധ മനുസിം തനൂം അസ്രിതം...—ഗീത/ Avajānanti māṃ mūḍhā mānuṣīṃ tanum āśritam…—Gītā).

സുദാമ കൃഷ്ണനെ ദൈവത്തിന്റെ സമകാലിക മനുഷ്യാവതാരമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞു, അതിനർത്ഥം സുദാമയ്ക്ക് ബ്രഹ്മജ്ഞാനം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നാണ്. സുദാമയും കുടുംബവും കടുത്ത ദാരിദ്ര്യത്താൽ കഷ്ടപ്പെടുകയായിരുന്നു, പക്ഷേ അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒന്നും ആഗ്രഹിച്ചില്ല. ദ്വാരകയിൽ വന്ന് കൃഷ്ണന്റെ കൊട്ടാരത്തിൽ നാലഞ്ചു ദിവസം താമസിച്ചെങ്കിലും കൃഷ്ണനോട് ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. തന്റെ കാലിൽ ഒരു മുള്ളു കുത്തിയിരിക്കുന്നത് കണ്ട് ശ്രീ കൃഷ്ണൻ കണ്ണുനീർ കൊണ്ട് പാദങ്ങൾ കഴുകി. എന്നാൽ സുദാമ തന്റെ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ, ശ്രീ കൃഷ്ണൻ അദ്ദേഹത്തിന് ഒരു ജോടി ചപ്പൽ (പാദരക്ഷകൾ) പോലും നൽകിയില്ല.

സുദാമാവ് നഗ്നമായ കാലുമായി വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങുമ്പോൾ, ശ്രീ കൃഷ്ണഭഗവാൻ സർവജ്ഞനായതിനാൽ വീട്ടിലേക്കുള്ള മടക്കയാത്രയിൽ ശ്രീ കൃഷ്ണനിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന് സുദാമാവിന്റെ മനസ്സ് നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഏതൊരു സാധാരണ ഭക്തനും ശ്രീ കൃഷ്ണനെ അവിടുത്തെ പ്രവൃത്തികൾക്ക് ശകാരിക്കും, പക്ഷേ സുദാമയ്ക്ക് ശ്രീ കൃഷ്ണനെക്കുറിച്ച് ഒരു നിഷേധാത്മക(negative) ചിന്ത പോലും ഉണ്ടായില്ല, അവിടുന്ന് ദൈവത്തിന്റെ സമകാലിക മനുഷ്യാവതാരമാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞുകൊണ്ട് കൃഷ്ണൻ എന്ന വിശുദ്ധ നാമം ജപിച്ചു. സ്വീകർത്താവിന്(receiver) അർഹതയുള്ള രണ്ടാമത്തെ യോഗ്യതയും സുദാമയ്ക്കുണ്ടെന്നാണ് ഇതിനർത്ഥം. അതിനാൽ, ശ്രീ കൃഷ്ണൻ സുദാമയുടെ വീടിനുപകരം ഒരു വലിയ കൊട്ടാരം സൃഷ്ടിച്ചു. വീട്ടിൽ എത്തുന്നതുവരെ സുദാമ ആരുടെയെങ്കിലും കയ്യിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, കൊട്ടാരം അപ്രത്യക്ഷമാകുകയും പകരം അവന്റെ പഴയ കുടിൽ അവശേഷിക്കുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു.

കാശി പോലുള്ള പുണ്യസ്ഥലങ്ങളിലും ശിവരാത്രി മുതലായ പുണ്യസമയങ്ങളിലും നമ്മൾ ധൃതിപിടിച്ച് ദാനധർമ്മം ചെയ്യുന്നു. പക്ഷേ, ദാനധർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുമ്പോൾ സ്ഥലമോ സമയമോ പരിഗണിക്കാതെ സ്വീകരിക്കുന്നയാളുടെ അർഹത മാത്രം പരിഗണിക്കണം. ശ്രീ കൃഷ്ണൻ സുദാമയ്ക്ക് ദാനം ചെയ്തപ്പോൾ ആ സ്ഥലം കാശിയായിരുന്നില്ല, ആ ദിവസം ശിവരാത്രി ആയിരുന്നില്ല. അർഹതയില്ലാത്ത ഒരു സ്വീകർത്താവിന് മദ്യപാനം, പുകവലി തുടങ്ങിയ ആസക്തികൾ ഉണ്ടായിരിക്കാം, അതിനാൽ അവൻ/അവൾ നിങ്ങളുടെ ദാനധർമ്മം പാപങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ഉപയോഗിക്കും. പരോക്ഷമായി, നിങ്ങൾ ഒരു അനർഹനായ സ്വീകർത്താവിൽനിന്നു നിങ്ങളുടെ ദാനത്തിലൂടെ പാപം വാങ്ങുകയാൺ. ചാരിറ്റി (charity) ഇരുതല മൂർച്ചയുള്ള വാളാണ്. നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ അർഹരായ ഒരു സ്വീകർത്താവിനെ കണ്ടെത്തിയില്ലെങ്കിൽ, ദാനം നൽകാൻ തിരക്കുകൂട്ടരുത്. അത് ഒരു പെട്ടിയിൽ സൂക്ഷിച്ച്, അർഹനായ ഒരു ഭക്തനെ കണ്ടെത്തിയതിന് ശേഷം, മുഴുവൻ ബോക്സും അർഹരായ സ്വീകർത്താവിന് നൽകുക.

യഥാർത്ഥ അർഹതയെക്കുറിച്ചുള്ള ഈ അറിവ് ലഭിച്ച ശേഷം, ദാതാവ്(donor) അർഹനായ സ്വീകർത്താവിനെ(receiver) സ്നേഹിക്കുകയും ദാനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യും, കാരണം യോഗ്യനായ ഭക്തന് നൽകുന്ന ദാനം സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന പുണ്യം ആണ്. അർഹതയില്ലാത്ത ഭക്തന് ദാനം ചെയ്യാൻ ദാതാവ് ഭയപ്പെടും, കാരണം അത്തരം സ്വീകർത്താവിന് ദാനം ചെയ്യുന്നത് ദാതാവിനെ നരകത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ജീവകാരുണ്യത്തിന്റെ ഒരേ വിഷയത്തിൽ, സ്നേഹവും ഭയവും ഉൾപ്പെടുന്നു, അവ ഒരേ സമയം കൈകോർക്കേണ്ടതില്ല. സ്വീകർത്താവിന്റെ അർഹതയനുസരിച്ച് സ്നേഹവും ഭയവും മാറുന്നു. അർഹതയുള്ള സ്വീകർത്താവിന്റെ കാര്യത്തിൽ, ചിലപ്പോൾ, സ്വീകർത്താവ് മനുഷ്യരൂപത്തിലുള്ള ദൈവമായിരിക്കാം(human form of God), അത്തരം സന്ദർഭങ്ങളിൽ, നിങ്ങൾ ലജ്ജയോടെ ദാനം ചെയ്യണം, കാരണം ദൈവത്തിന്റെ കൈ നിങ്ങളുടെ കൈയ്ക്ക് താഴെയാണ്. ദൈവത്തിന്റെ മനുഷ്യാവതാരമായ വാമനൻ മൂന്ന് ചതുരശ്ര അടി ഭൂമി ദാനം ചെയ്യുമ്പോൾ ബാലി രാജാവിന് ഈ കാര്യത്തിൽ ലജ്ജ തോന്നി. വേദം പറയുന്നു "സാംവിദാ ദേയം (അറിവ്), ഹ്രിയ ദേയം (ലജ്ജ), ഭയ ദേയം (ഭയം)"( “Saṃvidā deyam (knowledge), Hriyā deyam (shyness) and bhiyā deyam (fear)”). ലജ്ജാശീലം ഒരു യോഗ്യനായ സ്വീകർത്താവിനു് അവകാശപ്പെട്ടതാണു്, വിശേഷിച്ചും സ്വീകർത്താവു് ദൈവമായിരിക്കുമ്പോൾ.

അർഹതയുള്ള സ്വീകർത്താവ് നല്ല അർപ്പണബോധമുള്ള മനുഷ്യനാണെങ്കിൽ, സ്വീകരിക്കുന്നയാളിൽ സ്നേഹം വരുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ കാര്യത്തിലും ലജ്ജയോടൊപ്പം സ്നേഹവും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. ലജ്ജ എന്ന വാക്കിൽ സ്നേഹം എന്ന വാക്ക് ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.