ദത്തമത വിംഷതി: ശ്ലോകം 14

[Translated by devotees of Swami]

ദത്തമത വിംഷതി: ശ്ലോകം 14
(ദത്ത ഭഗവാന്റെ തത്ത്വചിന്ത ഇരുപത് ശ്ലോകങ്ങളിൽ)

मनोऽहमिकया धियाऽप्यपर वर्गगं दुर्बलम्
पराप्रकृति रुद्भवै र्घनगुणा सचित्तोच्यते ।
जगद्विषय धारणं कथितमत्र नेदं जगत्
न सम्भवदृशा निवर्तयति सद्गुरुज्ञानवाक् ।।14।।

മനോ'ഹമികയാ ധിയാ'പ്യപര വര്ഗഗം ദുര്ബലമ്
പരാപ്രകൃതി രുദ്ഭവൈ ര്ഘനഗുണാ സചിത്തോച്യതേ ।
ജഗദ്വിഷയ ധാരണം കഥിതമത്ര നേദം ജഗത്
ന സമ്ഭവദൃശാ നിവര്തയതി സദ്ഗുരുജ്ഞാനവാക് ।।14।।

[അഹങ്കാരത്തോടും ബുദ്ധിയോടും കൂടിയുള്ള മനസ്സ് ശക്തമല്ല, അതിനെ അപരാപ്രകൃതി ഭാഗത്ത് ഉൾപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. ശക്തമായ പരാപ്രകൃതി അല്ലെങ്കിൽ ജീവ (വ്യക്തിഗത ആത്മാവ്) ഓർമ്മ ശക്തിയും (memory power) (ചിത്തം) സഹിതം ചിത്ത് (Cit) എന്ന് പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നു, അത് വളരെ ശക്തമാണ്, കാരണം ചിന്തകൾ ഗുണങ്ങളായി ദൃഢീകരിക്കപ്പെട്ടു, അങ്ങനെ ശുദ്ധമായ അവബോധം അല്ലെങ്കിൽ പരാപ്രകൃതി അശുദ്ധമായ വ്യക്തിഗത ആത്മാവായി മാറുന്നു. ചിത്ത് എന്നത് പരാപ്രകൃതിയാണ്, അതിന്  'വസ്തുവിനെ ഗ്രഹിക്കുക’ എന്ന ഗുണമുണ്ട്, അതേ ചിത്തിനു 'ഓർമ്മശക്തി' എന്ന  മറ്റൊരു ഗുണമുണ്ട്, അതിനാൽ, ചിത്തും ചിത്തവും തമ്മിൽ വ്യത്യാസമില്ല. ഇതിനർത്ഥം ചിത്തം ചിത്തുമായി അല്ലെങ്കിൽ പരാപ്രകൃതിയുമായി ലയിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നാണ്. അതിനാൽ, ചിത്തിനു രണ്ട് ഗുണങ്ങളും ഉണ്ടെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു (ചിതി – സംജ്ഞാനേ, സ്മരണേ ച, Citi – saṃjñāne, smaraṇe ca). ഗീതയിൽ, മനസ്സിനൊപ്പം അഹങ്കാരവും ബുദ്ധിയും പ്രകൃതിക്ക് മുമ്പിൽ വളയുന്നതായി പറയുന്നു (പരാപ്രകൃതിയെ പ്രകൃതി എന്ന് വിളിക്കുന്നു). ഗീതയിലെ ഈ പോയിന്റിന്റെ പരാമർശങ്ങൾ ഇവയാണ്:- i) അഹങ്കാരത്തിന്:- അർജ്ജുനന്റെ അഹങ്കാരത്തിന് പ്രകൃതിയെ മറികടക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് കൃഷ്ണൻ പറയുന്നു (യദഹങ്കാരമാശ്രിത്യ..., Yadahaṅkāramāśritya). ii) ബുദ്ധി:- വൃത്തികെട്ട ആകർഷണം നീങ്ങുമ്പോൾ മാത്രമേ ബുദ്ധിക്ക് സത്യം കാണാൻ കഴിയൂ എന്ന് കൃഷ്ണൻ പറയുന്നു. ഒരു ബുദ്ധിജീവിയായ പണ്ഡിതൻ (intellectual scholar) പോലും ഇന്ദ്രിയസുഖങ്ങളാൽ  വലിച്ചിഴക്കപ്പെടുന്നുവെന്നും കൃഷ്ണൻ പറയുന്നു (യദാ തേ മോഹ കലിലം..., Yadā te moha kalilam…,, വിദ്വാംസമപി കർഷതി..., Vidvāṃsamapi karṣati, തദസ്യ ഹരതി പ്രജ്ഞം, Tadasya harati prajñām). iii) മനസ്സിന്:- മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിക്കുന്നത് ബുദ്ധിയാണെന്നും അർജുനൻ പറയുന്നത് മനസ്സ് വളരെ ചഞ്ചലമാണെന്നും (മനസസ്തു പരാ ബുദ്ധിഃ..., കാഞ്ചാലം ഹി മനഃ..., Manasastu parā buddhiḥ…, Cañcalaṃ hi manaḥ…) ബുദ്ധി മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിക്കുകയും ബുദ്ധിയെ പ്രകൃതി നിയന്ത്രിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ അതിനർത്ഥം മനസ്സും പ്രകൃതി അല്ലെങ്കിൽ പരാപ്രകൃതിയാൽ നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്നു എന്നാണ്. ഗീതയിൽ, ജീവ അല്ലെങ്കിൽ അശുദ്ധമായ ചിത്ത് സൃഷ്ടിയെ സപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നതായി പറയുന്നു (യയേദാം ധാര്യതേ ജഗത്, Yayedaṃ dhāryate jagat). ഇവിടെ, ജഗത് അല്ലെങ്കിൽ സൃഷ്ടി എന്നത് കഴിഞ്ഞ കുറേ ജന്മങ്ങളിൽ സംഭരിച്ചിരിക്കുന്ന വിവരങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ഭാവനകളുടെ ലോകം മാത്രമാണ്, യഥാർത്ഥ ലോകമല്ല. ജഗത് എന്നതിന്റെ അർത്ഥം ഈ യഥാർത്ഥ ലോകമായി നിങ്ങൾ എടുക്കുകയാണെങ്കിൽ, അത് അസാധ്യമാണ്, കാരണം എല്ലാ ആത്മാക്കളും കൂടിച്ചേർന്ന് യഥാർത്ഥ ലോകത്തെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ (സപ്പോർട്ട്  ചെയ്യാൻ) കഴിയില്ല. ചിത്തം സംഭരിച്ച വിവരങ്ങൾ ഭാവനയുടെ ലോകം സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനാൽ, ചിത്തും ചിത്തവും ഒരു ഇനമായി ഒന്നിക്കുന്നു. ഭാവനകളുടെ ലോകം എന്ന അർത്ഥത്തിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന 'ലോകം' എന്ന പദത്തിന്റെ പ്രയോഗവും നാം ഈ ലോകത്ത് കാണുന്നു. ഭ്രാന്തനായ ഒരാളെക്കുറിച്ച് ആളുകൾ പറയുന്നു, അവൻ എപ്പോഴും അവന്റെ ലോകത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു (ഇവിടെ ലോകം എന്നാൽ ഭാവനകളുടെ ലോകം എന്നാണ്) എന്ന്.

അവസാനത്തെ കാര്യം, പരാപ്രകൃതിയോ പ്രകൃതിയോ ജീവയോ അത്ര ശക്തമാണെന്ന് നിങ്ങൾ പറയുകയാണെങ്കിൽ, ഈ പ്രകൃതിയെ എങ്ങനെ ഇല്ലാതാക്കും, അങ്ങനെ ബുദ്ധിശക്തിക്ക് യഥാർത്ഥ സത്യം  കണ്ടെത്താനാകും? പ്രകൃതിയോ പരാപ്രകൃതിയോ ചിന്തകളാൽ നിർമ്മിതമാണ് എന്നതിനാൽ, സദ്ഗുരുവിന്റെ (സമകാലിക മനുഷ്യാവതാരം) യഥാർത്ഥ ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിനു ഈ പരാപ്രകൃതിയെ നശിപ്പിക്കാനും യഥാർത്ഥ സത്യം കാണാൻ ബുദ്ധിയെ ശുദ്ധമാക്കാനും കഴിയും എന്നതാണ് ഇതിനുള്ള ഉത്തരം. ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ പ്രകൃതി എന്ന പദം അശുദ്ധമായ പരാപ്രകൃതിക്ക് ഹ്രസ്വ രൂപത്തിൽ ഉപയോഗിച്ചു (പ്രകൃതി യാന്തി..., Prakṛtiṃ yānti…). അവബോധത്തിന്റെ ഗുണങ്ങൾ വ്യക്തിഗത ആത്മാവിനെ തുടർന്നുള്ള ഗുണാധിഷ്‌ഠിത പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ മുഴുകാൻ സ്വാധീനിക്കുന്നു (പ്രകൃതേർഗുണ സമ്മൂഢാ..., സജ്ജന്തേ ഗുണ കർമ്മസു, prakṛterguṇa sammūḍhāḥ…, Sajjante guṇa karmasu) എന്ന് ഗീത പറയുന്നതുകൊണ്ടു മാത്രം നാം ജഡമായ വസ്തുക്കളെ പ്രകൃതി സ്വീകരിക്കുകയില്ല. നിഷ്ക്രിയ ആഹാരം ഒരു പരിധിവരെ വ്യക്തിഗത ആത്മാവിനെ സ്വാധീനിക്കുന്നു, അതിനാൽ മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹങ്കാരവും അഞ്ച് നിഷ്ക്രിയ ഘടകങ്ങൾ (ആഹാരം) അടങ്ങുന്ന അപരാപ്രകൃതിയുമായി ചേരുന്നു.

ചിത്ത് നാല് അന്തഃകരണങ്ങളായി മാറുന്നു (മനസ്സ്, ബുദ്ധി, അഹം, ഓർമ്മ(സ്മൃതി)). സ്മൃതി (ഓർമ്മ, മെമ്മറി) അഥവാ ചിത്തം ചിത്തുമായി സംയോജിച്ച് 'പരാപ്രകൃതി' എന്ന പേരിൽ ഒരു ഇനമായി മാറി. മനസ്സും ബുദ്ധിയും അഹംബോധവും ചിത്തുമായി ഒന്നാകാത്തതിനാൽ അവ മൂന്നും പരാപ്രകൃതിയുടെ (ചിത്ത് +ചിത്തം) കീഴിലുള്ളതാകുന്നു, അതിനാൽ ഇവ മൂന്നും 'അപരാപ്രകൃതി' എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന താഴ്ന്ന വിഭാഗത്തിൽ തരം തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ  സംവിധാനങ്ങളെല്ലാം നന്നായി  മനസ്സിലാക്കിയില്ലെങ്കിൽ, പരാപ്രകൃതിയെ വ്യക്തമായി മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല (പ്രകൃതിം വിദ്ധി മേ പരം...- ഗീത, Prakṛtiṃ viddhi Me parām…- Gita). ഇവിടെ, മൂന്ന് അന്തഃകരണങ്ങൾ (മനസ്സ്, ബുദ്ധി, അഹംഭാവം) അപരാപ്രകൃതിയിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, നാലാമത്തെ അന്തഃകരണം (ആന്തരിക ഉപകരണം) അവശേഷിക്കുന്നു, അതിനാൽ പരാപ്രകൃതിയുടെ വിഭാഗത്തിൽ അത് ചിത്ത് +ചിത്തം എന്ന നിലയിൽ ഒരു സ്ഥാനം കണ്ടെത്തണം.]