സ്വയം ഏറ്റവും ഉയർന്ന നിലയിലാണെന്ന് തെളിയിക്കുന്നതിന് പകരം അവതാരം ഒരു ഭക്തനെപ്പോലെ പെരുമാറുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്?

[Translated by devotees]

[ഡോ. ജെ.എസ്.ആർ.പ്രസാദ് ചോദിച്ചു:- ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനാണ് അടിസ്ഥാനമായി ഏറ്റവും താഴ്ന്ന നിലയിൽ. പൂർണ്ണമായ ദൈവികതയുള്ള ദൈവമാണ് ഏറ്റവും ഉയർന്ന തലം. മനുഷ്യാവതാരം അത് ഏറ്റവും താഴ്ന്ന നിലയല്ല, മറിച്ച് ഏറ്റവും ഉയർന്ന തലമാണെന്ന് കാണിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. ഇവ രണ്ടിനുമിടയിലുള്ള മധ്യ തലം ഒരു ഭക്തന്റെ തലമാണ്. എന്തുകൊണ്ടാണ് അവതാരം ഏറ്റവും ഉയർന്ന നിലയിലാണെന്ന് തെളിയിക്കുന്നതിനുപകരം ഒരു ഭക്തനെപ്പോലെ പെരുമാറുന്നത്?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- അവതാരം ഏറ്റവും താഴ്ന്ന നിലയിലാണെങ്കിൽ, ആദ്ധ്യാത്മിക ജ്ഞാനം(spiritual knowledge) കേൾക്കാൻ പോലും ആരും അത് ശ്രദ്ധിക്കില്ല. അവതാരം ദൈവത്തിന്റെ ഏറ്റവും ഉയർന്ന തലത്തിലാണെങ്കിൽ, അവതാരത്തോടുള്ള ആത്മാക്കളുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് ധാരാളം അഹങ്കാരവും അസൂയയും ഉണ്ടാകും. പിന്നിൽ കുഴിയും മുന്നിൽ കിണറും പോലെയാണിത്. അതിനാൽ, അവതാരത്തിന് ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ സ്ഥലം കുഴിയോ കിണറോ അല്ലാത്ത മധ്യഭാഗമാണ്. മാത്രമല്ല, ദൈവത്തെ പ്രീതിപ്പെടുത്താൻ നടത്തുന്ന പ്രായോഗിക ശ്രമങ്ങളിൽ ഭക്തർ ഒരു ഉത്തമ ഭക്തനെ(a good devotee) ഉത്തമ മാതൃകയായി(ideal example) എടുക്കുന്നു. അതിനാൽ, ഒരു അവതാരത്തിന്റെ ഏറ്റവും നല്ല ഘട്ടം മികച്ച ഭക്തനായിരിക്കുക എന്നതാണ്.

ഭക്തരെയും മറ്റ് മനുഷ്യരെയും ഉയർത്തുക മാത്രമാണ് അവതാരത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം. ഈ ആവശ്യത്തിനായി, ഒരു മികച്ച ഭക്തന്റെ ഘട്ടം ഏറ്റവും മികച്ചതാണ്, അത് രണ്ടറ്റത്തും അറ്റങ്ങളില്ലാതെ(extremities) വളരെ സുരക്ഷിതമാണ്. ഏറ്റവും വലിയ ദൈവമെന്ന നിലയിൽ അവതാരത്തിന് ഏറ്റവും നല്ല പേരും പ്രശസ്തിയും ലഭിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് ഈ മധ്യ സുവർണ്ണ പാതയുടെ (middle golden path) ഏക പോരായ്മ. അവതാരം ഒരിക്കലും പേരും പ്രശസ്തിയും കാര്യമാക്കുന്നില്ല, അതിനാൽ അവതാരത്തിൻ ഇത് ഒട്ടും പ്രശ്നമല്ല. ഭക്തൻ അവതാരമായാലും ഇല്ലെങ്കിലും അത് ഭക്തനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഒരു വ്യത്യാസവും ഉണ്ടാക്കുന്നില്ല. പക്ഷേ, വഴികാട്ടി തികച്ചും ഒരു മനുഷ്യനാണെങ്കിൽ, അവൻ ഒരു നല്ല ഭക്തനാണെങ്കിൽ, മനുഷ്യന് ചില പോയിന്റുകളിൽ തെറ്റ് സംഭവിക്കാം.

പക്ഷേ, അവതാരം ഒരു നല്ല ഭക്തനെപ്പോലെയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നതെങ്കിൽ, ഈ തെറ്റിന്റെ സാധ്യത ഒരിക്കലും ഉണ്ടാകില്ല, അതേ സമയം, ഭക്തരെ അഹങ്കാരവും അസൂയയും ബാധിക്കുകയുമില്ല. ഒരു മികച്ച ഭക്തനിൽ നിന്ന് പഠിക്കുന്നതിൽ ഭക്തർക്ക് ഒരു അപകർഷതയും അനുഭവപ്പെടില്ല, കാരണം ഏത് മേഖലയിലും ആ മേഖലയിലെ ഏറ്റവും മികച്ച വ്യക്തിയിൽ നിന്ന് പഠിക്കാൻ ആരെങ്കിലും ശ്രമിക്കുന്നു. അതിനാൽ, ഒരു യഥാർത്ഥ അവതാരം എപ്പോഴും തന്റെ ദൈവികത മറയ്ക്കുകയും ശ്രീരാമന്റെ കാര്യത്തിലെന്നപോലെ എപ്പോഴും ഒരു നല്ല ഭക്തനെപ്പോലെ പെരുമാറുകയും ചെയ്യുന്നു. അനിവാര്യത (bare necessity) ദൈവികതയെ തുറന്നുകാട്ടാൻ സമ്മർദ്ദം കൊണ്ടുവരുന്നില്ലെങ്കിൽ ഓരോ അവതാരവും ഒരു നല്ല ഭക്തനെപ്പോലെ പെരുമാറുന്നു.

ഒരു യഥാർത്ഥ അവതാരം(A true incarnation) എല്ലായ്‌പ്പോഴും അതിന്റെ അന്തർലീനമായ അത്ഭുതശക്തികളെ(inherent miraculous powers) മറച്ചുവെക്കുന്നു, കാരണം പേരും പ്രശസ്തിയും നേടുന്നതിന് അവയെ തുറന്നുകാട്ടാൻ യാതൊരു ലക്ഷ്യവുമില്ല, മാത്രമല്ല അത് ആത്മീയ പാതയിൽ നന്നായി പുരോഗമിക്കാൻ അർഹരായ ഭക്തരെ സഹായിക്കാൻ മാത്രമേ ശക്തികൾ ഉപയോഗിക്കുന്നുള്ളൂ. ഇതിലൂടെ, അവതാരത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം (ഭക്തരെ സഹായിക്കുക) പൂർത്തീകരിക്കപ്പെടുന്നു, അവതാരത്തിന് അവരിൽ നിന്നുള്ള അംഗീകാരം ആവശ്യമില്ല.