സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തി സേവനത്തിൻ്റെ ത്യാഗത്തേക്കാൾ മൂല്യം കുറഞ്ഞത് എന്തുകൊണ്ട്?

[Translated by devotees of Swami]

[മിസ്സ്‌. സാത്വിക ചോദിച്ചു: ⁠⁠ലോകത്ത്, മാനേജിംഗ് ഡയറക്ടർമാരെപ്പോലുള്ള ആളുകൾക്ക്, ദുർബലമായ നാഡീ ഊർജ്ജം, അതായത് അവബോധം (മനസ്സും വാക്കും) ത്യജിക്കുന്ന ആളുകൾക്ക് അവരുടെ ശക്തമായ നാഡീശക്തി (ശാരീരിക സേവനം) ത്യജിക്കുന്ന തൊഴിലാളികളെപ്പോലെയുള്ള ആളുകളെക്കാൾ കൂടുതൽ പ്രതിഫലം ലഭിക്കുന്നു. ആത്മീയതയിൽ, വാക്കിൻ്റെയും മനസ്സിൻ്റെയും ത്യാഗം (സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി) സേവനത്തിൻ്റെ (പ്രായോഗിക ഭക്തി) ത്യാഗത്തേക്കാൾ മൂല്യം കുറഞ്ഞത് എന്തുകൊണ്ട്?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- ആദ്ധ്യാത്മിക ലൈനിലും, സിദ്ധാന്തമാണ് (തിയറി) പരിശീലനത്തിൻ്റെ  (പ്രാക്റ്റീസിന്റെ) ഉറവിടം എന്ന് നമ്മൾ പറഞ്ഞു. സിദ്ധാന്തം ഇല്ലെങ്കിൽ, പ്രാക്ടീസ് ഒട്ടും സൃഷ്ടിക്കപ്പെടില്ല. നിങ്ങൾ ഒരു എഞ്ചിനീയറിംഗ് കോഴ്സ് പാസ്സായി. സിദ്ധാന്തമാണോ കൂടുതൽ പ്രധാനം അല്ലെങ്കിൽ, പ്രാക്ടീസാണോ കൂടുതൽ പ്രധാനം എന്ന് നിങ്ങൾ തന്നെ എന്നോട് പറയൂ? പ്രധാനമന്ത്രിയെന്ന നിലയിൽ ശാരീരികമായി ദുർബലരായ വ്യക്തി ഉത്തരവുകൾ പാസാക്കിയാലും, പ്രധാനമന്ത്രിയുടെ കീഴിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന വളരെ ശക്തരായ ശാരീരിക പുരുഷന്മാർ അടങ്ങുന്ന വകുപ്പുകൾ ആ ഉത്തരവുകൾ പ്രായോഗിക മേഖലയിൽ നടപ്പിലാക്കും. ഉത്തരവുകളില്ലാതെ, നടപ്പാക്കൽ അസാധ്യമാണ്, നടപ്പാക്കാതെ ഉത്തരവുകൾ ഉപയോഗശൂന്യമാണ്. അതുപോലെ, കേവലം സൈദ്ധാന്തിക ജ്ഞാനവും ഭക്തിയും അവയുടെ പ്രായോഗിക തെളിവ് ഇല്ലെങ്കിൽ, അത് ഉപയോഗശൂന്യമാണ്. ആത്മീയ ജ്ഞാനം (ജ്ഞാനയോഗം), പ്രചോദനത്തിൻ്റെ ശക്തി (ഭക്തിയോഗം) എന്നീ ആശയങ്ങളില്ലാതെ, പ്രാക്ടീസ് (കർമ്മയോഗം) സൃഷ്ടിക്കപ്പെടില്ല, കാരണം ഒരു മനുഷ്യൻ അവൻ പ്രാവർത്തികമാക്കാനുള്ള പ്രചോദനം സൃഷ്ടിക്കുന്ന സൈദ്ധാന്തിക - യുക്തിസഹമായ വിശകലനത്തിലൂടെ സ്വയം ബോധ്യപ്പെട്ടില്ലെങ്കിൽ, അല്പം പോലും സാമാന്യബുദ്ധിയുള്ള ഒരു മനുഷ്യനും ദൈവത്തോടുള്ള സേവനവും ത്യാഗവും പ്രായോഗികമായി നടപ്പിലാക്കുകയില്ല. ഒരു സൈദ്ധാന്തികനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, സിദ്ധാന്തത്തേക്കാൾ പ്രാക്ടീസ് പ്രധാനമാണെന്ന് പറയുന്ന പ്രാക്ടീസിനു ഞങ്ങൾ ഊന്നൽ നൽകുന്നു. റിവേഴ്സ് കേസിൽ ഇത്തരത്തിലുള്ള ശ്രമം ആവശ്യമില്ല, കാരണം ഒന്നിന്റേയും പശ്ചാത്തല സിദ്ധാന്തം മനസ്സിലാക്കാതെ ആരും ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ല.