27-09-2024-ന് വിജയവാഡയിൽ സത്സംഗം

[Translated by devotees of Swami]

ഹേ, പ്രബുദ്ധരും സമർപ്പിതരുമായ ദൈവദാസന്മാരേ

1. ദൈവിക ജ്ഞാനം വായിക്കുന്നതിനും മനസ്സിലാക്കുന്നതിനും മനസ്സിൽ സൂക്ഷിക്കാൻ ദയവായി കുറച്ച് മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകുക.

[മിസ്സ്. ഭാനു സമൈക്യ ചോദിച്ചു: പാദനമസ്കാരം സ്വാമി, ആത്മീയ ജ്ഞാനം വായിക്കാനുള്ള വഴിയും മനോഭാവവും ദയവായി പറഞ്ഞു തരാമോ. ഞാൻ വളരെ മോശമായ മനോഭാവത്തിലും ഏകാഗ്രതയിലുമാണ്. ദൈവിക ജ്ഞാനം വായിക്കുന്നതിനും മനസ്സിലാക്കുന്നതിനും എനിക്ക് മനസ്സിൽ സൂക്ഷിക്കാൻ ദയവായി കുറച്ച് മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകുക. - അങ്ങയുടെ ദിവ്യ താമര പാദങ്ങളിൽ, ഭാനു സമൈക്യ.]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- മനോഭാവവും ഏകാഗ്രതയും പ്രധാനമല്ല. ഒരു കാര്യത്തോടുള്ള നിങ്ങളുടെ ആകർഷണമാണ് അടിസ്ഥാന പ്രധാന കാര്യം. ആ ആകർഷണം മനോഭാവവും ഏകാഗ്രതയും ഉണ്ടാക്കും. ചില ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ നീങ്ങിയത് കാരണമോ ദൈവത്തിൽ നിന്നുള്ള ചില നേട്ടങ്ങൾ കൊണ്ടോ ചിലർ ദൈവത്തിൽ ആകൃഷ്ടരായി ഭക്തരാകുന്നു. തീർച്ചയായും, അത്തരം ഭക്തി ശുദ്ധമായ ഭക്തിയല്ല. പക്ഷേ, പ്രാരംഭ ഘട്ടത്തിൽ, പ്രാരംഭ കത്തുന്ന ഘട്ടത്തിൽ അഗ്നിയെ മൂടുന്ന പുക പോലെ മാലിന്യങ്ങൾ അനിവാര്യമാണ്. സാവധാനത്തിൽ, ആകർഷണം ശുദ്ധമാവുകയും അവൻ്റെ അത്ഭുതകരമായ ദൈവിക വ്യക്തിത്വത്തോടുള്ള ആകർഷണം വികസിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, അത്തരം ശുദ്ധമായ ഭക്തിയിൽ, ഭക്തൻ ദൈവത്തിൽ നിന്ന് നേടേണ്ട ഒന്നിനെയും കുറിച്ച് വിഷമിക്കുന്നില്ല. ചിലപ്പോൾ, അത്തരം ശുദ്ധമായ ആകർഷണം മുൻ ജന്മത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ആത്മാവിലേക്ക് വരുന്നു, അത്തരമൊരു ആത്മാവ് പ്രഹ്ലാദനെപ്പോലെ ഈശ്വരനോടുള്ള ശുദ്ധമായ ആകർഷണത്തോടെയാണ് ജനിക്കുന്നത്. അതിനാൽ, ദൈവത്തോടുള്ള അത്തരം ശുദ്ധമായ ആകർഷണം വളർത്തിയെടുക്കാൻ നിങ്ങൾ ശ്രമിക്കണം. ദൈവത്തിൻ്റെ അത്തരം മനോഹരമായ വ്യക്തിത്വത്തിൻ്റെ വിശദാംശങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കുന്ന ആത്മീയ ജ്ഞാനം നിങ്ങൾക്ക് വായിക്കാം. ഭാഗവതം പോലെയുള്ള ദൈവത്തിൻ്റെ അവതാരങ്ങളുടെ ജീവിത ചരിത്രങ്ങൾ നിങ്ങൾക്ക് വായിക്കാം. ഈ ആത്മീയ ലൈനിൽ നിങ്ങൾക്ക് ശോഭനമായ ഭാവിയുണ്ട്.

2. ജ്ഞാനയോഗം, ഭക്തിയോഗം, കർമ്മയോഗം എന്നിവയിൽ നാം തുല്യ പരിശ്രമം നടത്തണോ?

[ശ്രീ സൂര്യ ചോദിച്ചു:- ജ്ഞാനയോഗം (ആത്മീയ ജ്ഞാനം), ഭക്തിയോഗം (ദൈവത്തോടുള്ള ഭക്തി), ഒടുവിൽ കർമ്മയോഗം (പ്രായോഗിക സേവനവും ത്യാഗവും) എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളെ കുറിച്ച് അങ്ങ് പറഞ്ഞു. മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളിലും ഞങ്ങൾ തുല്യ പരിശ്രമം നടത്തണോ?]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- 1-ഉം , 3-ഉം  ഘട്ടങ്ങളിൽ നിങ്ങൾക്ക് വളരെയധികം ശ്രെദ്ധ ചെലുത്താം . ആത്മീയ ജ്ഞാനം ഏതുപരിധിവരെയും വായിച്ചു മനസ്സിലാക്കാം. അത്തരം ജ്ഞാനം പ്രചോദനം സൃഷ്ടിക്കുന്നു, ഈ പ്രചോദനമാണ് ജ്ഞാനത്തിനെ പ്രയോഗമാക്കി (പ്രാക്ടീസ്) മാറ്റാൻ ആവശ്യമായ ശക്തി. നിങ്ങൾക്ക് പ്രായോഗിക സേവനവും ത്യാഗവും എത്ര അധികം വേണമെങ്കിലും ചെയ്യാൻ കഴിയും, അത് പ്രയോജനപ്രദവും ഒരു തരത്തിലും അപകടകരവുമല്ല. ഈ പ്രക്രിയയിൽ, ഭക്തി യോഗം എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന വൈകാരിക പ്രചോദനമാണ് മധ്യ ഘട്ടം. സൈദ്ധാന്തികമായ ജ്ഞാനം പ്രായോഗിക ഭക്തിയായി രൂപാന്തരപ്പെടത്തക്കവിധം ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിന്റെ പഠനത്തിൽ നിന്ന് ആവശ്യമായ പരിധിവരെ മാത്രം അത്തരം വൈകാരിക പ്രചോദനം ഉണ്ടാകട്ടെ. ഈ ലക്ഷ്യം നിറവേറ്റപ്പെടുമ്പോൾ, നിങ്ങളുടെ ആത്മീയ വികാരത്തെ നിങ്ങൾ നിയന്ത്രിക്കണം. അല്ലാത്തപക്ഷം, നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിനും നാഡീവ്യവസ്ഥയ്ക്കും കേടുപാടുകൾ സംഭവിക്കുന്നതിനാൽ അമിതമായ ആത്മീയ വികാരങ്ങൾ കാരണം നിങ്ങളുടെ ആരോഗ്യം നശിപ്പിക്കപ്പെടും. ജ്ഞാനവും ഭക്തിയും സൈദ്ധാന്തികമാണെന്ന് നിങ്ങൾ ചോദിച്ചേക്കാം, ഈ സാഹചര്യത്തിൽ രണ്ടും ആരോഗ്യത്തെ ഒരുപോലെ നശിപ്പിക്കണം. ഈ സംശയത്തിനുള്ള ഉത്തരം, നിങ്ങളുടെ ബുദ്ധി (ഇന്റലിജൻസ്) ജ്ഞാനവുമായി ഇടപെടുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ മനസ്സ് ഭക്തിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നതാണ്. ബുദ്ധിക്ക് എല്ലാ പരിമിതികളും നേട്ടങ്ങളും നാശനഷ്ടങ്ങളും അറിയാം, കാരണം യുക്തിസഹമായ വിശകലനത്തിലെ എല്ലാ പോയിൻ്റുകളും തിരിച്ചറിയാൻ ബുദ്ധി എപ്പോഴും ശോഭയുള്ളതാണ്. മനസ്സ് കേവലം അന്ധമാണ്, സത്യം തിരിച്ചറിയാതെ പരിധി ഇല്ലാതെ പോകുന്നു. സൈദ്ധാന്തികമായ വൈകാരിക ഭക്തി എന്ന രണ്ടാം പടി ആത്മനിയന്ത്രണമില്ലാതെ മുന്നോട്ട് പോയാൽ, ഭക്തർ ഒരു പാതയായി കണക്കാക്കുന്ന ഭ്രാന്താണ് ഫലം, അത് 9 -ാം ഘട്ടം (ഭ്രാന്ത്) തുടർന്ന് 10 -ാം ഘട്ടമായ മരണം (ഉന്മാദോ മരണം തതഃ). ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ തങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ച് പോയതോടെ ഗോപികമാർക്ക് ഭ്രാന്തായി, അവർ അടുത്തുള്ള ഗ്രാമത്തിലെ വീട്ടുജോലികളിൽ പങ്കെടുക്കാതെ ബൃന്ദാവനം വനത്തിൽ താമസിക്കുകയായിരുന്നു. ഗോപികമാർക്ക് ജ്ഞാനയോഗം പഠിപ്പിച്ച ഉദ്ധവനെ അയച്ച് ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ അവരെ തിരുത്താൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ, അവസ്ഥ അപ്പോഴേക്കും കൈവിട്ടുപോയിരുന്നു, അവരുടെ ഭ്രാന്ത് വളരെ ശക്തമായിരുന്നു, അതിരുകളില്ലാത്ത വൈകാരിക ഭക്തിയോടെ ഉദ്ധവൻ തിരികെ മടങ്ങി! സൈദ്ധാന്തിക വൈകാരിക ഭക്തി എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന ഈ മധ്യഘട്ടത്തിൻ്റെ നിയന്ത്രണമാണ് ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ ലക്ഷ്യമിടുന്നത്, അങ്ങനെ വൈകാരികമായ ഈ ഭക്തിയുടെ ഉൽപാദനം ഒരു നിശ്ചിത പരിധിക്ക് ശേഷം നിയന്ത്രിക്കപ്പെടണം. ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തെ പരിശീലനത്തിലേക്ക് മാറ്റാൻ ഈ വികാരം വികസിപ്പിക്കണം എന്നതാണ് പരിധി. ഈ ആവശ്യമായ ഉദ്ദേശ്യത്തിനപ്പുറം, ഈ മധ്യഘട്ടം അനാവശ്യമാണ്. ഈ മധ്യമ സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയുടെ സത്യത്തിൻ്റെ തെളിവ് പ്രായോഗിക ഭക്തിയാണ്. പ്രായോഗികമായ ഭക്തി ഉണ്ടായിക്കഴിഞ്ഞാൽ, സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയുടെ കൂടുതൽ ഉൽപാദനം അനാവശ്യമാണ്, അത് നിങ്ങളുടെ ആരോഗ്യത്തിന് ഹാനികരമാകുമെന്നതിനാൽ നിയന്ത്രിക്കേണ്ടതുണ്ട്, അതിനാൽ, ദൈവത്തോടുള്ള പ്രായോഗിക ഭക്തിയോ സേവനമോ (നിങ്ങളുടെ ലൗകിക കടമകൾ കൂടാതെ) ഫലപ്രദമായി ചെയ്യാൻ നിങ്ങൾക്ക് കഴിയില്ല. പ്രായോഗിക ഭക്തിയുടെ ഉൽപാദനത്തിന് ശേഷം സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന അത്തരം ഭക്തരെ സ്ഥിതപ്രജ്ഞ എന്ന് വിളിക്കുന്നു, ഗീതയിൽ ഉദ്ധരിച്ചിരിക്കുന്നതുപോലെ ജനക രാജാവ് ഇതിനു മികച്ച ഉദാഹരണമാണ്.

നിയന്ത്രിത അളവിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്ന സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി ജ്ഞാനത്തെ പ്രയോഗമാക്കി മാറ്റുന്നതിന് മാത്രമല്ല, പ്രായോഗികമായ ഭക്തി ചെയ്യുന്നതിനും എല്ലായ്പ്പോഴും അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. ദൈവത്തിൻ്റെ ജീവനുള്ള അവതാരമായ സദ്ഗുരുവിനോട് നിങ്ങൾ പ്രായോഗികമായ ഭക്തി (സേവനവും ത്യാഗവും) ചെയ്യുന്നു എന്ന് കരുതുക, ആ മൂന്നാം ഘട്ടത്തിലും ഈ സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ് . സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തി സദ്ഗുരുവിനോട് അനുസരണം, വിധേയത്വം, ഭയം, കരുതൽ തുടങ്ങിയവ കൊണ്ടുവരുന്നു. സദ്ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങൾ അമർത്തുമ്പോഴോ ഗുരുദക്ഷിണ ദാനം ചെയ്യുമ്പോഴോ പ്രായോഗികമായ സമർപ്പണ വേളയിൽ, വേദത്തിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ (ഹ്രിയാ ദേയം, ഭിയാ ദേയം), സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തിയുടെ (അനുസരണം, ഭയം, കരുതൽ മുതലായവ) മുകളിൽ പറഞ്ഞ എല്ലാ ഗുണങ്ങളും നിങ്ങൾ കാണിക്കണം. അതിനാൽ, സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയും പ്രായോഗിക ഭക്തിയും തുല്യ അനുപാതത്തിൽ ഒരുമിച്ച് പോകണം. നിങ്ങൾ സദ്ഗുരുവിനെ സൈദ്ധാന്തികമായി ആരാധിച്ചേക്കാം, പക്ഷേ, നിങ്ങൾ പ്രായോഗികമായി സദ്ഗുരുവിനെ ആരാധിച്ചെന്ന് വരില്ല. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി പൂർണ്ണവും പ്രായോഗിക ഭക്തി ശൂന്യവുമാണ്. മറ്റൊരു സാഹചര്യത്തിൽ, നിങ്ങൾക്ക് പൂർണ്ണമായ പ്രായോഗിക ഭക്തി ചെയ്യാം, എന്നാൽ ഭയം, അനുസരണം, കരുതൽ മുതലായവ കൂടാതെ, അത്തരമൊരു സാഹചര്യം മറുവശമായിത്തീരുന്നു, അത് പൂർണ്ണമായ പ്രായോഗിക ഭക്തിയും സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയും ശൂന്യവും. ഈ രണ്ട് കേസുകളും പാഴായിപ്പോകുന്നു. ആവശ്യമായ സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തിയോടൊപ്പം നിങ്ങൾ സദ്ഗുരുവിനോടുള്ള പ്രായോഗികമായ ഭക്തി (സേവനവും ത്യാഗവും) ചെയ്യണം.

വേദത്തിലും ഗീതയിലും (ധനേന ത്യാഗേന... – വേദം, ധ്യാനാത് കർമ്മഫല ത്യാഗ... - ഗീത) പ്രായോഗികമായ ഭക്തി ദൈവം ഊന്നിപ്പറഞ്ഞു. ദൈവത്തിൻ്റെ അവതാരമായ സദ്ഗുരു, സൈദ്ധാന്തികവും പ്രായോഗികവുമായ ഭക്തിയിലും ഊന്നൽ നൽകും. സേവനത്തിലും ത്യാഗത്തിലും അത്യാഗ്രഹിയായി ആളുകൾ സദ്ഗുരുവിനെ തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്, കാരണം ദൈവത്തിന് ആരിൽ നിന്നും യാതൊന്നും ആവശ്യമില്ല (ആപ്ത കാമസ്യ കാ സ്പൃഹാ? ). ദൈവത്താൽ നേടിയെടുക്കേണ്ടതോ നേടിയെടുക്കാത്തതോ ആയ ഒന്നുമില്ലെന്നും ഗീത പറയുന്നു (നാനാവാപ്ത മവാപ്തവ്യം... - ഗീത). ഒരു വിദ്യാർത്ഥി പഠനത്തിൽ മികച്ച വിദ്യാർത്ഥിയായിരിക്കാം, എന്നാൽ അമിതമായ അത്യാഗ്രഹം കാരണം പരീക്ഷാ ഫീസ് അടയ്ക്കുന്നില്ല. അത്തരം വിദ്യാർത്ഥികളെ പരീക്ഷാ ഫീസ് അടയ്ക്കാൻ അധ്യാപകൻ പ്രസംഗിക്കുന്നു അല്ലെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ അധ്യാപകൻ തന്നെ ഫീസ് അടച്ചേക്കാം! ഈ അവസാന ഘട്ടം വേദത്തിലും ഗീതയിലും വളരെയധികം ഊന്നിപ്പറയുന്നതിനാൽ മാത്രമാണ് സദ്ഗുരു പ്രായോഗിക ഭക്തിക്ക് ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഊന്നൽ നൽകുന്നത്. അതിനാൽ, ഭക്തരിൽ നിന്ന് പണം തട്ടിയെടുക്കാൻ സദ്ഗുരു ആത്മീയ ജ്ഞാനം പ്രസംഗിക്കുകയാണെന്ന് നാം തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്. അങ്ങനെ തെറ്റിദ്ധരിച്ചാൽ നമ്മൾ പരാജിതരാണ്, സദ്ഗുരു അല്ല. ചിലപ്പോഴൊക്കെ, തന്നിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോകുന്ന ഭക്തരുടെ പിന്നാലെ ദൈവം ഓടുന്നു! താഴ്ന്ന തരത്തിലുള്ള ഭക്തരെ ഉന്നമിപ്പിക്കാനുള്ള സദ്ഗുരുവിൻ്റെ ഉത്കണ്ഠ മാത്രമാണ് ഇത് കാണിക്കുന്നത്. ചിലപ്പോൾ, തൻ്റെ പിന്നാലെ ഓടുന്ന ഭക്തരിൽ നിന്ന് ദൈവം ഓടിപ്പോകുന്നു. ആ ഭക്തർക്ക് ദൈവത്തിൽ നിന്ന് ഒരു സഹായവും ആവശ്യമില്ലെന്ന് ഇത് കാണിക്കുന്നു. ഈ രണ്ട് കാര്യങ്ങളിലും നാം ദൈവത്തെ തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്.

സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി (ഭക്തിയോഗം) എന്ന മധ്യഘട്ടം തീർച്ചയായും അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്, കാരണം സൈദ്ധാന്തികമായ ഭക്തിയിലൂടെ മാത്രമേ ആത്മീയ ജ്ഞാനം പ്രയോഗത്തിലേക്ക് (പ്രാക്ടീസ്) മാറ്റാൻ കഴിയൂ എന്നതാണ് അന്തിമ നിഗമനം. പ്രായോഗിക ഭക്തിയിലേക്കുള്ള പരിവർത്തനം അവസാനിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ, നിങ്ങൾക്ക് സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തിയെ അടിസ്ഥാന അവസ്ഥയിൽ നിലനിർത്താൻ കഴിയും, അതുവഴി പ്രായോഗിക ഭക്തി ചെയ്യുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് അത് ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയും. ഏത് സാഹചര്യത്തിലും, വൈകാരികമായ സൈദ്ധാന്തിക ഭക്തി നിയന്ത്രിക്കപ്പെടണം, അതുവഴി പ്രായോഗികമായ ഭക്തി ചെയ്യുന്നതിനും സദ്ഗുരുവിൻ്റെ ആത്മീയ ജ്ഞാനത്തിന്റെ പ്രചരണത്തിനും നിങ്ങളുടെ ഊർജ്ജം ലാഭിക്കാൻ കഴിയും. ഈ ആശയം ശാസ്ത്രീയവും ആരോഗ്യ ശാസ്ത്രത്തിൽ പ്രയോഗിക്കാവുന്നതുമാണ്. ഒരു സിസ്റ്റത്തിലേക്ക് വിതരണം ചെയ്യുന്ന ഊർജ്ജം യഥാർത്ഥ ജോലി ചെയ്യുന്നതിനായി ഉപയോഗിക്കുകയും ആന്തരിക ഊർജ്ജത്തിൻ്റെ വർദ്ധനവിന്റെ അനാവശ്യ ചെലവുകളിൽ നിന്ന് സംരക്ഷിക്കുകയും വേണം, അത് വികാരമാണ്. ഈ ആശയം തെർമോഡൈനാമിക്സിൻ്റെ ഒന്നാം നിയമത്തിൽ (Q = DE + W) നിലവിലുണ്ട് . വൈകാരികമായ ഭക്തി ആവശ്യമില്ലെന്ന് നിങ്ങൾ തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്. ഇത് തീർച്ചയായും ആവശ്യമാണ്, പക്ഷേ ആവശ്യമുള്ള അളവിൽ മാത്രം. വൈകാരികമായ അമിതമായ ഭക്തി ഭക്തനെ ഭ്രാന്തനാക്കുകയും സദ്ഗുരുവിനോടോ അല്ലെങ്കിൽ ദൈവത്തിൻ്റെ സമകാലിക മനുഷ്യാവതാരത്തിനോ എന്തെങ്കിലും സേവനമോ ത്യാഗമോ ചെയ്യാൻ അയോഗ്യനാക്കുകയും ചെയ്യും.

3. പണത്താൽ ദൈവത്തെ നേടിയെടുക്കാൻ പറ്റില്ല എന്ന് പണ്ഡിതന്മാർ പറയുന്നു, ഈ സന്ദർഭത്തിൽ വേദത്തെ ആധികാരികമായി ഉദ്ധരിക്കുന്നു. ഇത് എങ്ങനെ പരസ്പരം ബന്ധപ്പെടുത്താം?

[ശ്രീ ശ്രീവത്സ ദത്ത ചോദിച്ചു:]

സ്വാമി മറുപടി പറഞ്ഞു:- യഥാർത്ഥത്തിൽ, വേദം പറയുന്നു, ആചാരങ്ങളിലൂടെയും കുട്ടികൾ ഉണ്ടാക്കുന്നതിലൂടെയും നിങ്ങൾക്ക് ഈശ്വരനെ നേടാനാവില്ല എന്നാണ്. ഭക്തി കൂടാതെ ആചാരങ്ങൾ ചെയ്താൽ മാത്രം ദൈവകൃപ ലഭിക്കാൻ സാധ്യതയില്ലെന്ന് വേദം ഈ രണ്ട് ഇനങ്ങൾക്കും 'ഇല്ല' (ന) എന്ന പദം പരാമർശിച്ചു. അതുപോലെ, കുട്ടികൾ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നതിൽ പ്രയോജനമില്ല, കാരണം കുട്ടികൾ ആത്മീയ മേഖലയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിട്ടില്ല. ശങ്കരൻ, രാമകൃഷ്ണ പരമഹംസർ തുടങ്ങിയവർക്ക് കുട്ടികളുണ്ടായില്ല. വേദത്തിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന മൂന്നാമത്തെ ഇനം പണത്തിൻ്റെ ത്യാഗമാണ്, ഈ ഇനത്തിന് മുമ്പ് 'ഇല്ല' (ന) എന്ന വാക്ക് പരാമർശിച്ചിട്ടില്ല. വേദ പ്രസ്താവനയുടെ മുഴുവൻ പതിപ്പും 'ന കർമ്മണാ ന പ്രജായ ധനേന ത്യാഗേന ഏക അമൃതത്ത്വ മനശുഃ ' എന്നാണ്. ഇവിടെ, നിങ്ങൾക്ക് 'കർമണാ' (ആചാരങ്ങൾ), 'പ്രജായ' (പ്രശ്നങ്ങൾ) എന്നിവയ്ക്ക് മുമ്പുള്ള 'ന' (ഇല്ല) എന്ന വാക്ക് മാത്രമേ കാണാൻ കഴിയൂ , 'ധനേന ത്യാഗേന' എന്നതിന് മുമ്പല്ല. സമ്പത്തിൻ്റെ ത്യാഗം ഏറ്റവും ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള ഘട്ടമാണ്, കാരണം ദൈവത്തോടുള്ള യഥാർത്ഥ സ്നേഹത്തിൻ്റെ യഥാർത്ഥ തെളിവ് നൽകാൻ ഇതിന് മാത്രമേ കഴിയൂ. ഈ ആശയം ലൗകിക ജീവിതത്തിലും (പ്രവൃത്തി) വളരെ സാധുതയുള്ളതാണ്, മാത്രമല്ല ഈ ആശയം നിവൃത്തിയിൽ മാത്രം പുതുതായി കൊണ്ടുവന്നതാണെന്ന് നിങ്ങൾ കരുതേണ്ടതില്ല. ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ ഈ വേദ സങ്കൽപ്പത്തെ കൂടുതൽ കൃത്യമായ ആശയത്തിലേക്ക് മൂർച്ച കൂട്ടി. ‘കഷ്ടപ്പെട്ട് സമ്പാദിച്ച പണം’ കൊണ്ട് അവൻ ‘സമ്പത്ത്’ പകരം വച്ചു. ‘ധനം (സമ്പത്ത്)’ ഗീതയിൽ ‘ജോലിയുടെ ഫലം (കർമഫലം)’ ഉപയോഗിച്ച് മാറ്റിസ്ഥാപിക്കുന്നു. കാരണം, പൂർവികർ നൽകിയ സമ്പത്തിനേക്കാൾ ശക്തമായ ബന്ധനം ഒരാൾക്ക് അവൻ്റെ/അവളുടെ അധ്വാനിച്ച സമ്പത്തുമായി ഉണ്ടായിരിക്കും. കഠിനാധ്വാനം ചെയ്ത പണത്തിനെതിരെ നിങ്ങൾ ദൈവത്തിന് വോട്ട് ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ, ദൈവം നിങ്ങളുടെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ബന്ധനത്തേക്കാൾ ശക്തനാകും, അതിനർത്ഥം ദൈവവുമായുള്ള ഏറ്റവും ശക്തമായ ബന്ധനമാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ ഏറ്റവും ശക്തമായ ബന്ധനം എന്നാണ്. ഈ പണ്ഡിതന്മാർ 'ധനേന ' എന്ന വാക്കിന് മുമ്പായി 'ന ' (ഇല്ല) എന്ന വാക്ക് തിരുകുന്നു , വേദത്തിൻ്റെ മൂലഗ്രന്ഥത്തിൽ ഈ 'ന ' (ഇല്ല) എന്ന വാക്ക് വ്യക്തമായി ഇല്ലെങ്കിലും. പിന്നെ എന്തിനാണ് പണ്ഡിതന്മാർ ഈ പദം 'ഇല്ല' (ന) എന്ന പദം സമ്പത്തിൻ്റെ മുമ്പിലും തിരുകുന്നത്? യഥാർത്ഥത്തിൽ നിലവിലുള്ള വേദപ്രസ്താവനയുടെ യഥാർത്ഥ അർത്ഥം വിശദീകരിച്ചാൽ, പണത്തിൻ്റെ ത്യാഗം ഊന്നിപ്പറയുന്നതിനാൽ ആളുകൾക്ക് ടെൻഷനുണ്ടാകുമെന്നും ഈ പിരിമുറുക്കം കാരണം പണ്ഡിതൻ്റെ തുടർന്നുള്ള സംസാരം കേൾക്കാതെ ആളുകൾ പോയിക്കഴിഞ്ഞേക്കുമെന്നും പണ്ഡിതൻ ഭയപ്പെടുന്നു! പണം കൊണ്ടും ദൈവത്തെ നേടാനാവില്ലെന്ന് പണ്ഡിതൻ പറയുമ്പോൾ ആളുകൾ വളരെ സന്തോഷത്തോടെ ഇരിക്കും. ഇപ്പോൾ, അതേ ആളുകളിൽ നിന്ന് സംഭാവന വാങ്ങുന്നതിനായി പണ്ഡിതൻ ആരതി പ്ലേറ്റ് അയയ്ക്കുന്നു. ജനങ്ങൾ ഇതിനകം വളരെ സന്തുഷ്ടരായിരിക്കുന്നതിനാൽ, അവർ ഇഷ്ടമുള്ളതെന്തും സംഭാവന ചെയ്യുന്നു. ഇതാണ് ഈ വിഷയത്തിലെ രാഷ്ട്രീയം. ഒരു യഥാർത്ഥ സദ്ഗുരു പൊതുജനങ്ങളുടെ ഇത്തരം പ്രവർത്തനങ്ങളെ ഭയപ്പെടുകയില്ല, ആരിൽ നിന്നും യാതൊന്നും ആവശ്യമില്ല. അതിനാൽ, അവൻ ആരിൽ നിന്നും ഒന്നും ആഗ്രഹിക്കാത്തതിനാൽ വേദാധികാരത്തെ അതേപടി വിശദീകരിക്കും.